W zabiciu sztychem brak artyzmu...

Każdy kto czytał napisaną przez Franka Herberta w 1965 roku powieść science fiction pt. Diuna (Dune). Rozpozna te słowa, wypowiedziane przez Mistrza miecza z Ginaza, Duncana Idaho. Człowieka blisko związanego z Leto Atrydą i jego synem Paulem Atrydą. Paulem, który na kartach powieści w wyniku zawirowań politycznych stanie się mesjaszem i jako Muad'Dib poprowadzi dżihad, który w ciągu dwunastu lat skąpie w ogniu i krwi znany czytelnikom z kart powieści wszechświat. Ta wojna przyjdzie z piasków pustyni gdy Paul poprowadzi koczownicze plemiona Fremenów - wojowników pustyni przeciwko rodowi Harkonnenów i samemu Imperatorowi... Oj będzie się działo i to nie mało... Warto sięgnąć po tę książkę, żeby samemu przekonać się co stanie się dalej do czego szczerze Was zachęcam.

Z perspektywy lat i styczności z innymi książkami tego gatunku uważam, że w powieści "Diuna" każdy czytelnik znajdzie coś interesującego. Tajny żeński zakon Bene Gesserit, którego wpływy sięgają od imperatorskiego tronu po piaski pustyni. Kobiety, których dalekosiężne plany i wizje wybiegają o wiele dalej w przestrzeń czasu niż kadencja niejednej dynastii. Mógłbym więcej o nich napisać ale nie chcę odbierać Wam tej tajemnicy. Sami możecie podążać ich śladem przez kolejne strony Diuny.

Polityczno - dyplomatyczne rozgrywki pełne zdrady, finezji kłamstwa, gry pozorów, fałszywych przyjaciół, śmiertelnych wrogów i dwuznaczności uczuć, których swoistym wzorcem zdaje się być sam "Książę" stworzony w 1513 roku przez Niccolò di Bernardo dei Machiavellego.

Jeżeli ktoś nie lubi czytać może dotknąć Diuny na dużym ekranie. W oparciu o pewne wątki tej powieści David Lynch w 1984 roku nakręcił film pt. "Diuna". Warto zaraz potem sięgnąć po książkę by rozsmakować się w ledwie naszkicowanym przez Lyncha świecie Arrakis - pustynnej planety, na której toczy się akcja powieści.

Miałem 16 lat kiedy czytałem Diunę i te wspomniane wyżej słowa są jednym z dwóch cytatów, które do dziś pamiętam. Drugim cytatem, który bardzo głęboko utkwił mi w pamięci jest litania przeciw strachowi. Jej nauka i powtarzanie stanowiły część szkolenia jakiemu poddawał ludzi zakon Bene Gesserit.

Każdy może sam zastanowić się na głębokim przesłaniem jakie niosą te słowa. Każdy może sam zinterpretować je zgodnie ze swoim spojrzeniem na temat własnych lęków.

Patrząc na pusty chłam i krzykliwą, pseudo-sensacyjną medialną papkę jaką serwują nam portale internetowe i jaką codziennie próbuje zalewać nas TV można powiedzieć Nie! Koniec! Aby zaraz potem sięgnąć po książki. One są lekarstwem, które wzbogaci nasz język i swobodę wypowiedzi co może bardzo poprawić naszą komunikację z innymi ludźmi. Ileż więcej emocji można przekazać komuś pozwalając płynąć swoim słowom miast próbować zamknąć je w klatce jednego emotikona. To słowo pisane zabierze nas w świat wyobraźni, historii, zmysłów i podróży. To słowo pisane da nam wiedzę i doświadczenie, dzięki któremu nikt nie zakłamie nam rzeczywistości i nie będzie mógł manipulować naszymi emocjami za pomocą zatrzymanych w kadrze chwil opatrzonych, krótkim, krzykliwym komentarzem.