ကီးမွားေနခဲ့ေသာ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ (အပိုင္း -၄)
ကီးမွားေနခဲ့ေသာ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္
အပိုင္း - ၁ ကိုဤေနရာအားႏွိပ္ၿပီးဖတ္ရန္
အပိုင္း - ၂ ကိုဤေနရာအားႏွိပ္ၿပီးဖတ္ရန္
အပိုင္း - ၃ ကိုဤေနရာအားႏွိပ္ျပီးဖတ္ရန္
ဤဝတၳဳတိုေလးအား မိမိ၏ေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ့ရေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္၍ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
စာေရးဆရာမဟုတ္၍ အဆင္မေခ်ာသည္မ်ား႐ွိပါက သည္းခံေပးၾကပါဗ်ာ...
ေခ်ာရဲ႕ ဆံႏြယ္ေတြ ေလေျပမ်ားတိုးေဝွ႔သြားတိုင္းပ်ံဝဲလ်က္႐ွိသည္။ ေလေျပမ်ားကို မနာလိုေသာ စိတ္တို႔ႏွင့္အတူ လူးလြင့္ေနသာ ဆံႏြယ္ေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ အနံ႕သင္းသင္းေလးတစ္ခု ႏွေခါင္းထဲ တိုးဝင္လာသည္။ ဘာနံ႔ျဖစ္မလဲ " စံပယ္နံ႔ " အနံ႔ေတြကို မႀကိဳက္တက္ေသာ သူတစ္ေယာက္ အခုေတာ့ ခံုမင္စြာ ႐ူ႐ိႉက္ေနမိသည္...
----------------------------×××------------------------------
အပိုင္း - ၄
ေက်ာ္ရဲေနွာင္တစ္ေယာက္ FOREVER ဆိုင္မွထြက္လာၿပီး ဘယ္ကိုသြားရမလဲမသိ၊ ဦးတည္ရာမ႐ွိျဖစ္ေနသည္။ ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ ေ႐ွ႕ေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ဆိုင္ကယ္ဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားမည္ဆိုပါက မႏၱေလး ေနပူပူထဲ
သြားလို႔အဆင္မေျပေပ။ မႏၱေလးက ပူရင္လည္းအရမ္းပူသလို
ေအးၿပီဆိုရင္လည္း အရမ္းေအးသည့္ ရာတီဥတုမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ထင္ပါသည္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ဘဝတြင္ ခ်ိဳျမန္ေသာ အခိုက္တန္႔ႏွင့္ ခါးသီးဖြယ္ အျဖစ္ဆိုးတို႔ကို ပူးတြဲ ခံစားေစခဲ့ေသာ
ေနရာဟာလည္း ဤမန္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးပင္ျဖစ္သည္။
မႏၱေလးျမိဳ႕ေနပူပူျကီးထဲမွ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕လို ေလ်ာက္သြားလို႔ မျဖစ္ေသးေခ်။ ဒီအခ်ိန္ လည္လို႔ပက္လို႔ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူလို႔ရမဲ့ေနရာကိုစဥ္းစားၾကည့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ေတြးမိလိုက္ေသာေနရာကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕အထင္ကရ
ျဖစ္တဲ့ မႏၱေလးေတာင္ႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေက်ာ္ရဲေနွာင္ အေတြးထဲ ေခ်ာရဲ႕ပံုရိပ္တို႔ျဖတ္သန္းသြားသည္။
မႏၱေလးေတာင္ေပၚတြင္လည္း ေခ်ာနဲ႔ေက်ာ္ရဲေႏွာင္တို႔အတြက္ အမွတ္တရေတြက တစ္ပံုတပင္ႀကီး႐ွိေနေလသည္။ ေခ်ာနဲ႔ပက္သက္သမွ် အရာအားလံုးကိုေမ့ေပ်ာက္လုနီးနီး႐ွိ ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ခုလိုေနရာတိုင္းတြင္ ေခ်ာရဲ႕အေငြ႔သက္တို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ မႏၱေလး မွာေတာ့ ေခ်ာကိုသတိမရပဲ ဘယ္လိုေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ မာထန္ေနေသာ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ႏွလုံုးသားမွာ အလိုလို ႏုလို႔လာခဲ့ေလၿပီ။
