Wystarczyłaby mi rozmowa z moim dziadkiem, który kojarzy mi się ze świętami o tyle mocno, że przez cały rok na nie czekał. Nie ma go już z nami od paru lat, a ja obecnie straszliwie żałuję, że nie pomęczyłem go o trochę opowieści z jego młodości, zwłaszcza z okresu wojny, w czasie której był jeszcze nastolatkiem, ale już pracował jako goniec.

Niestety czasu już nie wrócę, jest mi tylko przykro, że byłem dla niego nieco oschły, ale strasznie się go bałem za dzieciaka, bo to był straszliwie stanowczy i poważny człowiek, który dość często podnosił głos.
Dziękuję dziadku, za to co mnie nauczyłeś, a także za to co jeszcze chciałeś, tylko już nie zdążyłeś.

//To zadanie właśnie sprawiło, że 25-letni człowiek się popłakał przy pisaniu. Jesteście okropni :D