"Titanic" - pycha człowieka i wielki romans zagrane na aż 11 "Oscarów"

„Titanic” stał się takim filmem, który dołączył do grona dzieł puszczanych w okolicach świat czy to Bożego Narodzenia czy tez Wielkiej Nocy. I w sumie nie ma się co dziwić – ma wszystko co potrzeba, by utrzymać rodzinę przed telewizorem (nawet wbrew gigantycznym przerwom reklamowym). Historia miłosna dwojga zupełnie obcych młodych ludzi przyciąga przed ekran. Mimo, że ktoś powie, iż widzieliśmy to już wielokrotnie to właśnie ten film stal się najbardziej kasowym dziełem wszech czasów.

Złożyło się na to kilka czynników. Przede wszystkim należy podkreślić, że dzieło realizował nie byle kto. James Cameron to mistrz kina komercyjnego. Do tej pory jego filmy, mimo, iż od premiery minęło wiele lat, uchodzą za niedościgniony wzór kina akcji. Sam Cameron jest osoba zafascynowana historia najgłośniejszej katastrofy oceanicznej naszych czasów. Widać było, ze nie jest to dla niego kolejne zlecenie.

Poza tym film miał gigantyczny budżet. Wówczas Hollywood mocno oszczędzało i kontrolowało swoich twórców. Tutaj tez miało to miejsce, a mimo wszystko przekroczono go znacznie. Cameron musiał zrezygnować z części swojej doli, by moc film dokończyć. Ale detale robią wrażenie. Czuć, ze ten film ma znakomita dokumentacje, dba o detale epoki, a przede wszystkim sama katastrofa robi gigantyczne wrażenie.

Koniec lat 90-tych to jak zawsze w każdej epoce czas niepokoju. Dochodzą do nas elementy związane z końcem pewnego świata. „Titanic” wstrzeli się tutaj znakomicie. Katastrofa została odczytana jako upadek bezrefleksyjnej ludzkiej natury opartej o ciężką technologię. Natura odpowiedziała, że zna miejsce człowieka w szeregu. I nie pozwoli by to się zmieniło. Człowiek w starciu z nią okazuje się mały, bezsilny i co najważniejsze bezbronny.

Oczywiście nie można zapomnieć również o znakomitej chemii między głównymi bohaterami. Jack (Leonardo Di Caprio) i Rose (Kate Winslet) zostali dobrani perfekcyjnie. Z ekranu aż kipi emocjami, erotyzmem i tym, że naprawdę do siebie pasowali. Trzymaliśmy za parą kciuki, bo ich życie, mimo, że pochodzą z różnych sfer nie było bajką. No i dodatkowo narzeczony Rose to kawał autentycznego łajdaka… Choć niektórzy uważają, że Rose też mogla się lepiej zachować, gdy leżała na drzwiach po katastrofie :)

Film ma znakomitą ścieżkę ćwiekową. I mam na myśli nie tylko ultraprzeboj „My heart will go on”. Gdy do dnia dzisiejszego puszczam w samochodzie dźwięki wykute przez Jamesa Hornera to nadal ciary przechodzą przez plecy. Ma swój wielki urok, choć znawcy mogą kręcić nosem, to mnie się autentycznie podoba.

Film zarobił ponad 2 miliardy dolarów. Zdobył 11 „Oscarów”. Wywindował aktorów do pierwszej ligi Hollywood. Aż strach pomyśleć, co by było gdyby popularnością wówczas cieszył się internet i pierwsze japońskie pokazy wypłynęły poza kraj kwitnącej wiśni. Ci byli dalecy od entuzjazmu. Ale reszta świata już nie. W Polsce film sprzedał 3 miliony 500 tysięcy biletów. Bardzo dużo, przed erą multipleksów. Pytanie zatem o artystyczną jakość dzieła schodzi na drugi plan. A niepotrzebnie, bo jest to kawał kina, które autentycznie chwyta za serce.