@လူသားတစ္​​ေယာက္​ျဖစ္​ခြင္​့​ေပးပါ

အပိုင္​း - ၁ / ၂ မဖတ္​ရ​ေသးသူမ်ားဖတ္​ခ်င္​စိတ္​မ်ား႐ွိရင္​

အပိုင္​း - ၁ https://steemit.com/myanmar/@myanmarkoko/luthats-eyak-yapas-khyng-yap-pa

အပိုင္​း - ၂ https://steemit.com/myanmar/@myanmarkoko/luthats-eyak-yapas-khyng-eppa

အပိုင္း - ၃ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ေပးပါ

ေနမင္းခန္႔ တစ္ေယာက္ ညတိုင္းအိပ္မေပ်ာ္တာ တစ္ပက္ေလာက္ရွိျပီ၊ မ်က္ကြင္းေတြလည္းခ်ိဳင့္၀င္ေနျပီ။ ေနမင္းခန္႔ဖခင္က လည္းသတိထားမိတယ္၊ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ငူငူျကီးထိုင္ေနတဲ့ ေနမင္းခန္႔ေဘးနား ၀င္ထိုင္ျပီးေမးလိုက္သည္။
"သား…ဘာျဖစ္ေနတာလဲ တေငးေငး တမိုင္မိုင္နဲ႔ ေနမေကာင္းဘူးလား"

​"​ေကာင္းပါတယ္အေဖ"

​​ေနေကာင္းတယ္သာေျပာတာ ၊ မ်က္လံုးေတြ ခ်ိဳင့္၀င္ျပီး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာ၊ ညက ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူးလား။"

"အိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္၊ "(သူလိမ္ေျပာလိုက္သည္) တကယ္ဆို သူတစ္ညလံုးတစ္ေမွးမွအိပ္မရခဲ့ပါ။ သူရဲ႕ စိတ္က အခ်ိန္တိုင္းေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ ခေလးငိုသံလိုလို ၊ ေျကာင္ေအာ္သံလိုလိုနဲ႔ သူ႔နားထဲမွာျကားေနရသည္။ သူအိပ္ေရးပ်က္တာမ်ားလာေတာ့ အစားပ်က္လာသည္၊ မ်က္နွာကလည္း ေခ်ာင္က်လာျပီး ေမးရိုးေတြေတာင္ ေငါေငါျကီးေပၚေနသည္။
သူ႔အေဖကိုေမးဖို႔ မရည္ရြယ္ထားပဲ ေမးခြန္းတစ္ခုသူေမးလိုက္မိသည္။ ဘာေျကာင့္ေမးလိုက္မိလဲသူမသိ။

"အေဖသားတစ္ခုေမးခ်င္လို႔"

"ဘာမ်ားလည္းသား ေမးေလ"

"သားကိုေမြးတဲ့ေန႔တုန္းက အေဖဘယ္လိုခံစားခဲ့ရလဲ"

"င့ါသားက ထူးထူးဆန္းဆန္း ေမးခြန္းေတြ ေမးလို႔ ပါလား။ ဒီမယ္ငါ့သား။ ဖခင္းတိုင္းက သူ႔ေသြး သားရင္းကို အသက္နဲ႔ထပ္တူခ်စ္ၾက တာပဲကြ ။ မင္းကိုမေမြးခင္တုန္းကဆို အေဖညတိုင္း မင္းအေမဗိုက္ကို ကိုင္ျပီး စကားေတြေျပာေနခဲ့တာ။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ မင္းကိုေမြးတဲ့ေနတုန္းကေပါ့၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အေဖတို႔စီးပြားေရး မျဖစ္ထြန္းတဲ့အခ်ိန္။ အေဖက ပရန္းေနာက္လိုက္တယ္၊ မင္းအေမက အေျကာ္ေရာင္းတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မင္းကိုေမြးျပီဆိုျပီးအိမ္နားကကိုထြန္းလွက အေဖတို႕ ပန္​းရံအလုပ္ထဲကိုလာျပီး သတင္းလာေပးတာ၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အေဖက စင္ေပၚတက္ျပီး နံရံအေခ်ာကိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ မင္းေမြးျပီဆိုတဲ့သတင္းလည္းျကားေရာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ လူျဖစ္ျပီကြလို႔ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ျပီး ထခုန္တာ စင္ေပၚက ျပဳတ္က်တာ ကံေကာင္းလို႔မေသတာ။ စင္ကနဲနဲနိမ့္တာေရာ ေအာက္မွာ စုပံုထားတဲ့ ေဂၚနီအိပ္ေတြ ရွိေနလို႔ေပါ့။ ဒါေတာင္ စင္ေဘးနားက ၀ါးခြ်န္နဲ႔ထိုးမိတာ ဗိုက္ကိုထိုးမိသြားေသးတယ္။"

