Do mnie pan M nie przychodzi już od dawna i ja też się pod niego nie podszywam, ale z czasów, gdy jeszcze grałam w tę grę pamiętam jeden prezent, który znienawidziłam od pierwszego wejrzenia, a który ocalił mi skórę. Prawie.

Może znajdą się wśród was osoby, które miały na nogach kultowe obuwie schyłku komunizmu - przesławne Relaksy. Miałam je i ja. Nie z własnej woli - któregoś ciemnego poranka znalazłam je pod poduszką. Całe na biało. Byłam mądrą dziewczynką i wiedziałam, że czasy zabawek i ślicznych sukienek się skończyły i nadeszła era prezentów praktycznych. Dzisiaj, gdybym wyszła na miasto w Relaksach mogłabym liczyć co najmniej na powszechne uznanie wśród miejscowych hipsterów, wtedy były szczytem obciachu, przynajmniej w mojej podstawówce. W dodatku były niewygodne, ciężkie i marzły mi w nich nogi.

Nienawidziłam ich, dopóki któregoś dnia nie musiałam nawiewać z placu zabaw przed bandą starszych wyrostków z sąsiedniej szkoły. Nie to, żeby mi się w nich super biegło, przeciwnie. Ale gdy przyszło decydujące starcie i wierzgnęłam kopytem (a relaksy miały swą wagę i podeszwę twardą jak cegła) okazało się, że mam na nogach śmiercionośną broń. Gdy usłyszałam pełen bólu okrzyk: "O k***a, jakie buciory!" wstąpił we mnie prawdziwy duch walki. Po kilku kopniakach było po sprawie. Do domu wróciliśmy cali i zdrowi - ja i moje Relaksy. Nie stały się ani wygodniejsze, ani cieplejsze ani mniej obciachowe. Ale zostaliśmy przyjaciółmi.

I to mi się pięknie wpisuje w przekonanie, że cokolwiek dostaję od życia - nie ważne, czy mi się to podoba czy nie, ma jakiś cel. Bo potem dostałam jeszcze wiele, wiele takich "Relaksów", na które psioczyłam, a które na dłuższą metę okazały się cennym darem.

Oczywiście, dostałam też mnóstwo pięknych prezentów, ale żadnego z nich nie wspominam z takim sentymentem ;)