လူသားတစ္​​ေယာက္​ျဖစ္​ခြင္​့​ေပးပါ

အပိုင္း ၁ မဖတ္​​​ရ ​ေသးသူမ်ား အား​ေပးခ်င္​တယ္​ဆိုရင္​ = https://steemit.com/myanmar/@myanmarkoko/luthats-eyak-yapas-khyng-yap-pa မွာ အား​ေပးနိုင္ပါတယ္​​.....

လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ေပးပါ…အပိုင္း - ၂

ယမင္းႏြယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာကတည္းက တေငးေငး တမိုင္မိုင္ နွင့္ အသက္မပါတဲ့လူတစ္ လိုျဖစ္ေနတာကို မိခင္ ေဒၚယဥ္ယဥ္ႏြယ္က သတိထားမိသည္။

““ သမီးဘာျဖစ္လာတာလဲ မ်က္ႏွာကလည္း
ျကက္ျကီးလည္လိမ္ထားသလိုပဲ”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးအေမ၊ ဒီအတိုင္းေခါင္းေလး နဲနဲမူးေနလို႔ပါ”
​"​ေခါင္းမူးေနတာကို ဘာလို႔အျပင္သြားေနေသးလဲ သြားသြား အခန္းထဲမွာ နားေနေခ်”
“ဟုတ္အေမ”

ယမင္းႏြယ္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ျပီး အိပ္ယာေပၚကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ပစ္လွဲလိုက္သည္၊ ခႏၶာကုိယ္ကျငိမ္ေနေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ ကစဥ့္ကလ်ား ေျပးလြားလုပ္ရွားလို႔ ေမာဟိုက္ေနသည္။ ယမင္းႏြယ္ မ်က္ႏွက်က္ကို ေမာ့ျကည္႔လိုက္ေတာ့ ထုတ္တန္းကိုျမင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေအာက္ကို ငံု႔ျကည့္လုိက္ေတာ့ အရင္တစ္ပက္ က ထမိန္တန္းလုပ္ဖို႔ ၀ယ္ထားေသာ နိုင္လြန္ျကိဳးေခြကိုေတြ႔သည္။ ႀကိဳးကို​ေကာက္​ကိုင္​လိုက္​သည္​၊ ထို႔​ေနာက္​ မ်က္နွာျကပ္က ထုတ္တန္းကိုျကည့္လိုက္ ျကိုးေခြကိုျကည့္လိုက္ႏွင့္ သူမရူးမိုက္စြာေတြးေနသည္က သူမကို္ယ္သူမ ေသေျကာင္းျကံစည္ဖို႔ျဖစ္သည္၊ ငါေသ မွေအးမွာ….ငါေသမွဒီကိစၥ အားလံုးျပီးမွာ၊ ရုတ္တရက္ တံခါးေခါက္သံျကားေတာ့ ျကိုးေခြကို ကဗ်ာကယာ ဖြတ္ ထားလုိက္ရသည္။
"​ေဒါက္....​ေဒါက္…​ေဒါက္…သမီးေရ…အေမ၀င္လာမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္အေမ”…
“သမီး ဒီမွာယံယံေခါက္ဆြဲ ပူပူေလးစားလိုက္ဦး ျပီးရင္ေဆးေသာက္လိုက္”
“ဟုတ္ေမေမ”..
“သမီးရယ္…က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါကြယ္၊ ေမ့ေမ့မွာ ဒီသမီးေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိတာ သမီးေလးသာတစ္ခု ခုျဖစ္ရင္ အေမရင္က်ိဳးမွာ”
ယမင္းႏြယ္ ငိုခ်င္ေနေသာစိတ္ကိုမနဲမ်ိဳသိပ္ထားရသည္၊ မိခင္ေမတၠာဘယ္ေလာက္ထိျကီးမားတယ္ဆိုတာ သူမယခုနက္နက္ရွိဳင္းရွဳိင္း ခံစားေနရသည္။ သိမ္ငယ္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြေျကာင့္ မ်က္ရည္ေတြက အလိုလို က်ဆင္းလာသည္။ သူမသုတ္ခ်ိန္မရလိုက္။
“ဟင္သမီးငိုေနတယ္…ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေခါင္းအရမ္းကိုက္ေနလို႔လားသမီး လာ..ထထ ​ေဆးခန္းသြားရေအာင္”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေမေမ..ရတယ္နားလိုက္ရင္သက္သာသြားမွာပါ ”
“အရမ္းျကီးတင္းခံမေနနဲ႔ၾကားလား တစ္ခုခုဆို ေမ့ေမ့ကိုေခၚလိုက္ေနာ္”
“ဟုတ္ေမေမ”…