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေနမင္းခန္႔ ဖခင္က သူ႔ရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ကိုလွန္ျပသည္။
ေနမင္းခန္႔ မ်က္ရည္မ်ား၀ဲတက္လာသည္၊ ထို႔ေနာက္ သူ႔ဖခင္ကို သိမ္းျကံုးဖက္ပစ္လုိက္သည္။ မိဘရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြကို နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ခံစားလုိက္ရသည္။

"ငါ့သားကလည္း ခုခ်ိန္ထိ ခေလးက်ေနတာပဲ…မိန္းမေတာင္ယူေတာ့မဲ့ဟာ၊ ဘာလဲခုကတည္းက ေမြးလာမဲ့ ခေလးကို ခ်စ္တက္ေနျပီလား။"

"အင္း….ဟုတ္…"

"ကဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားလုိက္ ညအိပ္မေပ်ာ္ရင္လည္း အိပ္ေဆးေသာက္အိပ္ ဟုတ္ျပီလား၊ အခုအေဖျခံေရွ႕ ထြက္ျပီး စာဖတ္လိုက္ဦးမယ္၊ တစ္ခုခုဆို အေဖ့ကို ေခၚလိုက္ေနာ္။"

"ဟုတ္ အေဖ…."

ေနမင္းခန္႔ ရင္ထဲမွာ နာက်င္မွဳ ၀မ္းနည္းမွဳေတြ စို႔တက္လာသည္၊ သူ႔ရဲ႕ ဘာအျပစ္မွမရွိတဲ့ ရင္ေသြးေလးကိုမွ ဖ်က္ခ်ခိုင္းမိေလျခင္း။ သူမွားသြားျပီလား၊ သူဘာလုပ္သင့္လဲ၊ သူဆံုးျဖတ္ရခက္လာသည္၊ ရင္ေသြးေလးကို အသက္ရွင္ဖို႔ သူ႔အေမလူမာမာရဲ႕ စကားကိုျငင္းဆန္ျပီး အိမ္ေပၚကဆင္းရမလား၊ မျဖစ္ဘူး တကယ္လို႔မ်ား အေမ့ အသက္ကိုဆံုးရွံဳးလိုက္ရရင္ သူတစ္သက္လံုး ရူျကံုးမရျဖစ္ေနမွာ။ သူ႔မိခင္ရဲ႕ စကားကိုနားေထာင္ျပီး မိဘေတြေပးစားတဲ့ သူေဌးျကီးဦးစိန္တိုးရဲ႕ သမီးကိုလက္ထက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ သူအရမ္းခ်စ္ရတဲ့ ႏြယ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ရင္ေသြးေလးကို သူဆံုးရွံဳးရေတာ့မည္။ အထူးသျဖင့္ လူျဖစ္မလာေသးတဲ့ သူ႔ရင္ေသြးေလးကို ဆံုးရွံဳးလုိက္ရျခင္း အတြက္ သူပိုျပီး တသက္လံုး ေနာင္တရလို႔မဆံုး၊ ျပီးေတာ့ ခေလးေလးေတြျမင္တိုင္း ငါ့သား သို႔မဟုတ္ သမီးေလးသာ အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ ဒီလိုခ်စ္စရာေလးေနမွာ ဆိုျပီး သူ႔ရဲ႕ စိတ္ကိုဘယ္လို ေျဖသိမ့္လို႔ရနိုင္ပါ့မလဲ။ ေ၀ခြဲမရတဲ့ ဒိြဟစိတ္ေတြနဲ႔ သူနံရံကို လက္သီးနဲ႕ပစ္ထိုးလိုက္သည္။ မာေျကာတဲ့ နံရံနဲ႔ လက္သီးအေတြ႔ မွာေတာ့ ေသြးေတြက ျကမ္းျပင္ေပၚကို အတားဆီးမဲ့စြာ စီးျကလာေတာ့သည္။
ရုတ္တရက္ဖုန္းလာသည္။

