Gwatemalskie rewiry

Zamówiliśmy przejazd i o wschodzie słońca dnia następnego siedzieliśmy już wraz z całą rzeszą gringos i wspinaliśmy się naszym vanem do bram Parku Narodowego, który nosił tę samą nazwę co wulkan. Po wysypaniu się naszych współtowarzyszy, czym prędzej oddzieliliśmy się i bez gwaru, spokojnie udaliśmy się na szczyt.

Widoki były przepiękne, nie ma co tu dużo mówić. Droga praktycznie pod sam wierzchołek, która miała ułatwić turystom przybycie, staje się powoli przekleństwem tego Parku Narodowego. Tuż pod szczytem możemy odnaleźć mały kramik, gdzie np. można zakupić pianki i w małej wyrwie nieopodal, pod zastygniętą lawą, usmażyć je na ogniu z wnętrza ziemi. Przednia atrakcja, jednak nie dla nas. Byliśmy tym zniesmaczeni i z boku wyglądało to bardzo komicznie, gdy ktoś celował patykiem do dziury, by choć trochę przyrumienić różową piankę. Za jakiś czas, wraz z popytem, kramik może się powiększyć i oprócz pianek oraz innych przekąsek, pojawi się piwo, napoje, a wraz z nimi coraz więcej śmieci i ogólnego syfu, który przecież nikogo nie obchodzi. Jak już wyżej wspominaliśmy, liczy się tylko odpowiednia suma w portfelu na koniec dnia, nic więcej.

Z Antigua czekała nas podróż do stolicy tą samą drogą co kilka dni wcześniej. Spakowaliśmy graty do naszego chicken busa i ruszyliśmy. Ciągle nas zastanawia, jak gość, który zbiera pieniądze za przejazd, rozpoznaje kto mu jeszcze nie zapłacił i jak on to robi, że przy ciągle otwartych drzwiach jeszcze nie wypadł z autobusu na którymś zakręcie? Ponadto, jest tak zwinny, że przeciskając się przez tłum, prawie chodził po głowach, ale swoje zebrał. Niesamowite sceny.

W Gwatemala City zatrzymaliśmy się u Jose, którego poznaliśmy przez Couchsurfing. Jego mieszkanie wymagało gruntownego sprzątania, mówiąc bardzo delikatnie. W niewywietrzonym domu unosił się smród kociej kuwety. Nie mogliśmy uwierzyć, że można AŻ TAK zapuścić miejsce w którym się śpi i żyje (oraz przyjmuje gości). Jak widać, można. Jose nadrabiał to wszystko dobrym sercem i pogodą ducha. Zabrał nas w miejsce, gdzie mogliśmy spróbować specjalności z Hondurasu, czyli pupusas, placków z masą różnych dodatków. Do tego wzięliśmy chyba wszystkie możliwe napoje dostępne na stoisku, aby spróbować różnych smaków. Ostatecznie, za wszystko zapłaciliśmy ok. 50zl. Za taką monstrualną ilość jedzenia i picia dla 3 osób to było po prostu nic.

Oprócz naszej trójki, na tę noc został jeszcze Hiszpan, kolega Jose, którego odebraliśmy z lotniska po kolacji. Od słowa do słowa okazało się, że był w Polsce i nawet miał na telefonie piosenki Marka Grechuty. W pewnym momencie wyłapał jedno słowo i zapytał nas co ono oznacza. I wytłumacz Hiszpanowi, po angielsku, jakie ma znaczenie słowo scherzo. Gdyby ktoś miał jakieś sensowne wytłumaczenie to prosimy o komentarz 😊

Po ciężkiej nocy okraszonej chrapaniem Hiszpana, zapachem kuwety i szalejącym małym kociakiem, który ewidentnie potrzebował czułości (czemu akurat w nocy?!), wyruszyliśmy na miasto.

Stolica Gwatemali, jak prawie każda duża metropolia, poza kościołami i katedrami nie miała zbyt wiele do zaoferowania.

Za to zaliczyliśmy szczęście w nieszczęściu. Udało się nam oszukać przeznaczenie na pasach i byliśmy świadkami, a nie ofiarami wypadku. Facet na motorze wjechał w młodego chłopaka, który przechodził przez pasy na czerwonym świetle. My szliśmy równo z nim, jednak zatrzymaliśmy się przy przepuszczającym nas samochodzie, by sprawdzić dwa razy czy nic nie nadjeżdża z drugiej strony drogi. Siła rozpędzonego motoru była tak wielka, że młodzieniec wyleciał na kilka metrów w górę. Na szczęście, mimo licznych obtłuczeń, wszyscy przeżyli, ale widok zmroził nam krew w żyłach i uświadomił, jak bardzo trzeba być uważnym, szczególnie w tych rejonach.

Ostatnim punktem programu zwiedzania stolicy była obiado–kolacja z daniem, które polecał nam Jose. Nazwy już nie pamiętamy, ale było to cos regionalnego, a’la zupa gulasz. Monice nie smakowało, więc odstąpiła Danielowi swoją porcję. Następnego dnia mieliśmy lot do Kostaryki, a nieszczęsnemu Danielowi rozrywało jelita na strzępy. Ostry ból brzucha i biegunka nie dawały mu spać, a z rana czekał nas jeszcze dojazd na lotnisko i kilka godzin w samolocie.