Introduction of 16-bit literature; let's call it a prologue

Hi, everybody. My name is Martijn Neggers, and I am a Writer from the Netherlands. I'm new here, but I'm gonna try Steemit as a way to get my stories to all new people. The coming year I will write a story a month, about literature, art and gaming. Because I am a Dutch writer, my stories will be in Dutch – but I can translate them to English if there are a lot of people who'd love to read them in English – please, let me know in the comments!

Well then, for now: this is my first entry. Consider it the prologue of the '16-bit literature' series. There we go!

Het regent en het is november. November 1993, om precies te zijn. Ergens in een rijtjeshuis in Veghel sluipen twee kleine kinderen, onder wie ondergetekende, uit hun slaapkamers om, in tegenstelling tot de huisregels (éérst buitenspelen, dán pas een halfuurtje computeren), van de stilte van de zaterdagochtend gebruik te maken en stiekem Commander Keen 1: Marooned on Mars te spelen. Pong is op dat moment 21 jaar oud, Mario (toen nog onder de naam ‘Mr. Video’) en Donkey Kong pakweg 12. Van Commander Keen zelf zouden er in de komende tien jaar nog een stuk of zeven videospellen uitkomen. Pokémon Red en Pokémon Blue zijn nog een paar jaar lang toekomstmuziek.

En nu is het 2018, en zijn we vele terabytes aan videospellen verder. De industrie heeft een ongenadig grote bibliotheek, die zichzelf eigenlijk al jaren kan meten met film, muziek, en ja, ook met de literatuur. Tenminste, dat zou je denken. Hoewel ik, naast schrijver, journalist en lezer ook mijn hele leven een gamer gebleven, veel liefde heb voor de kunst van een goed computerspel, lijkt het met de algehele acceptatie van games als kunstvorm nog niet echt vlotten. En daar zit natuurlijk wat in, want laten we wel wezen: Fortnite van Epic Games mag nog niet de veters strikken van Het vlot van Medusa van Géricault en het valt allemaal zeer te bezien of Fifa 19 van EA Sports dezelfde artistieke waarde heeft als, laten we zeggen, Werther Nieland van Gerard Reve. Maar waaróm dan? En we gaan er wel zo makkelijk vanuit, maar ís het ook wel zo?

Dus wordt het tijd voor een zoektocht. Een zoektocht langs de genres, op zoek naar díe 8-, 16-, 64-bit of full-hd game die ‘best een tweede Troje zou verdienen’: dát spel waar ik als lezer, kunstliefhebber én als gamer écht mijn hart op kan halen. Waaraan moet een game voldoen om bijgezet te mogen in de annalen an de kunstgeschiedenis? Waaraan moet überhaupt een goed boek, een goede film, of een goed schilderij voldoen? Welk spel valt door de mand als we het langs de meetlat van de kunsten leggen? En welke kunsten dan?

Is het te moeilijk om te proberen? Is het abject en infaam om te proberen, en vol te houden? Misschien. Waarschijnlijk wel. Er zal vast gemopperd worden, met ogen worden gerold, en er zullen ongetwijfeld afkeurend meerdere paren handen ten hemel geheven worden. Maar dat is nog altijd geen reden om het nie toch te doen.

Dus: kun je Owlboy en Hollow Knight tegen elkaar én tegen De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld afzetten? Waarom moet iemand die Er gebeurde oa. niets van Joubert Pignon met veel plezier las, óók Golf Story eens downloaden — of juist niet? En ís Night in the woods nou écht zo’n literair verwantwoord spel, of is het toch vooral gewoon pathetisch geneuzel waar gamers voor vallen, maar zou het, was het een boek, een lullige 0-sterrenrecensie krijgen van Arie Storm (indien hij nog recensent was bij Het Parool).

Er wordt al jarenlang geroepen dat we de game-industrie serieus moeten nemen. Bij dezen. Tips in mijn tocht door de verschillende bibliotheken zijn zeer welkom – laat vooral je ideeën achter. Eéns per maand publiceer ik, hier, op Steem, en op mijn eigen website. Exact duizend woorden per keer, op de eerste zondag van de maand, een jaar lang. Twaalf hoofdstukken, shrines, eindbazen of levels (voor elk wat wils), in totaal. Be there or be Square Enix.

Nee, dat was geen goed grapje, maar ik laat hem toch staan. Kan mij het verrekken. Ik bevind me sinds vandaag in een niche in een niche in een niche. Dan kan dat ene grapje er ook nog wel bij.

Volg me om op de hoogte te blijven. Tot de vijfde.