"သင္းပ်ံ႕ တဲ့ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးေတြ….အခုထိပ်ယ္လြင့္မသြားပဲ…."( ဖုန္းသံ )

"ဟလို…."

"ေ​ေအးသူငယ္ခ်င္း …

မင္းကိုငါအေရးျကီးေျပာစရာရွိလို႔…"

"ဘာလဲ​​ေျပာပစရာရွိလဲ ေနာက္မွေျပာေတာ့ အခု ငါဖီးေနတယ္…"

"ဟာ…မင္းအဲ့ဒီဖီးေနတဲ့ဟာ ကိုေျပာမလို႔ပဲ…"

"ဘာ……"

"ေ​​​ႏြယ္​ ကိုယ္​ဝန္​ဖ်က္​ခ် ဖို႔ ​ေဆးရံုႀကီးကိုသြားၿပီကြ "

"ငါသိပါတယ္ကြာ..မနက္အေစာျကီးတုန္းက ႏွင္းပြင့္ငါ့ကိုဖုန္းဆက္ေျပာတယ္"

"မင္းခုခ်က္ျခင္းလိုက္သြားေတာ့ အခ်ိန္မမွီပဲေနမယ္"

"မျဖစ္ဘူး ငါ့အေမ အေျခေနကို မင္းလဲသိသားနဲ႔ ငါအိမ္ကေပးစားတဲ့ ဦးစိန္တိုးရဲ႕ သမီးနဲ႔ လက္ထက္ရေတာ့မယ္ကြ ဒီကိစၥကို ငါ ႏြယ့္ကိုလည္းေျပာျပီးျပီ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖို႔လည္း ငါကိုယ္တို္င္ပဲ ေျပာလိုက္တာ"

"ဟာမင္းမွားေနျပီ…..မင္းအေမမွာ ေသနိုင္ေလာက္တဲ့ ေရာဂါဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးတဲ့ "

"ဟာ ေဟ့ေရာင္ မင္းဘာမွမသိပဲ ေလ်ာက္မေျပာနဲ႔ ခုဟာက ငါ့အေမအသက္ကြစေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး "

"ဟာဘုရားစူးပါကြာ…. ဟိုတစ္ေန႔က မင္းအေမေနမေကာင္းဘူးလို႔ေျပာတာနဲ႔ ငါလည္းမင္းတို႔ အိမ္ဘက္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့ မင္းတို႔အိမ္၀င္ခဲ့တယ္ကြ…ဧည့္ခန္းနားေရာက္ေတာ့ မင္းအေမက မင္းအေဖကို ေျပာေနတာငါျကားလိုက္တယ္။ မင္းအေမမွာ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးတဲ့ မင္းမိန္းမ မယူမွာစိုးလို႔ လိမ္ေျပာတာတဲ့ ငါလည္း တိတ္တိတ္ေလးျပန္ခိုးထြက္လာခဲ့တာ၊ မင္းကိုဒီအေျကာင္းေျပာျပဖို႔ ဖုန္းဆက္ေတာ့ မင္းဖုန္းကတစ္ညလံုးပိတ္ထားတာ။ အခုမွပဲ ဖုန္းဆက္လို႔ရေတာ့တယ္။ အခုခ်က္ခ်င္း ႏြယ့္ဆီကိုလိုက္သြားလုိက္ပါကြာ၊ မဟုတ္ရင္ မင္းရဲ႕ရင္ေသြးကို ဆံုးရွံဳးရလိမ့္မယ္။ ငါယမင္းႏြယ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ဖုန္းကပိတ္ထားတယ္။ ျမန္ျမန္သြားေတာ့။"