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ဆိုင္ကယ္ကို ၇၃ လမ္း မိန္းထဲမွ ၂၆ လမ္း က်ံဳးေထာင့္သို႔ ဦးတည္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ အဓိက မိန္းလမ္းျဖစ္သျဖင့္ ဆိုင္ကယ္မ်ား ၊ ကားမ်ား ႏွင့္ ႐ွဴပ္ယွက္ခက္လ်က္႐ွိသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္တိုးေဝွ႔ ေမာင္းႏွင္ေနၾကပါလိမ့္ ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ မိမိလိုရာခရီးကိုေရာက္မည္မဟုတ္လား။ ထူးျခားတာက ယခုလို အ႐ွိန္ျဖင့္ အၿပိဳင္ဆိုင္ေမာင္းႏွင္ၾကေသာ္လည္း တိုက္မိခိုက္မိျခင္းမ႐ွိပဲ ေ႐ွာင္ကြင္းသြားႏိုင္တာကိုက မႏၱေလး သားတို႔၏ ကြၽမ္းက်င္မႈတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကယ္ကို ပံုမွန္ေမာင္းရင္း မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္လို႔ မိမိက်င္လည္သိကြၽမ္းခဲ့ေသာ ေနရာမ်ား ဘာေတြထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသြားၿပီလဲ ဆိုတဲ့သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ လမ္းေဘး ဝဲယာကို
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ အရာအားလံုးကေတာ့ပံုမွန္ပါပဲ
စားေသာက္ဆိုင္အသစ္ေတြ ၊ ဘီယာဆိုင္အသစ္ေတြ တိုးလာရံုကလြဲလို႔ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမသြားေပ။
႐ုတ္တရက္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ အၾကည့္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ေရာက္သြားသည္။ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ရင္ထဲ လစ္ဟာသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဂစ္တာဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ျဖစ္သည္။ အတိတ္က ၾကည္ႏူးစရာ အျဖစ္ပ်က္တို႔က ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ အေတြးထဲ သို႔ဝင္ေရာက္ေလေတာ့သည္။
ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဝိုင္းဖြဲ႔ကာ အေဆာင္တြင္ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုေနၾကသည္။ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ က ဂစ္တာတီးၿပီး က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၿပိဳင္တူသီခ်င္းဆိုၾကသည္။
လြပ္လြပ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး လူငယ္ဘဝပင္ျဖစ္သည္။
၁နာရီၾကာ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုၿပီးေသာအခါ ဂစ္တာဝိုင္းကိုသိမ္းလိုက္ၿပီး ေရမိုးခ်ဳိးသူကခ်ိဳး အျပင္သြားသူကသြားၾကႏွင့္ အလ်ိွဳလွ်ိဳထြက္သြားၾကေလေတာ့သည္။
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ လည္း ေရခ်ိဳးဖို႔ေစာေသးတာမို႔ အေဆာင္မွာ ဖြင့္ထားေသာ အေအးဆိုင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေအးဆိုင္ဆိုေပမဲ့
ယမ္ယမ္ေခါက္ဆြဲ ၊ ေကာ္ဖီ ၊ ေဆးလိပ္ ၊ လက္ဖက္သုတ္ စသျဖင့္အစံုရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားက bill ဖြင့္ၿပီး
စားၾကေသာက္ၾကသည္။ လကုန္ရက္ လစာထုတ္မွ ေပါင္းၿပီး႐ွင္းၾကသည္။ စားပြဲေသးေသးေလးတြင္ဝင္ထိုင္ကာ အေအးမွာ ေသာက္ၿပီး ေအးေဆးအနားယူေနခိုက္...
"အကို သီခ်င္းဆိုလို႔ ေမာသြားၿပီလား...."
