Będzie to może mało wzniosłe, ale takie są fakty. W 2018 pojawiła się Marmolada. Kotka wyproszona przez dzieci popierane również przez mojego męża. To ja wzbraniałam się przed kotem, to ja odwlekałam decyzję, odsuwałam temat przez chyba dwa lata. Wpierałam sobie i im, że nie, nie trzeba nam kota, że opieka, że sierść, że co z wyjazdami i sto innych argumentów. Byłam zła na moich rodziców i moją siostrę, że nakręcają dzieciaki informacją, że na wsi u mojej sis urodziły się kocięta, że będą do wzięcia.

22 czerwca pojechaliśmy "zobaczyć" kotki. Właściwie to miały być zwykłe odwiedziny, a przy okazji rozpoznanie, jak wyglądają koty, kiedy ewentualnie będzie można jednego wziąć. To, że w ogóle pojechaliśmy oznaczało, że dopuszczałam już myśl o kocie.

No i co? I wróciliśmy z malutką koteczką, którą najpierw starsi bracia odpychali od cyca z mlekiem, a wreszcie i kocica zaczęła odpędzać całą podrośniętą i trochę nachalną czeredę. Koteczka umiała już pić mleko ze spodka i jeść stały pokarm. Pozwoliła wziąć mi się na ręce i w drodze do nowego domu zasnęła na podołku.

I tak zostałam kocią matką - bo to ja wydzielam jadło i napoje. Koteczka okazała się cudem kociego uroku i mądrości. W domu tego samego dnia zaczęła korzystać z kuwety. Spała w kartonie wyłożonym kocykiem, bawiła się kłębkami i zabawkami wykonanymi przez dzieci. Oczywiście wybraliśmy się z nią od razu do weterynarza. Została odrobaczona, ustaliliśmy kolejne terminy wizyt i szczepień.

Marmolada niedługo skończy pół roku. Jest najwspanialszym kotem na świecie. Jeżeli będzie chciała wchodzić na choinkę i zrzucać z niej bombki - proszę bardzo. Jeżeli będzie chciała tarmosić papier prezentowy - wolny gościniec. Myślę, że dostanie trochę nieprzyprawionej ryby do zjedzenia i pewnie jakiś prezent. Przewiduję, że wsadzi nos absolutnie wszędzie, gdzie da się go wściubić w przedświątecznym rozgardiaszu. A potem jak co wieczór zaśnie w nogach naszego łóżka.

A tu Marmolada leży sobie w mojej torebce, którą z rozpędu postawiłam otwartą na jej ulubionym krzesełku. :)