Nie wyskoczyła sobie ot tak, w tym roku. Była ze mną od początku, ale gdzieś mi się po drodze zgubiła. Jakoś tak bezwiednie, po trochu, wykruszała się. Tyle było spraw na głowie, tylu ludzi do zaopiekowania, a dzieci? Wiadomo!
Więc zostawała w tyle coraz bardziej i bardziej, aż znikła. Wiele lat nie zdawałam sobie sprawy, że jej już nie ma... aż przyszedł moment, że zaczęłam się za nią rozglądać. Wołałam, przekonywałam, czekałam. Tak jakoś na jesień zeszłego roku zobaczyłam, jak się skrada. Nieufna, ostrożna. Nic dziwnego - tak bardzo ją zaniedbałam! Czekałam więc, byłam cierpliwa.
Na początku roku wróciła. Wtedy strach i nieufność straciły władzę nad moim życiem, zamiast tego zagościła w nim ciekawość i otwartość. Ona jest jak dziecko, które wszystkiego chce spróbować i doświadczyć. Niczego się nie boi. Ufam jej, choć często sporo mnie to kosztuje. Tak jak wtedy, gdy postanowiła, że rzucamy etat. Albo w zeszłym tygodniu, gdy podskakując oznajmiła, że czas na kolejne zmiany. Ani chwili spokoju. Nic dziwnego - chce nadrobić lata rozłąki.
Co z naszymi wspólnymi świętami? Jeszcze tego nie wiem, Nie pytałam jej, jak chciałaby je spędzić. Do tej pory to się raczej nie liczyło. Ważne było to, czego oczekują inni. Pojawiałam się tam, gdzie miałam się pojawić. Zachowywałam się tak, jak powinnam. W tym roku będzie inaczej, będzie wyjątkowo. W tym roku jej wysłucham i zrobię tak, jak chce. Po raz pierwszy od bardzo dawna.
Bo ona to ja, a ja to ona. Nareszcie razem.