" ေအာ္...ဘယ္သူလဲလို႔ ညီမကိုး...။ လာေလ ထိုင္ပါဦး
အေအးေသာက္မလား၊ အပူေသာက္မလား? "
" ဟုတ္ အေအးပဲေသာက္ေတာ့မယ္...
အန္တီေရ... စပ႐ိုက္တစ္ဗူးေပးပါ႐ွင့္... "
"အကိုတို႔ အေဆာင္မွာ ဂစ္တာတီး ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနၾကတာ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ပဲ ၊ ညီမ ေယာက်္ားေလးသာျဖစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ "
" ဒီလိုပါပဲ အလုပ္ထဲမွာ ပင္ပန္းလာသမ်ွ ခုလိုသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုလိုက္ေတာ့ ေျပေပ်ာက္သြားတာေပါ့ "
" ဟီး အားက်လိုက္တာ အကိုတို႔ကို ၊ ဒါနဲ႔ အကိုညီမေျပာတာေရာ
မွက္မိေသးရဲ႕လား "
" မွက္မိပါတယ္ ညီမ အားတဲ့အခ်ိန္ေျပာေလ အကိုဂစ္တာတီး
သင္ေပးပါ့မယ္ "
" အကိုေမ့မ်ားသြားၿပီလားလို႔ ၊ အင္း...ဒါဆို...ညီမက မနက္ပိုင္း
ဂ်ဴတီဆိုေတာ့ ညေနပိုင္းဆိုအားပါတယ္... "
" အကိုလည္း မနက္ပိုင္း ဂ်ဴတီပဲ ၊ အဲ့ဒါဆို ညေနပိုင္းသင္ေပးဖို႔
အဆင္ေျပတာေပါ့ "
" ဟုတ္ ေက်းဇူးေနာ္ အကို... အဲ့ဒါဆိုရင္ မနက္ျဖန္ ညေနပိုင္းဆံုမယ္ေလ...ဒါနဲ႔ ဘယ္မွာ တီးတင္ၾကမလဲ?"
" ဒါေတာ့ ညီမသေဘာေလ... "
" အေဆာင္မွာသင္ရင္ ဝိုင္းေျပာၾကလိမ့္မယ္... အဲ့ေတာ့...
ဟို ၂၆ လမ္းထိပ္ ၿမိဳ႕ပက္လမ္းနားမွာ လယ္ကြင္းေတြ႐ွိတယ္
အဲ့ဒီမွာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့အပင္ေတြ႐ွိတယ္ အဲ့ဒီမွာဆို ေအးေအးေဆးေဆး သင္လို႔ရတယ္..."
" ေကာင္းၿပီေလ...အဲ့ဒါဆို ညီမေျပာတဲ့ေနရာမွာပဲ
သြားသင္ၾကတာေပါ့ "
------×××------
ညေနပိုင္းမို႔ အေဆာင္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆံုေနၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းလို ဂစ္တာမတီးပဲ အျပင္သြားဖို႔ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ဝတ္စားထားေသာ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ကိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားက သတိထားမိၾကသည္။
" ကိုရဲေႏွာင္ ဂစ္တာမတီးေတာ့ဘူးလား ဒီမွာလူစံုေနၿပီ "
" ညမွ တီးက်မယ္ေလ အခုအျပင္သြားစရာ႐ွိလို႔ "
( ရယ္က်ဲက်ဲ ႏွင့္ ေျဖလိုက္ေလသည္)
" ဟာဗ်ာ....ဒီမွာေတာ့ သီခ်င္းဝိုင္းဆိုဖို႔ေစာင့္ေနၾကတာ "
" ေအးပါကြာ ညျပန္လာရင္ ဆံုၾကတာေပါ့ ... ကဲ ခုေတာ့အျပင္ခန
သြားလိုက္ဦးမယ္ "
( ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ ဂစ္တာကို ေကာက္လြဲၿပီး ၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အေဆာင္ေ႐ွ႕ သို႔ထြက္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အေဆာင္ေ႐ွ႕ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ကာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္)
တစ္ေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ခင္ေခ်ာစု ေရာက္လာေလသည္။
သူမက ေခတ္ဆန္ဆန္တာ ဝတ္စားတက္သည္။ ဂ်င္းေဘာင္ဘီႏွင့္
႐ွက္အၤက်ီအျပာနုေရာင္အကြက္ကို လက္တစ္ဝက္ေလာက္ ေခါက္တင္ထားသည္။
ဆံႏြယ္ေတြက ကုတ္ေပၚထိ ျပန္႔က်ေနၿပီး ေလအေဝွ႔တြင္ ပ်ံဝဲလွ်က္႐ွိသည္။
" အကိုေစာင့္ေနတာၾကာၿပီလား "
" မၾကာေသးပါဘူး အခုေလးတင္ေရာက္တာ...
