Już trzeci dzień czytam tego posta i próbuję coś napisać, ale boję się, że puszczą mi nerwy. Ja nie rozumiem takich ludzi. Biorą psa, później go wyrzucają, potem przyjeżdżają po następnego, jak gdyby nigdy nic. Nóż się w kieszeni otwiera.

Jeżeli chodzi o pytanie zadane na końcu to odpowiadam, że nic. Pies zostaje w domu, bo... my też zostajemy w domu. Nie stać nas na wyjazd na wakacje, gdybym trochę więcej zarabiał. Może i dobrze, bo wyjazd na wakacje nie jest priorytetem na tę chwilę. Na pewno zabralibyśmy go ze sobą.

Pies to nie jest zabawka, pluszowa maskotka którą postawi się na półce. Jeżeli ktoś decyduje się na psa, to musi mieć świadomość, że to jest obowiązek i powinien pomyśleć, co zrobić z tym fantem.

Sam miałem psa, znajdę, który był znami prawie 9,5 roku. W zimie (luty 2004, śnieg, -20°C) jakiś ... przerzucił 3 miesięcznego szczeniaka przez ogrodzenie zakładu, w którym akurat pracowałem i wziąłem tego szczeniaka do domu. Jeszcze złamał mu lewą przednią łapkę i była groźba amputacji. Kiedyś opisywałem tę sytuację (chyba w lutym) i powtórzyłem ją jak wyszła ta sytuacja z tym Bartoszem D. który skatował Fijo (pies niedawno wrócił z rehabilitacji w Portugalii i będzie kaleką do końca życia). Teraz mamy drugiego psa, który jest z nami 5 rok i nie wyobrażam sobie, żeby go tak skrzywdzić. Pies w przeciwieństwie do kota przyzwyczaja się do właściciela, kot zaś do miejsca.