"တကယ္လား သူငယ္ခ်င္း ခုလိုေျပာျပတာ ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္ကြာ "

​ " ​ေက်းဇူးေနာက္မွတင္ျမန္ျမန္ဒိုးေတာ့။"

လမ္း ၃၀ ကားလမ္းမျကီးအတိုင္း ယမင္းႏြယ္ မႏၱေလး ျပည္သူ႔ေဆးရံုျကီးဆီကို ဆိုင္ကယ္ Taxi ငွားျပီးသြားသည္။ လမ္း ၃၀ က ဘူတာျကီးဆီကို တိုက္ရိုက္ ေရာက္တဲ့လမ္းျဖစ္တာေျကာင့္ ကားအသြားအလာ ျပြတ္သိပ္က်က္တက္​ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ မနက္ ၈နာရီနွင့္ ညေန ၅နာရီခြဲ ေနာက္ပိုင္းျဖစ္သည္။
ေဆးရံုျကီးေရွ႕ ကို ဆိုင္ကယ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ယမင္းႏြယ္မဆင္းေသးပဲ အ​ေတြးမ်ားစြာနဲ႔ အသက္မဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္လို ထိုင္ေနသည္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ Taxi သမားကမေနနိုင္ေတာ့။

"ညီမ ​​ေဆးရံုျကီးေရာက္ျပီ၊ "

ယမင္းႏြယ္မျကားပါ ​ေတြးေကာင္းေနဆဲ၊ ဘာေတြေတြးေနလဲဆိုတာေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္မသိ။

"ညီမ…… "ဆိုင္ကယ္ တက္စီ သမားက နဲနဲက်ယ္က်ယ္ေအာ္လိုက္သည္၊ ေအာ္မွလည္းရမည္။ မေအာ္ရင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းမဲ့ပံုမေပၚ။

​" ​ေအာ္…အယ္…ဟုတ္ဟုတ္"

ယမင္းႏြယ္ ကပ်ာကယာ ဆင္းျပီး Taxi ခ ေပးလိုက္ျပီး ေက်းဇူးတင္ ေျကာင္း ေျပာ လိုက္သည္။
ယမင္းႏြယ္ ေဆးရံုျကီးထဲကို ၀င္မယ္အလုပ္ ရုတ္တရက္ ရင္ထဲမွာ ေက်ာက္တံုးျကီးဆြဲထား ရသလို ေလးပင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူခ်က္ခ်င္းေတာ့ ေဆးရံုထဲ မ၀င္ခ်င္ေသး။ တစ္စကန္႔ ေလာက္ေလး ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ ရင္ေသြးေလးကို လြယ္ထားခ်င္ေသးသည္။ ေဘးနားကိုေ၀့ျကည့္လိုက္ေတာ့ ၀င္ေပါက္ေဘးက သစ္ပင္နားမွာ ထိုင္စရာ အုပ္ခံုေလးကိုေတြ႔သည္။ ယမင္းႏြယ္ ထိုအုပ္ခံုေလးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ မ်က္စိကေလ်ာက္ျကည့္ေနမိသည္၊ ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္။ ထုိင္ေနေတာ့ေရာ ဘာထူးလာမွာလဲ၊ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဘူး ဆိုျပီး ထသြားမယ္အလုပ္။

"ေ​ေမေမ…...ကမၻာျကီးေပၚက လူေတြအေျကာင္း သား သိခ်င္ေသးတယ္…"

ေ၀လသီခ်င္းသံေလးျကားလိုက္ရသည္၊ အရင္ကဒီသီခ်င္းနားေထာင္ဖူးေပမဲ့ ခုလိုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ နားေထာင္ရလိမ့္မယ္လို႔ သူမ တခါမွ အေတြးမိခဲ့။ အသံက ေျကကြဲစြာ၊ ေ၀လရဲ႕ အသံခပ္အက္အက္ေလးက သူမရဲ႕ ဟိုး…အတြင္းထဲကနွလံုးသားကို ရိုက္ခက္လိုက္သလို….သူမဆက္နားေထာင္ေနမိတယ္

"ေ​ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အတူတူ ေက်ာင္းလည္းတက္ခ်င္တယ္…လူျဖစ္ခြင့္ေပးပါကြယ္….."

