Emocje i zaburzenia odbijają się szerokim echem w naszym otoczeniu. Doskonale wiem jak to jest. Wielokrotnie doświadczałem takich zaburzeń. Brak pomocy i niewiedza w społeczeństwie pogłębia ten stan. Najtrudniejsze jest zrobienie pierwszych kroków. Najczęściej jest już zbyt późno i albo kończy się to tragedią, albo długotrwałym stanem chorobowym i trudnym dla osoby chorej leczeniem. 

Polska jest na podium (III miejsce) europejskim w liczbie samobójstw. Wiedzieliście o tym? Pomoc w trudnych sytuacjach jest praktycznie zerowa. O ile osoby w dużych miastach mają większe możliwości, to mniejsze mieściny lub wieś jest praktycznie tej pomocy pozbawiana. Kiedy zdecydujesz się na krok w stronę leczenia, to od razu zaczynają się schody. Pamiętam, że z NFZ chciałem się do psychiatry zapisać. Termin ZA 3 MIESIĄCE!!! A co jeżeli ktoś chce samobójstwo popełnić? Ma czekać 3 MIESIĄCE na pomoc? Skandal!!! To samo tyczy się leczenia poszpitalnego. W rejestracji słyszy się, że po receptę można niby szybko, ale!!! Właśnie. Jakie zaufanie do leczenia może mieć pacjent. Prochy zapisane w ciemno, zero rozmowy, tylko po cholerny kwitek idziesz. 

Mało tego, jeżeli w trakcie leczenia nagle stan się pogarsza, to co robić jak nie masz pieniędzy na prywatnego lekarza? Tego też doświadczyłem. Jesteś kompletnie SAM!!! Wyżebrane pieniądze na prywatne leczenie, to jedyny ratunek. Dlaczego wyżebrane? W moim przypadku (zaraz po szpitalu psychiatrycznym) byłem zupełnie bez grosza. Fakt - rodzina pomogła, bo nie wiem co by było. Ale jak to odbiera człowiek, który dopiero co wyszedł ze szpitala? Powiem wam.

Zaraz po wyjściu miałem ogromne poczucie winy. Wiedząc ile zmartwień ma rodzina z powodu mojej choroby, czułem, że na tego lekarza dosłownie żebrze. To było błędne odczucie, bo chcieli pomóc, ale to dotarło później do mnie, a pierwsze tygodnie były ciężkie. Zamiast uzyskać pomoc od państwa, wzbudzone zostało tylko poczucie ciężaru la rodziny. Co mają zrobić osoby, które nie mają nawet takiej możliwości? Dość łatwo to zobaczyć. Chcecie wiedzieć jak? Przejdźcie się w okolice Domu Pomocy Społecznej. Popatrzcie na twarze ludzi bezdomnych. Zobaczycie obłąkanie w oczach, to będą Ci, którzy dopiero zaczęli być ofiarami "pomocy" ze strony państwa.

Żeby tego było mało, następuje centralizacja opieki. Aż się chce kląć. Lekarze niosący pomoc, mają przerywane kontrakty z NFZ, bo powstają Centra Zdrowia Psychicznego i centralizacja leczenia. To chyba żart jakiś!!! Co mają zrobić osoby w trakcie terapii? Lekarz musi odesłać pacjenta, który dopiero nawiązał więź z lekarzem lub ma ją od dawna, tylko po to, żeby musieć ją od nowa nawiązać z nowym lekarzem. Kpina jakaś. Przecież to tylko podkopuje wiarygodność leczenia, a może w gorszych przypadkach doprowadzić do aktywowania się leczonych chorób. W innych przypadkach, może pogłębić stany, które są właśnie przez terpię łagodzone lub z małych zaburzeń, przerodzić w depresje.

Szczerze mówiąc, to nie wiem sam co Ci ludzie mają robić. Nagle znowu zostaje się samem i przechodzi przez wszystko od początku. Kurde, to tak ma to wyglądać. Ja mam chyba to szczęście, że poza leczeniem jeszcze tutaj mogę się wygadać (wypisać), ale przecież nie każdemu to pomoże. 

Chciałem zaapelować do Naszej Społeczności Steemit. Jeżeli widzicie wokół siebie ludzi, w trudnych sytuacjach, to wspierajcie ich swoimi działaniami, pokażcie im, że inni przechodzą to co oni i jakoś dają radę. Dajcie im od siebie jak najwięcej się tylko da. Pokażcie, że da się walczyć przez rozmowę i zrozumienie. To nie kosztuje dużo, właściwie nic. Piszcie o tym i nagłaśniajcie jak tylko się da. Czy to pomoże? TAK!!!

Dostawałem sygnały, że moje wpisy o problemach pomogły innym w zrozumieniu i w podjęciu decyzji o leczeniu. Czyli jednak coś możemy zrobić. Pamiętajcie, że przecież każdy z Nas może kiedyś takiej pomocy potrzebować.  Piszę to w imieniu tych, którzy nie mogą tego zrobić lub boją się poprosić o pomoc. Pomyślcie o tym. Z góry dziękuje wszystkim, którzy coś w tym kierunku zrobią.