Krótka refleksja powyborcza (emocjonalnie)

Niestety, zasadniczo nie mam czasu i siły na pisanie postów, stąd mój brak tego rodzaju aktywności na steem. Niemniej ostatnie wybory samorządowe czy raczej ich wyniki wzbudziły we mnie silne emocje i muszę coś o tym napisać.

To co z jednej strony mnie smuci z drugiej zaś fascynuje w naszej demokracji i chyba takim w ogóle charakterze narodowym jest to że tak bardzo i łatwo kierujemy się w polityce emocjami i uczuciami. Gdy te uczucia które kierują ludem są korzystne jak miłość do ojczyzny, czy lęk przed utratą niepodległości to wszystko jest w sumie w porządku (powiedzmy). Gorzej jeśli politycy (albo obce służby) umiejętnie dla swoich partykularnych celów wykorzystują naszą słabość, grają na naszych emocjach i uczuciach tak że dobro wspólne odchodzi w niebyt, a nawet nie racjonalność ale i choćby przyzwoitość przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie...

szok

Co do zasady staram się, mimo żywego zainteresowanie, zbytnio polityką się nie emocjonować (bieżącą polityką). Choćby po to by pomimo jakichś tam sympatii własnych umieć zachować poczucie obiektywnego dobra wspólnego (zamiast plemienno-partyjnej lojalności). Zatem chociaż pilnie śledzę politykę, w tym zwłaszcza wybory, to zwykle jakoś tam emocje trzymam na wodzy, chociaż one się zawsze pojawiają. Ostatnie wybory były jednak dla mnie w tym względzie trochę bardziej intensywne. Poprostu przekroczono kolejne granice.

Wyniki (szczegółowe, nie ogólne) wywołały u mnie dojmującą falę emocji...
Pierwszą z nich był szok. Wprawdzie pobieżnie śledziłem sondaże więc powinienem się tego spodziewać, ale jednak co innego prognozy co innego fakty.
Nie mogłem i wciąż nie mogę uwierzyć jak mogła wygrać wybory na prezydenta dużego miasta osoba z wyrokiem za oszustwo? Jak mógł wygrać w podwarszawskiej miejscowości gość który no ubliżał kobietom, publicznie. Jak mógł przejść do drugiej tury jako zwycięzca pierwszej (w 2 na szczęście poległ) człowiek oskarżony o gwałt? Jak mógł zostać wójtem gość który kampanię spędził w areszcie z licznymi zarzutami w tym za zorganizowaną przestępczość? Wreszcie jak Warszawiacy mogli wybrać w pierwszej turze osobę która swoją postawą mówiła "nie wybieracie mnie! Wolę do EU parlamentu"! Nie mówiący że był on reprezentantem środowiska odpowiedzialnego za ohydną moralnie i przestępczą "reprywatyzacje"? Nie jestem w stanie sobie tego wyjaśnić w żaden racjonalny sposób.

złość

Następnie targnęła mną złość, w pierwszej kolejności wobec polityków. Raz że wystawiają takich kandydatów, że wspierają i hodują takich ludzi w swoich szeregach. Dwa że swoimi działaniami prowadzą do takiej emocjonalnej polaryzacji społecznej że przestaje być ważna jakość polityków, ważne żeby byli nasi, a nawet bardziej żeby nie byli to tamci z tej drugiej strony...

To jednak nie wyjaśnia wszystkiego więc moja złość sięgnęła również do szkół, ośrodków kultury i Kościoła zwłaszcza mojego, Rzymskiego. Jak mógł pozwolić aby ludzie przy wyborach politycznych nie przejmowali się moralnością, nie przejmowali się czy kandydat posiada cnoty, chciało mi się krzyknąć "cóżeście uczynili z tym narodem!".

Ale przecież ludzie nie są bezwolną masą która jest sterowana przez elity. Nie wystarczy zmienić rządu, aby nagle cały naród stał się cnotliwy. Błędy Kościoła, szkół (pop)kultury nie zdejmują odpowiedzialności za złe wychowanie z rodziców. Nie zdejmują też odpowiedzialności z nas samych, którzy powinniśmy niezależnie od innych ćwiczyć się w cnotach, "wymagać od siebie nawet gdy inni od nas nie wymagają"(JPII), ale i więcej, czyż sami nie powinniśmy dbać nie tylko o swój rozwój moralny ale i o rozwój swoich bliskich i swojego otoczenia? A zatem złość wobec wszystkich i mnie samego, bo cóż i ja sam uczyniłem? Nic.

przygnębienie

Polacy często w historii pod wpływem emocji podejmowali ważkie decyzję i gwałtowne działania. Bardziej emocje niż staranne planowanie poprzedzały np. Powstania. Może więc to w wyniku refleksji na temat historii, może przez zerwaną ciągłość kulturową na którą współcześni Polacy w tym ja cierpią, a może to zracjonalizowane lenistwo.

Tak czy siak, zarówno w tym przypadku jak i przy wielu wcześniejszych okazjach finalną emocją jest przygnębienie i rezygnacja (z kolejnymi falami coraz silniejsze). Nigdy nie byłem wielkim fanem demokracji, jednakże zawsze uważałem że jest to ustrój z potencjałem na poprawę ogólnej jakości państwa i społeczeństwa. Kiedyś nawet miałem ochotę w politykę wejść. Niestety coraz bardziej dociera do mnie że się mylę, albo że przynajmniej w Polsce ten potencjał jest w dużej mierze zaprzepaszczony, że będzie coraz gorzej, nawet jeśli gospodarczo i ekonomicznie będzie czasowo coraz lepiej. Przygnębienie jakie czuję po wyborach skłania mnie ku refleksji, że jedynym racjonalnym wyjściem jest zamknięcie się w (co najmniej mentalnych, kulturowych) Falloutowych kryptach (albo w klasztorach jeśli jakieś się uchowają) i przeczekanie zbliżającego się coraz większymi krokami wieku dominacji barbarzyństwa...

Posted using Partiko Android