ยังรู้สึกแปลกๆ

ไม่รู้สินะว่าจะต้องรู้สึกยังไง ก็เพราะยัง งง งง ทำตัวไม่ถูกจริงๆ เธอโทรนัดเราออกมา เราก็ออกมา แต่พอเรามาถึง เธอก็โทรมาบอกว่า ทำตัวให้เคยชินไว้นะ เพราะต่อจากนี้ไป เราต้องอยู่โดยไม่มีเธอ

แค่นั้น ... แล้วก็วางสายไป แค่นั้น ... แล้วก็ปิดเครื่องไป เราก็คิดว่าก็ยังดีนะที่ไม่ปิดเครื่องใส่

แต่ความวุ่นวายของบรรยากาศที่นี่ช่างร้ายกาจเหลือเกิน คนเยอะมาก ถึงอยากจะกลับแล้ว แต่ก็ยังยากมากนะ ขามาคนไม่เยอะเรายังแอบดีใจ จะได้เจอกันเร็วๆ แต่พอขากลับ ต้องรอ แล้วก็ต้องรอ อยู่คนเดียว

และที่น่าเศร้าไปกว่านั้น ก็คือไม่ใช่รอเพื่อจะเจอกัน เพราะแบบนั้น มันยังพอรอได้ แต่นี่คือรอให้เธอหายไปจากความทรงจำ ... ท่ามกลางยุคสมัยที่ความทรงจำมีค่า มากมาย เธอกลับทิ้งความทรงจำของเรา 2 คนไปได้ อย่างเงียบๆ