To co najbardziej pamiętam ze świąt to choinka.
W tamtym czasie myślałam, że jest ona największa na świecie, pod sam sufit, nigdy na czubku nie było gwiadki, nie mieściła się ona...
Święta spędzaliśmy co roku u dziadków. Ja spałam u nich już kilka dni wcześniej i zawsze wraz z dziadkiem i kuzynem ubieraliśmy tę ogromną choinkę. Bombek było z milion... a każda z innej parafii. Choinka mojego dzieciństwa nie była taka jak te dzisiejsze- idealnie rozmieszczone bombki w idealnie dopasowanych kolorach. Pomieszanie z poplątaniem... Różne kształty, kolory, tworzywa, postacie... Co roku tworzyłam na jednej z gałązek swój anielski zakątek. Wieszałam tam moje ukochane bombki i figurki aniołków.
Do dziś mam pewną zagwostkę... Jak byłam mała zawsze tuptałam w nocy do łóżka dziadków, bardzo bałam się ciemności. Ilekroć dziadek lub babcia wstawali w nocy siku lub po prostu budzili się rano, zawsze się budziłam, bo miałam bardzo lekki sen. Jak to możliwe, że nigdy nie zauważyłam jak dziadkowie podkładali prezenty pod choinkę? Czyżby Święty Mikołaj istniał na prawdę? Wcale bym się nie zdziwiła... :)
Teraz jak już wraz z kuzynem jesteśmy dorośli dziadek choinkę ubiera sam...ale ale!! W tym roku wracamy do starej tradycji! Zabieram moje dzieciaki i znowu po długiej przerwie ubiore choinkę razem z dziadkiem. Lecz w tym roku choinka będzie jeszcze wspanialsza, bo to będzie pierwsza choinka, którą przystrajać będą moje córki <3