Konkurs #pl-filmy „Super Mario Bros” - klasyk ery VHS

 Dennis Hooper pytany o to dlaczego zagrał w tym filmie opowiedział ciekawą anegdotkę (streszczam ją, sens zostaje taki sam). „Gdy zrobiłem ten obraz mój 6-letni synek podszedł do mnie i zapytał – dlaczego to zrobiłeś? „Żeby ci kupić nowe buty synu” – odpowiedział. „Aż tak tych butów nie potrzebowałem” -  zripostował go syn. Chyba nawet tak legendarny aktor wiedział, że wziął udział w czymś, co jednak nie jest do końca sensowne. Ale, ale… spokojnie, nie będzie to recenzja hejterska, bo przecież po pierwsze często czas leczy rany, a po drugie jest coś takiego jak efekt sentymentalizmu. Więc po kolei ;)   

! (kadr z filmu)

 Film „Super Mario Bros” idealnie trafił w swój czas. Był rok 1993.  Mimo, że premiera „SMB” miała miejsce tydzień wcześniej niż „Park Jurajski”. to jednak unosił się na nad nim duch „adaptacji super gry na Pegazusa”. Tuż po premierze „Parku Jurajskiego” tematyka dinozaurów była bardzo szeroko komentowana na całym świecie i to zarówno przez naukowców, jak i zwykłych zjadaczy chleba. Po prostu świat jeszcze nie wiedział, jak zareagować na tak ciekawe i nowatorskie ujęcie języka filmowego w tak ciekawej historii. „Super Mario Bros” mocno na tym skorzystał ;). Każdy kto zobaczył „Park” Spielberga chciał „coś z dinozaurami”. Tak się przypadkowo złożyło, że trafił w kinach na dzieło, które dziś dla was opisuje. Stąd  sukces twórców i możliwość porównania dwóch filmowych wówczas światów.   

 

(zwiastun filmu)
 
 Ale wracając do tego, jak z dzisiejszej perspektywy oceniamy film. Są takie dwa określenia, które bardzo lubię: „guilty pleasure” lub „klasyk czasów VHS”. Film można obejrzeć bez żenady podczas niedzielnego obiadku, choć raczej nie polecam w poważniejszym towarzystwie. Film ma mnóstwo wad i nieścisłości, ale nie można mu odmówić tego, że twórcy cały czas pchają akcję do przodu. Co jednak ważne, dobro jest dobrem, a zło złem i jest to podkreślone dość wyraźnie. Więc bez problemu dzieciaki w okolicach 10 roku życia mogły się na nim świetne bawić.   

 Inna rzecz – film ma bardzo ciekawie rozpisane drugie tło. Oczywiście wszystko w rytmie „guilty pleasure”. Przede wszystkim ciekawie wymyślono podziemne miasto. Są ujęcia chyba żywcem zerżnięte z „Blade Runnera” (oczywiście wszystko w odpowiednich proporcjach!). Ale też widzowie zwracają uwagą na żołnierzy Koopy (sic!). Te Gumbasy to chyba najśmieszniejsze osobniki służące dyktatorowi jakie w kinie widziałem. Robią wrażenie ;) Nawet po latach.   
 
 Dodam również, że film posiada rewelacyjny soundtrack. Film promował utwór „Almost Unreal” będącego wówczas w absolutnym topie zespole Roxette. I było to hit. Ale to tylko część fajerwerków rockowych z tego albumu. Megadeath, Joe Santriani, Queen, Extreme i wielu wielu innych. Trzeba przyznać, że rockowy duch unosi się nad filmem, choć oczywiście jest to wykorzystanie komercyjne. Ma to być uzupełnienie obrazu, który żyje swoim życiem. Twórcy wykorzystali istniejące już wcześniej utwory do odpowiedniej filmowej ilustracji.   

 

(Clip promocyjny) 

 Oczywiście największymi krytykami filmu byli ci, którzy grali w grę i uznali, że jest kompletnie pozbawiony klimatu gry. Z pewnością coś w tym jest, ale trzeba oddać twórcom, że starali się dorzucić dużo od siebie, by dwóch hydraulików stało się superbohaterami ratującymi nas wszystkich przed złem ostatecznym ;)