ဒီညတစ္ညကို ကုန္ဆံုးဖို႔ ေနမင္းခန္႔တစ္ေယာက္ အသည္းအသန္ အားယူေနရသည္။ ျကိုးစားအိပ္သည္ မရပါ၊ ရုတ္တရက္ နားထဲမွာ အသံေလးသဲ့သဲ့ျကားလိုက္ရသည္။ ဘာသံပါလိမ့္…သူေသခ်ားနားစြန္႔လိုက္သည္။
“အူ၀ဲ…အူ၀ဲ”…ကေလးသံပါလား။ သူစိတ္ထင္လို႔ေနမွာပါ၊
"​​ေဖ....​ ​ေဖ”..အသံက တစ္လံုးခ်င္း ေလးေလးပင္ပင္ အသံျကီး သူရွင္းရွင္လင္းလင္းျကားလိုက္ရသည္။
သူမ်က္လံုးမ်ားျပဴးသြားျပီး အိပ္ယာကထျကည့္မိသည္၊ ဘာမွမေတြ႔ ။ထိုစဥ္အခန္းတံခါးက ေျဖးေျဖးခ်င္းပြင့္ လာသည္၊ အရိပ္ကို အရင္ျမင္ရသည္။ ျပီးမွ ေျခလွမ္းသံကိုျကားရသည္။ ေျခလွမ္းသံကပိုပို က်ယ္လာသည္။ ကိုယ္လံုးကတေျဖးေျဖးေပၚလာသည္၊ ပိုျပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္လာသည္။ ဘာျဖစ္မလဲ သူစူးစိုက္ျကည့္လိုက္မွ အမေလး….သူဘုရားတမိသြားသည္၊ ေသြးေတြ ေသြးေတြ တစ္ကိုယ္လံုးေပက်န္ေနတဲ့ ခေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ဆီတည့္တည့္ကို ဒရြက္တိုက္လာေနသည္။
အသံက မပီမျပင္။" ​ေဖ..​ေဖ”..
“သြားသြား..ငါ့ဆီမလာနဲ႔” ………
သူအိပ္ယာက လန္႔နိုးလာသည္၊ ဟာ..ေတာ္ေတာ္ေျကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့အိပ္မက္ပါလား။ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုးေခြ်းေတြ နဲ႔ရြဲေနသည္၊ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီလိုအိပ္မက္မ်ိဳးသူတစ္ခါမွ မမက္ဖူး၊ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ ႏြဲ႔ကိုျမင္ေယာင္လာသည္။ သူရုတ္တရက္ ထူပူသြားသည္၊ သူ႔ရင္ေသြးေလးကလာျပီး အိပ္မက္ေပးတာပဲျဖစ္ရမည္။ တစ္ညလံုး ေနမင္းခန္႔ တစ္ေမွးမွအိပ္မရ၊ ေျခာက္ျခားတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ သူ႔ဘ၀မွာ အဆိုး၀ါးဆံုးညတစ္ညကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။