"ေ​ေဖေဖ….က်ပ္တည္းေနတဲ့ဒီမိသားစုေလးမွာပဲေနမယ္….အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ျကံုေနတဲ့ဒုကေတြ ၀င္ထမ္းမယ္…
ခေလးေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ….."

"ကြ်န္ေတာ္ဟာကြ်န္ေတာ့္မ်ိဳးကို သိပ္ျပီးခ်စ္တက္တယ္….မိဘအက်ိဳးကို
သယ္ပိုးထမ္းရြက္ခ်င္တယ္….ဖ်က္မခ်လိုက္ပါနဲ႔…ခနေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာေျမေပၚရွင္သန္ခြင့္ေပး"……

ယမင္းႏြယ္ ႏွလံုးအိ္မ္ ေျကြက်လုမတက္၊ ထိခိုက္နာက်င္ခံစားလိုက္ရသည္။ လူျဖစ္ခြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတဲ့ ခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေတြကို သီခ်င္းေလးနဲ႔ ေဖာ္က်ဴးေရးဖြဲ႔ထားတယ္ဆိုေပမဲ့၊ သူမရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ထဲက ခေလးက ေတာင္းဆိုေနသလိုခံစားေနရသည္။ သူမမ်က္ရည္တို႔ ပါးျပင္ထက္ စီးျကလာသည္။ ေ၀လသီခ်င္းေလးကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ဆက္နားေထာက္လိုက္သည္။
သူမစိတ္ေတြ တည္ျငိမ္စျပဳလာသည္။ သူမဆံုးျဖတ္ခ်က ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္သည္။
သားလား၊ သမီးလား မသိေသးတဲ့ရင္ေသြးေလးကို ေျပာလိုက္သည္။

"အေမ့ရင္ေသြးေလးေရ……မပူပါနဲ႔ကြယ္…အေမမင္းကို ဒီကမၻာေပၚကို ေခၚေပးမယ္….
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…အေမရင္ဆိုင္မယ္….အေမ့ရင္ေသြးေလးကို ကာကြယ္မယ္…
အေမ့ရင္ေသြး ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး….အေမကတိေပးပါတယ္ကြယ္……."

ယမင္းႏြယ္ အလိုလို အားအင္ေတြျပည့္လာသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ သူမရဲ႕ ရင္ေသြးေလးကေပးလိုက္တဲ့ ခြန္အားေတြပဲျဖစ္မည္ဟု ယမင္းႏြယ္ ယတိျပက္ယံုျကည္လိုက္သည္။

" ႏြယ္​ "

ရုတ္တရက္ သူမအခ်စ္ဆံုးနဲ႔ အမုန္းဆံုးလူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံ ကိုျကားလိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ခါးသီးစြာခံစားလိုက္ရသည္။

"ရွင္..ရွင္…ရွင္ဘာလာလုပ္တာလဲ ၊ ရွင့္မ်က္နွာကိုလည္း ကြ်န္မ မေတြ႔ခ်င္ဘူး၊ ရွင့္ကို ရြံတယ္"

"မဟုတ္ဘူးႏြယ္ ….ႏြယ္ထင္သလိုမဟုတ္ဘူး။တကယ္ေတာ့ ေမာင့္ မိဘေတြက မိန္းမအတင္းေပးစားဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ တာ။"

"အဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီမိန္းမနဲ႔ ယူလိုက္ေလ…ခုဘာေတြလာရွင္းျပေနတာလဲ၊ ရွင္က ေက်ာင္းမွာ ေျပာရတာအားမရေသးလို႔ ေဆးရံုထိလိုက္ျပီး။ ကြ်န္မကို လိုက္ေစာ္ကားေနတာလား။"

