O poziomie magii podczas świąt mego dzieciństwa się nie wypowiem, ale pozwolę sobie przywołać jedno wspomnienie. Niezbyt nastrojowe i dość nietypowe, lecz niestety to własnie wydarzenie pamiętam najbardziej ze wszystkich świąt w rodzinnym domu.
Mieliśmy choinkę z tworzywa, kupioną pewnie jeszcze pod koniec lat siedemdziesiątych. Sama w sobie brzydka była jak noc, ale ubrana w bańki, włosy anielskie, łańcuchy i światełka wyglądała niezgorzej. No dobra, mnie jako dziecku podobała się bardzo. Do czasu.
Do czasu, aż macocha wymyśliła, by tuż przed rozpoczęciem kolacji wigilijnej zapalić sztuczne ognie na choince. Żaden z pozostałych dorosłych nie zaprotestował. Sztuczne ognie rozbłysły, a kilka sekund później zapłonęły także włosy anielskie, dość gwałtownie. Macocha zaczęła machać rękami i dmuchać na ogień (tak, właśnie), a reszta stała jak sparaliżowana. Dopiero mój wujek, najbardziej przytomny, otworzył balkon i wywlókł płonącą choinkę za fraki na zewnątrz. Płomień szybko zgasł. Po krótkim wybuchu wspólnego, histerycznego śmiechu mogliśmy zasiąść do kolacji, cali i zdrowi. Niestety okazało się, że po otwarciu balkonu silny podmuch oprócz zimna przyniósł całe mnóstwo resztek spalonego plastiku, który w postaci czarnych paprochów osiadł na wigilijnych potrawach. Zimny barszcz okraszony przysmażonym plastikiem i spalona choinka strasząca przez całe święta, to moje najwyraźniejsze wspomnienie. Prezenty na szczęście nie ucierpiały :D Plus był taki, że w następne święta mieliśmy nową, ładniejszą choinkę ;)