Ulubione albumy muzyczne : Alphaville - "Forever Young" (1984)
Kiedy w okolicach 2000 roku pierwszy raz w życiu usłyszałem w radio wersję albumową piosenki "Sounds Like a Melody" zespołu Alphaville (z tą z szybszą końcówką), doznałem prawdziwego szoku. Ta piosenka po prostu zniszczyła mi mózg. Zespół wykonujący piosenkę rozpoznałem od razu po charakterystycznym głosie Mariana Golda. Pierwsza część piosenki jakoś mnie nie porwała, ale to co się stało w drugiej części piosenki, to był dla mnie szok, kiedy nagle tempo przyspieszyło i ciągnęło się prawie przez połowę trwania utworu aż do końca. Nie przytoczę słów, jakie wtedy cisnęły mi się na usta, ale to był popularny, niecenzuralny zwrot. Wtedy jeszcze w Polsce nie było Google'a ani YouTube'a, lecz wykonawcę piosenki rozpoznałem od razu. Już wtedy znałem piosenki "Forever Young", a przede wszystkim "Big in Japan", którą pamiętam z czasów wczesnego dzieciństwa. Tak się złożyło, że udało mi się nagrać tę piosenkę na kasecie magnetofonowej praktycznie w całości. Przez jakiś czas ta piosenka była moją obsesją i dążyłem do tego, aby ją odnaleźć za wszelką cenę. Miałem punkt zaczepienia, bo wiedziałem że to Alphaville. Kiedy byłem w klasie maturalnej w 2003 roku, w Polsce pojawiło się Google, rok później YouTube i dzięki temu znalazłem tę piosenkę bez problemu. Także ten utwór swego czasu (chyba w okolicach 2004 roku) był non stop katowany w stacji radiowej RMF FM, dzięki czemu nagrałem sobie kilka kopii na wypadek zniszczenia taśmy. Nie było chyba dnia, aby ta piosenka nie pojawiła się na antenie tego radia. Co jak co, ale RMF FM czasami potrafi obrzydzić jakąś piosenkę, aż do porzygu... Ale nie w tym przypadku. Dowiedziałem się, że ta wersja z "szybszą" końcówką znajduje się w albumie "Forever Young" z 1984 roku. Dzięki temu w okolicach 2004 roku zostałem szczęśliwym posiadaczem tego albumu, lecz niestety zniknął gdzieś w mrokach historii. Nie wiem co się z nim stało, ale chyba musiałem komuś go pożyczyć. W tamtym czasie także w Radio Złote Przeboje była też od czasu do czasu emitowana piosenka "The Jet Set", zamykająca ten album i która także była przebojem.
Jakby tego było mało, wczoraj piosenka ta obchodziła 35 rocznicę ukazania się na singlu.
Dwa klasyki z lat 80-tych.
Całkiem niedawno, bo pod koniec kwietnia 2019 roku (razem z Possessed "Seven Churches") udało mi się kupić reedycję albumu "Forever Young" w postaci dwupłytowego boksu. Na pierwszym krążku znalazł się oryginalny album z 10 utworami, natomiast na drugiej płycie znalazły się inne wersje piosenek (np. singlowa, bardziej znana wersja "Big in Japan", czy też singlowa wersja, oraz wydłużona wersja "Sounds Like a Melody" z albumu, dance'owa wersja "Forever Young" oraz jej wydłużona wersja), kilka alternatywnych miksów, wersji extended i parę odrzutów, które nie ukazały się na albumie, a na stronach B singli.
15 marca 2019 roku z okazji 35 lecia wydania albumu "Forever Young" zespołu Alphaville, została wydana cyfrowo zremasterowana reedycja tego legendarnego, debiutanckiego albumu tego niemieckiego tercetu. Za wydanie tej reedycji odpowiadają wytwórnie Warner Bros oraz RHINO. Z pewnością jest to nie lada gratka dla osób, które lubią Alphaville i którzy nie posiadają tej płyty. Album ten został wydany w dwóch wersjach : dwupłytowej wersji Deluxe, którą ja posiadam, oraz wersji Super Deluxe, w której skład wchodzą 3 CD (na trzeciej są wersje demo piosenek, które już od kilku lat krążą po YouTube, oraz wczesne wersje piosenek napisane po niemiecku), płyta winylowa z głównym albumem, płyta DVD, na której umieszczono 59 minutowy film dokumentalny o powstawaniu krążka, oraz teledyski czterech singli z tej płyty ("Big in Japan", "Sounds Like a Melody", "Forever Young" i "The Jet Set"), oraz 24 stronicową książeczkę w formacie koperty płyty winylowej.
Album "Forever Young" pierwotnie ukazał się 27 września 1984 roku, a nagrywany był w okresie od stycznia do sierpnia 1984 roku w słynnym berlińskim Studio 54. Pieczę nad powstawaniem płyty sprawowała wytwórnia WEA Musik GmbH, natomiast producentami albumu byli: Colin Pearson i Wolfgang Loos.
Pierwszym singlem promującym ten album była piosenka "Big in Japan", która została wydana na singlu 12 stycznia 1984 roku i z miejsca stała się światowym przebojem, ku uciesze muzyków i włodarzy wytwórni płytowej. 14 maja 1984 roku ukazał się kolejny singiel promujący album, a mianowicie wyżej wymienione "Sounds Like a Melody", lecz wersja singlowa nieznacznie różni się (trochę aranżacją i wokalem) od wersji wydanej na albumie. Tydzień przed wydaniem albumu, 20 września 1984 roku ukazała się na singlu ballada "Forever Young", która także stała się numerem tytułowym nadchodzącego albumu. Dodatkowo na początku marca 1985 roku ukazała się jeszcze jedna piosenka z tego albumu na singlu, a mianowicie wcześniej wymienione przeze mnie "The Jet Set".
