Krótkie rozważania o poezji i polityce
Żył w starożytnych Atenach Solon, syn Egzekestidesa, z królewskiego rodu Kodrosa. Czasem wspomina się o nim tu i ówdzie, ale głównie jako o reformatorze demokracji ateńskiej. Mąż ten pochodził z Salaminy zagarniętej przez inne państwo-miasto - Megarę. Ateńczycy prowadzili długie boje o tę wyspę, ale zawsze dostawali lanie. I raz, gdy dostali lanie nad laniami, politycy ateńscy, jak przystało na prawdziwych demokratów, sięgnęli po najlepszy ich zdaniem środek – zakaz nawoływania do wojny. Kto by go złamał, tego miała czekać śmierć. W tej sytuacji Solon wpadł na rynek i zgromadzonym przez herolda Ateńczykom odczytał swoją elegię:
Zmienić rad bym ojczyznę: toż lepiej Sikinos swym domem
Albo Folegandr zwać niźli Pallady ten gród,
Dziś bowiem, kędy się zwrócę, szyderstwo mię ludzkie powita:
Oto Ateńczyk, co dał precz z Salaminy się gnać!
I wezwał:
Na Salaminę, rodacy! O wyspę bój upragnioną
Stoczyć nam trzeba i z bark zrzucić gniotący nas wstyd
Solon śmierci uniknął, bo udawał obłąkanego. Swoją poezją natomiast tak porwał Ateńczyków, że ci nie zważając na poprzednie klęski ruszyli na wojnę. I zwyciężyli.
Wyspiański dramacie pt. "Wyzwolenie" pisze:
Poezjo precz! Jesteś tyranem!
A ja bym rzekł inaczej: Poezjo naprzód! Jesteś taranem! Geniusz wieszczów polega na tym, że ich utwory wyprzedzają swoją epokę i są ponadczasowe. W poezji zawarte są często uniwersalne prawdy dotyczące człowieka i jego zachowań. Aktualne zawsze. Świat się zmienia, ale nie ludzka natura. Jedną z takich stałych we Wszechświecie jest charakter polityki. Z założenia opiera się ona na oszustwie. Wygrywają ci, którzy najlepiej stwarzają pozory. Tak było w starożytnych Atenach, tak jest i dziś. Oczywiście wiele osób wchodzi do polityki z hasłem zmiany jakości. I nawet jeśli faktycznie są przekonani o swojej wyjątkowości, to życie bardzo szybko to weryfikuje. Przykładami można sypać jak ziarnami kakaowca.
I tu znów wracamy do poezji:
Gęby za lud krzyczące sam lud w końcu znudzą,
I twarze lud bawiące na końcu lud znudzą.
Ręce za lud walczące sam lud poobcina.
Imion miłych ludowi lud pozapomina.
Wszystko przejdzie. Po huku, po szumie, po trudzie
Wezmą dziedzictwo cisi, ciemni, mali ludzie.
Zdaje się jakby Mickiewicz pisał to wczoraj...
Artykuł napisany w ramach tematu pierwszego 37. edycji Tematów Tygodnia.
PS. W 2010 roku nagrałem piosenkę do przytoczonych powyżej słów Mickiewicza. Jest to w zasadzie jedyny kawałek, w którym użyłem swojej elektroakustycznej mandoliny.
Może w demokracji i nie z założenia tylko z praktyki. Założeniem polityki jako takiej jest miłość ;) miłość do państwa / społeczeństwa. I w ramach tej miłości polityka z założenia powinna polegać na dbaniu o bezpieczeństwo i rozwój państwa/społeczeństwa.
Czepiam się, ale sprowadzanie polityki do samych mechanizmów zdobywania i utrzymania władzy i to jeszcze w wypaczonej demokratycznej perspektywie jest krzywdzące i zawsze mnie boli ;)
Wiele zależy od tego jak definiujemy politykę, bo jest to pojecie, które wg SJP możemy rozumieć na 4 sposoby.
Ja miałem na myśli definicję nr 2. I skoro się nie zgadzasz, to w obrębie tej definicji przyjmijmy, że "z założenia polityka opiera się na prawdzie". Czy zatem, przy takim założeniu, ktokolwiek jest w stanie nie tylko władzę utrzymać ale i ją zdobyć? Moim zdaniem niezbyt. Oczywiście nie musi to stać w sprzeczności do miłości Ojczyzny. Choć niestety w tak zdefiniowanej polityce interes państwa często jest gdzieś na dalszym miejscu. I to nie tylko w demokracji.
Noo jak chcemy do definicji sięgnąć to tylko tej z Arystotelesa. A więc polityka to sztuka sprawowania władzy w celu realizacji dobra wspólnego.
Ta definicja którą Ty przyjmujesz... Nie wiem, na prawdę nie wiem kto ją wymyślił, ale mimo że jest rozpowszechniona to jest jednocześnie strasznie głupia. To tak jakbyśmy zdefiniowali gotowanie jako sposób na zdobycie i utrzymanie tytułu szefa kuchnia. No nie.
Czyli w takim razie większości polityków nie możemy nazwać politykami.
Ja używam potocznego, współczesnego znaczenia, bo język żyje i słowa zmieniają znaczenie (stąd i na przykład jałowe spory dot. Litwinów). Dlatego, tak jak napisałem, konieczne jest zdefiniowanie, aby rozmawiać o tym samym. Powyższy post nie jest nt. filozofii Arystotelesa, ale tego, co większość ludzi dziś (w ustroju demokratycznym) uważa za politykę. Oczywiście zgadzam się, że u podstaw polityki powinna leżeć służba Państwu. Solon oszukał wszystkich udając obłąkanego, ale zrobił to z miłości do Salaminy. Choć i tego pewni na 100% być nie możemy. Dziś jednak polityka to bagno. Nie wszyscy są równo zanurzeni, ale będąc w niej nie sposób zmoczyć choćby butów.
Nie jest to wykulczone. Albo raczej powinniśmy ich nazywać złymi politykami, politykami którzy sprzeniewierzyli się swojej misji itp.
Jak już kiedyś tu pisałem. Nie godzę się ze stwierdzeniem że "język żyje" i w związku z tym podstawowe pojęcia zmieniają znaczenia. Nie zmieniają. Jeśli wszyscy zaczną mi wmawiać że rosnąca u mnie na działce brzoza jest niebezpiecznym drapieżnikiem i
powinienem uważać bo mnie zje to raczej pozostanę przy swojej definicji brzozy ;)
Fakt że ludzie już rzadko uprawiają politykę nie znosi jej znaczenia i nie jest żadnym argumentem przeciw niej, a przeciw ludziom i ich niedoskonałości. Zresztą nie sądzę by za Arystotelesa polityka wyglądała różowo. Też pewnie władza była pełna szumowin, tyranów, cwaniaków i innych takich. Tyle tylko że dziś ludzie godzą się na zmianę definicji słowa tylko po to by usprawiedliwiać zło. To zresztą się dzieje wszędzie to znaczy w zakresie bardzo wielu ważnych słów. Może jestem na straconej pozycji ale nie przeszkadza mi to i mam zamiar niewzruszenie trwać w obronie właściwego znaczenia pojęć. Na ile to potrafię.
Świetny post, wyrażasz zgodę żeby ten post został podbity przez bota którego zrobił użytkownik MK. Aby wspierać dobre treści. Głos idzie z konta użytkownika.
Dzięki :) Nie mam nic przeciwko.