ကဲ... ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္သြားရေအာင္ "
"ဟုတ္"
ၿမိဳ႕ပက္လမ္းျဖစ္သျဖင့္ အသြားလာက်ဲသည္။ ထို႔ေနာက္ လယ္ကြင္းမ်ားၾကားတြင္ လွည္းသြားဖို႔ လမ္းက်ဥ္းေလး႐ွိသည္။ လွည္းလမ္းတစ္ေလ်ာက္တြင္ အရိပ္ေကာင္းေသာ ကုကၠဳိပင္ႀကီး
မ်ားလည္း႐ွိသည္။ ထိုလမ္းက်ဥ္းထဲသို႔ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ဆိုင္ကယ္ကို
သတိထားေမာင္းသြားလိုက္သည္။ ေျမလမ္းျဖစ္သျဖင့္ လမ္းက ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ား႐ွိသည္။ ေျမလမ္းႏွစ္ဖက္တြင္ စိမ္းစိုေနေသာ လယ္ကြင္းမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ရသည္။ အေ႐ွ႕ဘက္တည့္တည့္တြင္လည္း
ျပင္ဦးလြင္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက စီးကာထားသည္။ ထိုထဲမွ အနီးဆံုးေတာင္ႀကီးေပၚတြင္ ေစတီတစ္ဆူကို႐ွင္း႐ွင္းႀကီးျမင္ရသည္။
ထိုေတာင္ကေတာ့ ရန္ကင္းေတာင္ေတာ္ႀကီးပင္ျဖစ္သည္။
အလုပ္ႏွင့္ အေဆာင္သို႔သာ ေနတိုင္းသြားလာေနရေသာေၾကာင့္
ခုလို ႐ွဴခင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ရင္ထဲ ေအးခ်မ္းသြားသည္။ ဒီလိုပဲ ေခ်ာ တစ္ေယာက္ လည္း လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔ကာ ကေလးေလးလို ျမဴးတူးျပံဳးေပ်ာ္ေနေသာ
မ်က္ႏွာေလးကို ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္း ေနာက္သို႔တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
လွည့္ၾကည့္ကာ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ခိုး ခိုးၾကည့္မိေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အရိပ္ေကာင္းေသာ လမ္းေဘးက ကုကိၠဳပင္ႀကီး ေအာက္တြင္ ဆိုင္ကယ္ရပ္လိုက္သည္။ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရၿပီး ထိုင္စရာ မ်က္ခင္းေလးမ်ားပါ႐ွိသျဖင့္ အဆင္ေျပေနျပန္သည္။
"ဟူး"....(ေလကို တဝႀကီး႐ွဴကာ မႈတ္ထုတ္လိုက္သံ)
" အရမ္းကို သာယာတဲ့ေနရာေလးပဲ၊ ေလေကာင္းေလသန္႔လည္းရတယ္ ၊ ႐ွဴခင္းေတြကလည္းအရမ္းလွ ၊ ၿပီးေတာ့ ဂစ္တာတီးလည္း သင္ရမယ္ဆိုေတာ့ ေခ်ာေလာက္ကံေကာင္းတဲ့သူ ႐ွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး... "
" ႐ွဴခင္းေတြက အရမ္းလွတာပဲ အကိုဒီဘက္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး...."