Na okładce albumu możemy zobaczyć zdjęcie wykonane przez Thomasa Reuttera, które przedstawia fragment twarzy pomnika. Znajduje się on w Hamburgu, w dzielnicy Barmbek, przy ulicy Schwalbenstraße 73 i przedstawia on postać chłopca. Pomnik ten wykonany jest z brązu. Pomnik ten nazywa się "Jüngling mit Schale" i został on zrobiony przez Richarda Kuöhla w 1927 roku. Natomiast designem samej okładki zajął się Ulf Meyer Zu Kuingdorf. Na tylnej stronie okładki możemy zobaczyć zaciśniętą dłoń tej rzeźby, która ściska żółtą i niebieską wstążkę.
Album "Forever Young" odniósł komercyjny sukces i okupował czołowe miejsca na listach przebojów. W rodzimych Niemczech album doszedł do 3 miejsca, a w niektórych krajach (między innymi w Szwecji) doszedł na sam szczyt list przebojów. Również za Żelazną Kurtyną, w rodzimej Polsce, a raczej w PRL-u, album ten i w ogóle Alphaville było bardzo popularne. Z tego co słyszałem z opowiadań to można było kupić w Pewexie "Forever Young" bez problemu. Do popularyzacji Alphaville przyczyniła się między innymi Lista Przebojów Programu Trzeciego, prowadzona przez Marka Niedźwieckiego, na której piosenki Alphaville odnosiły umiarkowany sukces. Szkoda tylko, że "Sounds Like a Melody" nigdy nie było notowane na liście. Według różnych analityków i znawców, album "Forever Young" uchodzi za synth-popowy album wszech czasów. Ja tam się nie znam, uważam "Forever Young" za arcydzieło pod względem brzmienia, ale... Kraftwerkowi czy Yazoo i Vince'owi Clarke'owi mogą buty czyścić. Nie no, żartuję :D
Bernhard Lloyd – perkusja
Frank Mertens – keyboard
II. Summer in Berlin (4:45)
III. Big in Japan (4:43)
IV. To Germany with Love (4:15)
V. Fallen Angel (3:55)
VI. Forever Young (3:45)
VII. In the Mood (4:29)
VIII. Sounds Like a Melody (4:42)
IX. Lies (3:32)
X. The Jet Set (4:52)
II. Seeds (b-side) (3:18)
III. Sounds Like a Melody (single version) (4:29)
IV. The Nelson Highrise [Sector 1: The Elevator] (b-side) (3:14)
V. Forever Young (version rapide) (3:47)
VI. Welcome to the Sun (b-side) (3:10)
VII. The Jet Set (single remix) (3:51)
VIII. Golden Feeling (b-side) (3:52)
IX. Big in Japan (extended remix) (7:26)
X. Sounds Like a Melody (special long version) (7:42)
XI. The Nelson Highrise [Sector 1: The Elevator] (12" version) (4:12)
XII. Forever Young (special dance version) (6:10)
XIII. The Jet Set (Jellybean mix) (6:32)
XIV. Big in Japan (extended instrumental) (6:00)
XV. The Jet Set (dub mix) (5:12)
Jak dla mnie jest to arcydzieło muzyki elektronicznej i muzyki synth-pop. Nie chcę się rozpisywać na temat tego albumu, ale słyszałem go setki razy i własnymi słowami tego nie opiszę. Wystarczy posłuchać piosenek poniżej, oraz "Sounds Like a Melody" na początku postu.
W sumie na tym mogłaby się zakończyć moja "recenzja" tego albumu. Powyżej przedstawiłem kwintesencję tego krążka, a ponadto godnymi uwagi są uwory: otwierający tą płytę "A victory of Love", "Summer in Berlin", "To Germany with Love", czy "Fallen Angel", które były bardzo melodyjne i miały potencjał na stanie się przebojami.
Po wysłuchaniu utworów powyżej chyba nie muszę nic dodawać o tym albumie. Jest to jeden z moich ulubionych albumów muzycznych i uważam go za bardzo dobry.
Po przesłuchaniu tej nowej wersji płyty muszę przyznać, że jest dobrze, chociaż wydaje mi się, że inzynierzy dźwięku przy tworzeniu tego remastera ciut przesadzili z basami. Ale to już sobie sam poprawię w Audacity i zmniejszę ciut basy, oczywiście na własny użytek.
Jedyne co mnie drażni w tym albumie to... cienkie tekturowe pudełko w postaci otwieranej książeczki. W bocznych skrzydłach książeczki są schowane płyty z muzyką, natomiast w kieszonce w środkowej części, schowana jest 24 stronicowa książeczka. Na 2 i 3 stronie książeczki umieszczono krótką notkę biograficzną zespołu, dalej mamy standardowo teksty piosenek przeplatające się ze zdjęciami muzyków. Natomiast na trzeciej od końca i przed ostatniej stronie książeczki mamy creditsy, oraz podziękowania muzyków.
Zdjęcia własne.
This post is supported by @tipU upvote :)
@tipU voting service: instant upvotes + profit sharing tokens | For investors.