"Król lew"(1994 r.) - wybitna lekcja o postawach obywatelskich

„Król Lew” miał premierę 24 lat temu. Od razu pokochała go publiczność na całym świecie. Wiele było ku temu przyczyn. Główną jego siłą było mocne odczucie bardzo młodego odbiorcy, że twórcy mają do zaproponowania coś więcej niż tylko rozrywkę. „Król Lew” może być odbierany na różnych płaszczyznach. Dla jednych będzie to opowieść o poszukiwaniu tożsamości, dla innych triumf perfekcyjnej animacji. Dla niektórych będzie to sentymentalny powrót do dzieciństwa. Wielu odczyta ten film także po prostu jako znakomitą rozrywkę.

Gdyby jednak przyjrzeć się bliżej dostrzeżemy w tej animacji niezwykłą opowieść o namiętności władzy i poszukiwaniu różnych dróg do państwa idealnego. O motywie walki o władzę pisali ówcześni recenzenci, którzy twierdzili, iż „Król Lew” to nawiązanie do „Makbeta” i „Hamleta” Szekspira w wersji przystosowanej dla dzieci. Nie sposób się z tym nie zgodzić (zwłaszcza finałowa scena), jednak uważam, że zarówno problem władzy, jak i polityki którą prowadzi można w tym filmie rozciągnąć bardzo szeroko, dając młodemu widzowi możliwość uczestniczenia w pierwszej lekcji politologii. Lekcja ta składa się z kilku punktów wyłożonych niezwykle efektownie.

Punkt pierwszy zadaje ważne pytanie „w jakim układzie społecznym (państwie) żyło by mi się najlepiej”. Twórcy filmu dają do wyboru kilka alternatyw. Wszystkie oczywiście podane w takim języku by mogło je strawić kilkuletnie dziecko, choć samo zagadnienie jest potraktowane niezwykle poważnie. Przyjrzyjmy się zatem poszczególnym układom : monarchii, anarchii i systemowi totalitarnemu.
MONARCHIA – to w filmie Disneya najdoskonalsza forma rządów. Porządek i spokój pośród króla i jego otoczenia powodują doskonały „krąg życia” w którym każdy zna swoje miejsce i wie, że dziś w naturze jest drapieżnikiem, ale jutro może być trawą. W tym świecie czujemy się bezpiecznie. Bo każdy zna zasady jego funkcjonowania. Mocny nacisk na konserwatyzm i przewidywalność.
ANARCHIA – jest jednak miejsce kuszące. „Cmentarzysko słoni” to kraina zakazana. Bo normy tutaj nie obowiązują. Nie są one ważne dla osób, które je zamieszkują. Czekają aż pojawi się ktoś, kto nie bardzo rozumie brak porządku. I można go w jakiś sposób załatwić.
AUTORYTARYZM – Skaza zostaje władcą i nie bardzo wie w jaki sposób w ogóle trzeba rządzić. Stosuje więc zasadę dziel i rządź. Docenia innych odbierając drugim. Czyli społeczeństwo klasowe, gdzie jedni mogą, a inni muszą się podporządkować. Ciepri na tym wspólnota, zyskują niektórzy (hieny).
UTOPIA – czas „hakuna matata”. Lew odnalazł się na obrzeżach po dramatycznych wydarzeniach. I przez lata żyje szczęśliwie, bo … ma wszystko gdzieś… Są kumple, jest zabawa. Ale przeszłość wraca…

Kino dziecięce to filmy, które posiadają najbardziej surowego recenzenta. Trudno bowiem przekupić dzieciaka tanim chwytem, który będzie mu obcy. Dziecko nienawidzi być traktowane jak odbiorca, w którym twórca widzi osobnika, którego może z perspektywy wyższości moralizować. Wyczuwa kłamstwo niemal od razu i odrzuca dzieło, które uznaje za fałsz. Stara zasada mówi w końcu, iż widz przede wszystkim nie może się w kinie nudzić. Szczególnie taki widz. Twórcy „Króla lwa” na pewno wzięli sobie tą zasadę do serca. I stworzyli jedną z najlepszych animacji wszech czasów, która na stałe wpisała się w historię kina. Dla wielu 20-st 30-sto i nawet 40-sto latków, ta opowieść to podróż do najjaśniejszej strony dzieciństwa. „Najlepsza bajka Disneya”, „To bajka, którą zapamiętam do końca życia” – to tylko niektóre z licznych wpisów pojawiających się na forum serwisu internetowego Filmweb.pl dotyczące filmu „Król lew”. Nie ma się co dziwić. Bo twórcy potraktowali widza wyjątkowo poważnie.