Grubas...

Grubasa pierwszy raz spotkałem na festynie rodzinnym w moim mieście. Stał i patrzył jak dzieciaki wdrapują się po sztucznej ściance, którą postawiliśmy jako jedną z atrakcji tej rodzinnej imprezy. Chciał spróbować... Widać było po nim, że chciał spróbować ale wstyd i strach przed porażką, drwiącymi spojrzeniami i ludzkim śmiechem był silniejszy… Nie spróbował. Nie był wyjątkiem, rodzice zachęcali swoje dzieci by wdrapywały się na ściankę ale sami nie chcieli spróbować. Podobnie jak Grubas bali się oceny innych ludzi… Tchórzliwa banda pozerów.

Dzieciaki :) Dzieciaki brzydko mówiąc miały na wszystko wyje%#@! i z determinacją wdzierały się do góry. Dziewczynki z torebeczkami na rękach i w sandałkach, które ślizgały się po stopniach, chłopcy w lakierkach i odświętnych koszulach… Dzieciaki łapały za kolorowe chwyty i parły naprzód. Obce im uczucie strachu przed oceną nie ściągało je za nogi w dół a ciekawość i spontaniczność dawały skrzydła, które niosły je wysoko w górę ścianki po kolorowego lizaka wbitego w kawałek styropianu na szczycie ścianki - ich słodką nagrodę. Za wysiłek, za odwagę, za determinację i wolę walki ze śliskimi stopniami i niewygodnymi dla drobnych jeszcze dziecięcych dłoni chwytami wspinaczkowymi.

Drugi raz Grubasa zobaczyłem na siłowni, przyszedł z dwoma kolegami. Oni chaotycznie próbowali zrobić sobie coś na kształt treningu miotając się bez żadnego planu od maszyny do maszyny, w końcu zachęceni widokiem dziewczyn idących do górnej sali na trening fitness poszli za nimi a Grubas zostawiony sam sobie powlókł się tam również. Siedział na rowerku i widać było, że nie za bardzo wie co ma z sobą tam zrobić. Kończyłem trening na worku a Grubas podszedł do mniejszego worka w końcu sali i niezdarnie w niego uderzył. Mam taką zasadę, że nie wtrącam się do treningów ludzi ale szlag mnie trafia jak ludzie marnują swój czas...

Na sali był mój kolega, który za kasę trenuje grupkę młodych fascynatów kick-boxingu. Popatrzyłem na niego i kiedy złapaliśmy się spojrzeniami ruchem oczu pokazałem mu Grubasa, może się zlituje nad chłopakiem i coś mu doradzi... Popatrzył i podszedł do niego. "Pierwsza lekcja jest za darmo" - powiedział. Ustawił go w pozycji, pokazał jak bić stopującym lewym prostym tak by nie tracił równowagi, wysokim barkiem chronił lewą część szczęki a trzymanymi blisko korpusu łokciami wątrobę. Grubas był jak zahipnotyzowany, mechanicznie uderzał lewym prostym w worek...

Trzeci raz spotkałem Grubasa 2 miesiące później, również na siłowni. Był sam, bez kolegów i nie siedział na rowerku. Zabrało go... Miał tanie owijki Evolution z Allegro, rękawice bokserskie z Decathlonu, wypłowiały dres ADIDASA pewnie z jakiegoś lumpeks i jakieś stare sportowe buty... ale miał i stał przed workiem w pozycji. Ze szczelną gardą, za której w jednym tempie bił na przemian stopujący lewy i kontrujący prawy prosty - którego siłę budował od skręcającej się stopy przez biodro i dołączający bark a worek po nim wyrzucało spory kawałek do przodu. Dalej był gruby ale jakby mniej, dalej ludzie na niego patrzyli ale już bez drwiących uśmieszków. Mój kolega bokser patrzył na Grubasa walącego w worek i półgłosem powiedział "Przy tej masie ciała... Lewa to tona... prawa nieważona. Jakby Cię czysto trafił to by Ci łeb z płucami urwało".

Siła to szacunek a ile waży cios w wadze ciężkiej można zobaczyć w walkach Władimira Kliczko.

Na Grubasa już nikt na siłowni nie mówi Grubas... Mówią o nim i do niego tak jak ma na imię... Arek.