Nasi rodzice mieli znajomego, którego widywaliśmy tylko raz do roku - w Wigilię. Miał prawdziwą, długą, siwą brodę, typowo "dziadkowy" głos - był oczywiście naszym Świętym Mikołajem. Było to dla nas tak wiarygodne (zero możliwości wpadki - broda się nie odklei, nie odkryjemy w nim przebranego sąsiada itp.), że gdy dzieci w podstawówce uświadomiły mi, że "Mikołaja nie ma", to w pierwszej kolejności zaczęłam się z nimi kłócić, że to nieprawda. Lata później odwiedziliśmy naszego Mikołaja w jego pustelniczej chatce w Bieszczadach... Nasze dzieciństwo miało swój klimat ;D