"ဟာ အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး၊ ေမာင့္ေမေမက သူေပးစားတဲ့ မိန္းမ မယူဘူးလို႔ ေမာင္ျငင္းေတာ့ ေမေမ ေဆးရံုတက္ရျပီး အသက္အႏၱရယ္ဆိုးရိမ္ရတယ္ဆိုၿပီး​ေတာ့ ေမာင္မိန္းမယူေအာင္ လိမ္ညာဟန္ေဆာင္ျပီး ေျပာတာတဲ့ အခု ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ေ၀ျဖိဳးက ေျပာလို႔ ေမာင္သိရတာ။ အဲ့တာေျကာင့္ ေမာင္ႏြယ့္ဆီကို ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာတာ၊ ေမာင့္ကို ခြင့္လြတ္ပါကြာ ။ ေမာင္လည္း ေမာင့္ ေမေမ အသက္အႏၱရယ္ဆိုးရိမ္ရတယ္လို႔ ေျပာျပီး ျခိမ္ေျခာက္လို႔သာ ေမာင္လက္ခံခဲ့တာပါ။ ခု ေမေမဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆိုတာသိရေတာ့ ။ ေမာင္စိတ္ေအးသြားျပီ။ ႏြယ္နဲ႔ ရင္ေသြးေလးကို ေမာင္တသက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္မယ္။ ခုခ်ိန္ကစျပီး ႏြယ္တို႔ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး။"

"တကယ္လားေမာင္….၊ ႏြယ္၀မ္းသာလိုက္တာ။ ႏြယ္လည္း ရင္ေသြးေလးကို မဖ်က္ခ်ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ ျပီးအခုပဲ ျပန္ေတာ့မလို႔ ၊ ဒါနဲ႔ ေမာင့္မိဘေတြက ႏြယ္နဲ႔သေဘာမတူရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "

"သေဘာမတူလဲဘာျဖစ္လဲ…၊ ေမာင့္ေျခေတြလက္ေတြ အေကာင္းျကီးရွိေသးတယ္ ေမာင္လုပ္ေကြ်းနိုင္ပါတယ္"

"ဟြန္႔…ပိုကိုပိုတယ္…."

ယမင္းႏြယ္ ေနမင္းခန္႔ ဗိုက္ေခါက္ကို ဆြဲလိမ္လိုက္သည္။

ယမင္းႏြယ္ႏွင့္ ေမာင္ေနမင္းခန္႔ တို႔ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ေလးကေတာ့ အရမ္းကိုစည္းကားသိုက္ျမိဳက္လွပါသည္။ နွစ္ဖက္မိဘ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္း၀ိုင္းဆံုဆံုညီညီနွင့္ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာလည္း အျပံဳးကိုယ္စီနွင့္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာ သာနဲ႔ မဂၤလာပြဲကို မဂၤလာရွိစြာက်င္းပေနျကသည္။ အထူးသျဖင့္ ႏြယ္ဗိုက္ထဲက ရင္ေသြးေလးကေတာ့ ပိုျပီးျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနပါလိမ့္မည္။ ကမၻာျကီးကို အက်ိဳးျပဳေသာ၊ တိုင္းျပည္က အားထားရေသာ ပုဂိၢဳလ္ထူးတစ္ယာက္၊ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာနိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူက ေျပာနိုင္မွာလဲ…….

ဘာပဲေျပာေျပာ လူသားထဲက လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါသည္။

ျပီးပါျပီ………………………………….

ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ေ၀လသီခ်င္းေလးနားေထာင္ရင္းနဲ႔ စိတ္ကူးေပၚျပီး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ စာေရးဆရာမဟုတ္တဲ့အတြက္ အမွားပါခဲ့သည္ရွိေသာ္ ခြင့္လြတ္ေပးျကပါဗ်ာ။

ကိုကိုမိုးဟိန္း

သစ္အယ္သီး

Photos credit >>Google
Written by @kokomoehein
MSC No. 118