" ေခ်ာကေတာ့ တခါတေလ ေရာက္ျဖစ္တယ္... ၊စိတ္ညစ္တဲ့
အခါမ်ိဳးဆိုရင္ေပါ့ ။ "
" လာ.... ဒီနားက မ်က္ခင္းေပၚထိုင္ၿပီး ဂစ္တာတီး စသင္ရေအာင္..."
မ်က္ခင္းေလးေပၚမွာ ႏွစ္ဦးသား ေနရာယူထိုင္လိုက္ၾကသည္။
ဂစ္တာတီးခက္ပံု ၊ လက္ကြက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ
ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ က တီးျပေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခ်ာကို ဂစ္တာကိုင္ေစၿပီး တီးခက္ေစသည္။ ေခ်ာရင္ခြင္ထဲတြင္ ဂစ္တာထားလိုက္ၿပီး ဘယ္လက္ႏွင့္ လက္ကြက္ကိုင္ဖို႔ ျပေပးသည္။
ေခ်ာကိုင္လို႔ မရျဖစ္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ေနရာမွ ဖိထားဖို႔ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ က မေရြ႔ေပးရသည္။ ႏူးည့ံေပ်ာ့ေျပာင္းလွေသာ ေခ်ာရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက အျပစ္ဆိုဖြယ္မ႐ွိ ၊ ေခ်ာရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ထိေတြ႔မိေသာအခါ အမ်ိဳးမည္မသိေသာ ခံစားမႈတို႔ က ရင္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚလာသည္။
ေခ်ာကေတာ့ ဂစ္တာလက္ကြက္ကိုသာ အာရံုစိုက္ေနသည္။
ေခ်ာရဲ႕ ဆံႏြယ္ေတြ ေလေျပမ်ားတိုးေဝွ႔သြားတိုင္း ပ်ံဝဲလ်က္႐ွိသည္။
ေလေျပမ်ားကို မနာလိုေသာ စိတ္တို႔ႏွင့္အတူ လူးလြင့္ေနသာ ဆံႏြယ္ေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ အနံ႕သင္းသင္းေလးတစ္ခု ႏွေခါင္းထဲ တိုးဝင္လာသည္။ ဘာနံ႔ျဖစ္မလဲ " စံပယ္နံ႔ " အနံ႔ေတြကို မႀကိဳက္တက္ေသာ သူတစ္ေယာက္ အခုေတာ့ ခံုမင္စြာ ႐ူ႐ိႉက္ေနမိသည္...
" အကို... ေခ်ာတီးတာ အဆင္ေျပလား "
" ေအာ္... အဆင္ေျပပါတယ္ "
႐ုတ္တရက္ သတိဝင္သြားကာ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ျပန္ေျဖလိုက္ရသည္။
" အား... လက္နာလိုက္တာ "
( နာမွာေပါ့ လက္ေတြကအရမ္းႏုတာကိုး)
" ေတာ္ေတာ္နာသြားလား.... စစသင္ခ်င္းေတာ့
အရမ္းနာလိမ့္မယ္... ေနာက္က်ရင္ အသားမာတည္ၿပီး
မနာေတာ့ဘူး... "
" ေခ်ာအခုလက္အရမ္းနာသြားလို႔ နားဦးမယ္ ...
အကိုသီခ်င္းဆိုျပဦး.."
" အယ္... ေခ်ာက ဘာသီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္လို႔လဲ..
ဟာ ေဆာရီး... ညီမက ဘာသီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္လို႔လဲ..."
(႐ုတ္တရက္ ေခ်ာလို႔ေျပာမိသြားသည္ ၊ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ ႏွလံုးသားက
အဆင့္ေက်ာ္သြားသည္)
" ရပါတယ္ အကိုအဆင္ေျပသလိုေခၚပါ...
အင္း အကိုႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းဆိုျပ "
♥♥♥ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ႏြယ္နီရဲ႕အေဝးမွာ တစ္ဖက္သက္ငါခံစားရ...
