Ponad milion osób wyszło na ulice Santiago de Chile

Ponad milion osób wyszło na ulice Santiago de Chile (niektóre szacunki mówią nawet o dwóch milionach). Warto podkreślić, że oprócz samej stolicy, protesty odbywają się również innych miastach. Przypominam, że Chile ma 18 milionów mieszkańców. To tak, jakby w Polsce na ulice wyszło 2, 3, może 4 miliony obywateli. Jak widać - sytuacja jest poważna.

Wygląda na to, że w miarę upływu czasu, plądrowanie sklepów i dewastacja mienia publicznego staje się marginesem, a na pierwszy plan wysuwa się pokojowo manifestowane, masowe niezadowolenie Chilijczyków.

Niestety z perspektywy postronnego obserwatora ciężko te pierwsze dni protestów zaliczyć do zwykłego „wyrazu niezadowolenia obywateli”. Impulsem do tego zrywu był wzrost cen biletów na metro. Rozumiem, że to był tylko impuls. Rozumiem, że podłoże jest znacznie bardziej skomplikowane. Tyle, że zdewastowaniem kilkudziesięciu stacji metra, paleniem autobusów i okradaniem sklepów raczej ciężko przekonywać do swoich racji. Swoją drogą - metro podnosi ceny (przez koszty prądu i słabnącą walutę), a protestujący... niszczą infrastrukturę metra na masową skalę! Gdzieś trzeba będzie teraz znaleźć pieniądze na naprawienie tego wszystkiego...

Większość oczywiście nie popiera tych aktów wandalizmu. Ten milion, czy dwa miliony osób na ulicach manifestuje pokojowo. Nie podoba się im system gospodarczy, w którym żyją. Za szkołę - płać, za lekarza - płać, na emeryturę - odłóż na prywatnym koncie emerytalnym. Pracować trzeba bardzo dużo i wcale nie oznacza to życia w dobrobycie.

Chile to nie ta liga, co Wielka Brytania, Francja, czy Niemcy. Chile to ta sama liga, co Polska. Tyle, że nas od jednej z najbogatszych gospodarek świata dzieli Odra, a oni leżą na końcu świata. Polak od ręki może szukać lepszych perspektyw w Anglii, czy Holandii, a Chilijczycy nie mają wokół siebie bogatszych państw.

Oliwy do ognia dolewa duże rozwarstwienie społeczne, które razi w oczy najbiedniejszych. Co ciekawe - w Chile nie ma ono jedynie podłoża ekonomicznego. Tam o statusie społecznym świadczy także pochodzenie, kolor skóry, czy nazwisko.

Chilijczycy widzą rozwiązanie swoich problemów w większym udziale państwa w gospodarce. Szkoły - upublicznić, publiczną służę zdrowia - dofinansować, emerytury - dać w opiekę państwu.

Chile owszem, jest najbardziej rozwiniętym krajem Ameryki Łacińskiej, tyle, że... kogo to obchodzi? Wyobraźcie sobie, że trudności życia Polaków nagle się potęgują. Na Ukrainie, czy Białorusi mimo wszystko byłoby gorzej, tylko kogo by to w Polsce obchodziło? No właśnie - nikogo.

Na tyle, na ile poznałem Chilijczyków - oni raczej nie znają sytuacji polskiej gospodarki. Obawiam się, że nie do końca mogą być świadomi, że większy udział państwa, to nie jest taka łatwa odpowiedź na poważne problemy. Wszyscy wiemy, jak wygląda sytuacja polskiego systemu emerytalnego, polskiej edukacji i polskiej służby zdrowia.

Chile zmienia się już od jakiegoś czasu. Bardzo prawdopodobne, że ten proces przyśpieszy. Efekty będzie można oceniać za 10, 15, czy 20 lat.

Chilijczykom życzę powodzenia i zachęcam do zainteresowania się polską gospodarką. Jeżeli sięgną do zmian - warto, by podeszli do nich z rozwagą.

PS. Za dokładnie trzy tygodnie rozpoczynamy nową serię moich filmów podróżniczych. Czeka nas trzy miesiące emisji. Trzy miesiące wspólnej podróży po świecie. Zaczynamy 16 listopada na Tajwanie. Do zobaczenia!