Układało się puzzle za dzieciaka. Pamiętam, że największe wyzwanie stanowiło ułożenie puzzli ze zdjęciem Świątyni Wang, składających się chyba z 1000 elementów. Najgorzej było z dopasowaniem części przedstawiających błękit nieba, ale się udało. Chyba jeszcze mam te puzzle. Wydaje mi się, że to pudełko z puzzlami chyba leży w szafie :)
Jeśli ktoś jest introwertykiem, szuka wyciszenia, jest osobą bardzo cierpliwą i nigdy nie układała puzzli, to gorąco polecam. Bardzo dobry "zabijacz" czasu :)
Jako dziecko bardzo lubiłam puzzle. Wtedy bywały dostępnena zasadzie "czasem gdzieś rzucili". Moje pierwsze to była układanka 150 elementów z Flinstonami, a jako naulubieńsze pamiętam puzzle UNICEF, które układały się w koło, na obwódce miały gołbki, a na ósemkach scenki z dziećmi, które przez skojarzenie z Bullerbyn uważałam za szwedzkie. :)
Układanie puzzli w pojedynkę ma w sobie elementy medytacji - zwłaszcza gdy układamy właśnie niebo, wodę, czy inne jednorodne elementy kompozycji.
Wydaje mi się, że wśród obecnie dostępnych puzzli właściwie każdy znajdzie coś dla siebie. Dla początkujących dorosłych nie polecam zestawów powyżej 500 elementów, żeby się nie zniechęcić na starcie. Taka pięćsetka wydaj się optymalna. Są osoby, które przyznają, że brakuje im cierpliwości do układania, ale w gronie rodziny i znajomych widzę, że osobom tym brakuje cierpliwości w ogóle - nie podejmują się wielu potencjalnie ciekawych zadań albo prac, bo za dużo z tym zachodu. Chyba jako dzieci nie układali puzzli. ;)
Rekomendacji nie ograniczałabym do introwertyków, bo puzzle równie przyjemnie choć zupełnie inaczej układa się z kimś - można pogadać, pośmiać się.