မင္းကေတာ့သိမယ္မထင္ဘူး....ႏြယ္နီေရ.... ♥♥♥
လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ သီခ်င္းသံႏွင့္အတူ ထိုညေနခင္းေလးဟာ
ဘာမွမထူးခဲ့ေပမဲ့ ေက်ာ္ရဲေႏွာင္ အတြက္ေတာ့ အျမဲသတိရေနမဲ့
ညေနခင္းေလးပင္ျဖစ္သည္။
-----------------------×××××××----------------------------
အပိုင္း - ၅ ဆက္ရန္ >>>
ဖတ္႐ွဴေပးပါေသာ စာဖတ္သူ စတီးမစ္ မိသားစုဝင္မ်ားအား
အထူးေက်းဇူးတင္လွ်က္
ကိုကိုမိုးဟိန္း
သစ္အယ္သီး
Author - KoKoMoeHein @myanmarkoko
မိုက္တယ္ဗ်ဳိ႕ ... စိတ္ကူးယဥ္စရာေကာင္းတဲ့အေျခအေနပါပဲ
ဟုတ္ ေက်းဇူးပါဗ် စိတ္ကူးယဥ္ဆိုေပမဲ့
တကယ့္အျဖစ္ပ်က္ေလးေတြလည္း ပါတယ္ဗ်😁😁😁
ေကာင္းခန္းေတာ့ေရာက္လာခဲ႔ၿပီ😁
သူ႔လက္ေလးကိုကိုင္လို႔ သူအမည္ေလးအျဖားဆြတ္ေခၚခဲ့လိုက္သည္
သို႔ေပမယ့္ သီခ်င္းက ႏြယ္နီျဖစ္ေနတယ္😂😂
ဟုတ္ ဘာဆိုရမွန္းမသိတာနဲ႔ ႏြယ္နီပဲဆိုလိုက္တာ😁😁
ဆက္အားေပးေနမယ္ အကိုေရ အရင္ပိုင္းနဲ႔ ဆက္စပ္မိတယ္
ေက်းဇူးပါ ညီေရ ဆက္လက္ႀကိဳးစားေရးသားပါ့မယ္
ေဟ့တို ့လဲ ဂစ္တာတီး တင္ေပးပါလား ဟီးးးး
ဇာတ္လမ္းက စိတ္ဝင္စားဖို ့ပိုေကာင္းလာျပီဗ်ာ
ဆက္လက္ျပီး ေစာက္ေမ်ွာ္အားေပးေနမယ္ညီ
ေက်းဇူးပါ ကိုေဇာ္ေရ
ႀကိဳးစားေရးပါ့မယ္
အိုး အေရးအသားကေတာ့ ရွယ္ပဲ႔ဗ်ိဳ႕ ။စာေရးဆရာလုပ္သင့္ပီ
ဟီးႀကိဳးစားေနဆဲပါဗ်ိဳ႕
လာအားေပးလို႔ ေက်းဇူးညီေရ
ဂီတာသင္ဆရာဘဲလုပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ
ဟုတ္ အဲ့အလုပ္က ဝင္ေငြေကာင္းတယ္😁😁😁
ဂီတာတီးသင္ေပးတဲ့ ဆရာမရွိလားမသိဘူး အာ့ဆိုရင္ ေျပးသင္ျပစ္မွာ
ဟီး ႐ွိမွာပါဗ်😁😁😁
ဂစ္တာတီးဖို႕မျဖစ္ေတာ့တာလက္နာမခံနိူင္လို႕
၈တန္းနွစ္ေလာက္သင္ဖူးေသးတယ္
ဟုတ္ လက္နာတာက အရမ္းပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြဝါသနာပါလို႔သင္
ၾကေပမဲ့
လက္နာတာ မခံႏိုင္လို႔ မသင္ျကေတာ့ဘူး😁
တကယ္ကိုစိတ္ကူးယဥ္ဆန္ျပီးဇာတ္လမ္းထဲေျမာသြားေအာင္ကိုဖတ္ျပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ
ဟုတ္ ခုလို အားေပးလို႔ေက်းဇူးပါ အကိုေရ...
ႀကိဳးစားေရးသားပါ့မယ္
ကီး ညႇိလို႔ရေတာ့မလား
ရေတာ့မယ္ ဗ်ိဳ႕😁😁😁