Na dziedzictwie byłem dwa razy. Pierwszy raz samotnie błąkałem się po salach i wedle zamysłu konstruktorów, wybierałem eksponaty, które interesowały mnie najbardziej, spędzając nad nimi dłuższe chwile. Drugi raz miałem przyjemność być oprowadzanym przez prof. Szczerskiego i była to jakby wizyta bardziej uporządkowana, dzięki której dostrzegłem głębszy zamysł i logikę konstrukcji wystawy. Niestety, nie przemówił on do mnie w ogóle. Czułem się punktem we względnie uporządkowanym chaosie. Raził mnie brak widocznej narracji i przesyt eksponatów. Ale jak to się mówi: to tylko moje zdanie.