တစ္ပက္ျကာခဲ့ပါျပီ။ ယမင္းႏြယ္စိတ္ေတြျပတ္သားရမဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္လာပါျပီ။ မဟုတ္ရင္ ရင္ေသြးေလးပို ျပီးခံစားရမယ္။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖို႔ သူမ အျကိမ္ျကိမ္ စဥ္းစားခဲ့ရသည္။ ဒီခေလးကို ေမြးဖို႔ သူမစဥ္းစားတိုင္း ပတ္၀န္းက်င္က ကဲ့ရဲ႕ မဲ့အသံေတြ နားထဲမွာျကားေယာင္လာသည္။လင္ေကာင္အေပၚပဲ ေမြးတဲ့ခေလးဆိုျပီး နွေခါင္းရွဴံ႕ ျကမည္။ လူေတြမသိေအာင္ေမြးမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီဗိုက္က ျပားေနမွာ မွမဟုတ္တာ၊ တေျဖးေျဖး ေဖာင္းလာမွာ။ အိမ္ကမိဘေတြက ေမးရင္လည္း သူမဘယ္လိုအင္အားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာျပရမွာလည္း၊ ဒါေျကာင့္ ဒီကိစၥကို သူ႔မိဘေတြမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားခဲ့သည္။ ဒီေန႔မနက္ ၁၀နာရီတြင္ မႏၲေလး ျပည္သူ႔ေဆးရံုျကီးကို သြားျပီးကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖို႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ ခ်ိန္းဆိုျပီးသားျဖစ္သည္။ ဒီကိစၥကို သူ႔ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ႏွင္းပြင့္ကို သာေျပာျပထားသည္။
အိမ္ကေန ေဆးရံုသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ျပီး ေျခလွမ္း လွမ္းလိုက္သည္ဆိုရင္ပဲ သူ႔ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ခုခုလွဳပ္ရွားသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဖ်င္းခနဲ ျကမ္သိမ္းေမြးျငင္းမ်ား ထသြားသည္။တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူမကို ေတာင္းပန္ေနသလိုခံစားေနရသည္။ အို…စိတ္ထင္လို႔ေနမွာပါ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရပ္ကြက္လမ္းေလးအတိုင္း သူမေျခလ်င္ ေလွ်ာက္လာသည္။ အရာအားလံုးဟာ ပံုမွန္ပါပဲ၊ လမ္းျကားေလးထဲမွာ လူျကီး၊ လူငယ္၊ ခေလးသူငယ္၊ ေခြးကအစ ကမၻာျကီးေပၚမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေနရတာ ေက်နပ္ေနျကသလို သြက္လပ္ဖ်က္လပ္စြာ သြားလာလွဳပ္ရွားေနျကသည္။ တေလာကလံုးမွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းပဲ ကြက္ျပီး ၀မ္းအနည္းဆံုး၊ သနားစရာ အေကာင္းဆံုးလူတစ္ ေယာက္ျဖစ္ေနတာလား။ ယမင္းႏြယ္ကို သိေနေသာ မ်က္မွန္းတန္းမိေသာ ကြမ္းယာဆိုင္ေသးေသးေလးထဲ ထိုင္ျပီး ကြမ္းယာေရာင္းေနတဲ့ မိန္းခေလးကျပံဳးျပသည္။ အသိမွတ္ျပဳသည့္သေဘာ၊ ေမာနင္း…မဂၤလာပါလို႔ နွုတ္ဆက္သည့္ အျပံဳး ။ သူမအားယူ ၍အသက္မပါစြာ ျပန္ျပီး ျပံဳးျပလိုက္သည္၊ ဒီေန႔ဟာ သူမအတြက္ မဂၤလာရွိတဲ့ေန႔မွ မဟုတ္တာ၊ ဒီေန႔ဟာ သူမအတြက္ အမဂၤလာေန႔ ၊ ေလာကမွာ အလြန္ စပ္စုတ္ရြံရွာစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရမဲ့ေန႔၊ လူသားျဖစ္လာမဲ့ခေလးတစ္ေယာက္၊ ဘာမွအျပစ္အနာဆာ မရွိတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ ခေလးကို ဖ်က္ခ် ပ်က္စီးပစ္ရမဲ့ေန႔ ၊ သူမ ဘယ္လိုလုပ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ျပန္ျပီးျပံဳးျပနိုင္မွာလဲ။

အပိုင္း ၃ ဆက္ရန္ >>>>

ဖတ္ရွဴေပးပါေသာ စာဖတ္သူမ်ားကို အစဥ္ေက်းဇူးတင္လွ်က္….

ကိုကိုမိုးဟိန္း

သစ္အယ္သီး

Photos credit >>Google
Written by @kokomoehein
MSC no. 118