ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရန္ကုန္ ဘဝမ်ား ( Henry Aung )

ကၽြန္ေတာ္သည္တေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္သည္မွာ အရင္တေခါက္ျပန္ေရာက္လာသည္ကဲ့သို႔ ဘားမွ် မထူးျခားပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကာ ယခင္ထက္ထူးျခားလာသည္ကေတာ့ ကားစီးလို႔ ေကာင္းလာျခင္းပါ။ YBS ကာမ်ားကေတာ့ အသစ္မို႔ထင္ စီး၍ ေကာင္းသလို aircon ကလည္း ေကာင္းပါသည္။

ပူျပင္းေသာ ရန္ကုန္ေနျဖင့္ ကားစီးရသည္မွာ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိပါသည္။ ေနလည္ပိုင္းျဖစ္၍ ကားလည္း သိပ္မက်ပ္ပါ။ မိမိလည္း ျပတင္းေပါက္ ေဘးတြင္ ထိုင္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၏ အနာက်က္လာ ေသာအေနအထားကို ေငးေမာေနမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ Safety First ဟုေရးထားေသာ အေဆာက္အဦး ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္တခုကို ေတြ႕ရေလသည္။

Safety first ဟု ဆိုေသာ္လည္း အုတ္ ၊ သဲ၊ ေက်ာက္ ထမ္းေနသူတို႔မွာ Safety helmet အသာထား အက်ႌပင္မကပ္ပါ။ သူ႔Safety ႏွင့္သူေပါ့။ YBS ကား ကာတရိပ္ရိပ္ႏွင့္ သြားေနဆဲ။ မီးပြိဳင့္ တခုသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မီးနီ ေန၍ လွမ္းၾကည့္ ေသာအခါ ကားတန္းကာ တေမွ်ာ္တေခၚ။ လက္ေပြ႕ေစ်းသည္တို႔ကာအလုအယက္။

ကြမ္းယာ၊ ေရသန္႔ ၊ ေဆးလိပ္ တို႔မွ အစ မရမ္းေပါင္း ေျမပဲေလွာ္ အလယ္ ၊ ဂ်ာနယ္ ၊ သတင္စားအဆံုး ထိုမီးပြိင့္တြင္ အကုန္ရသည္။႐ုတ္တရက္ ပိုစတာေတြရမယ္ ပိုစတာေတြရမယ္ ဟု ေအာ္ေရာင္းေနေသာ ေစ်းသည္ကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ကၽြန္ေတာ့အား မခ်ိျပံဳးျဖင့္ ၾကည့္ေနပါေတာ့သည္။

ကားထြက္၍ မွတ္တိုင္ေရာက္ေသာအခါ လူအမ်ား ကေတာ့ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္။ ပံုးထဲသို႔ ပိုက္ဆံမ်ား ထည့္ၾကရသျဖင့္ စပယ္ယာတို႔၏ မိုက္႐ိုင္းသံမ်ားကို မၾကားရ၍တမ်ိဳးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ " သား တခါးေလး ခဏဖြင့္ေပးပါ အန္တီ အမိႈက္ျပစ္ ခ်င္လို႔ " ဟူေသာအသံၾကား၍ ေဘးကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ေရႊဆြဲႀကိဳး တုတ္တုတ္ႀကီး အား စိန္ေလာ့ကက္တီး ႏွင့္ ဆြဲထားေသာ အန္တီႀကီးကို ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။

အန္တီႀကီးကလည္း ဆက္၍ " သားမ႐ိုမေသ သည္အမိႈက္ေလး ျပစ္ေပးပါအံုး " ဟူ၍ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အေသးေလးျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ အမိႈက္ထုပ္ကို လွမ္းေပးပါသည္။ ေရႊလက္ေကာက္တို႔ကာ မရွိလ်င္ အနည္းဆံုး ၁၀ ကြင္းခန္႔ရွိမည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္သာ၍ အမိႈက္ထုပ္အားယူထား၍ ေက်ာပိုးအိတ္ေဘးအိတ္တြင္ ထည့္ထားလိုက္ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုရာခရီးေရာက္၍ ကားေပၚမွ ဆင္းေသာအခါ ျပင္ပ ေနက ပူျပင္း လြန္းလွသည္။ ထို ေနေရာင္ ေအာက္တြင္ လူတို႔ကာ တလုပ္ လုပ္ သြားလာေနၾကဆဲ။ ႐ုတ္တရက္ ေဘးမွ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ဆဲသံၾကားလိုက္၍ လွည့္ၾကည့္ ေသာအခါ ပလားစတစ္ေကာက္ ေနၾကေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ အေဝမတည့္ ၾကမွန္းမသိ ။

ရန္ျဖစ္၍ ဆဲေနၾကသည္မွာ မၾကာဝံ့ မနာသာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသက္အရြယ္ ေရာက္လာသည္အထိ ထိုမွ်ေလာက္ေသာ ဆဲနည္းရွိသည္ ကိုပင္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းေလွ်ာက္၍ ေဝးရာသို႔ အျမန္ ဖယ္က်ဥ္းရေလေတာ့သည္။

ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ နာမည္ႀကီး ေကာ္ဖီဆိုင္ သို႔ ဝင္ထိုင္ရန္ အၾကံျဖစ္မိ၍ ထိုဆိုင္သို႔ ဝင္လိုက္ေသာအခါ အိမ္သာ န႔ံက ေထာင္းကနဲ။ ယခင္က မဂၤလာပါ ရွင္ ဘာမ်ား သံုး ေဆာင္ျခင္ပါ သလဲ ဒီဘက္ကို ႂကြပါ ဟူေသာ ဧည့္ႀကိဳ စပြဲထိုး မေလးမ်ား၏ အသံလည္း မၾကားရ။

သူတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ဝင္လာသည္ကို ဂ႐ုပင္မစိုက္ ။ ျပန္ထြက္လာခဲ့ လိုက္ေတာ့သည္။ ေနပူထဲတြင္ လူတို႔ကာ တ႐ုန္း႐ုန္း ၊ ကားတို႔ကာ ႁပြတ္သိပ္ေနဆဲ ။ ကားဟြန္းသံတို႔ကာ နားၿငီးစရာ။ ၿမိဳ႕ထဲတိုက္ခန္းတြင္ ေနထိုင္ၾကသူတို႔ကာ ဘယ္လို ေနမွန္း မသိ ။ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ ထိုတိုက္ခန္းမ်ိဳးတြင္ ေနရသည္မွာ ငရဲ ငယ္ တခု အျဖစ္သာ။ ဗိုက္ဆာလာ၍ နာမည္ႀကီး ေၾကးအိုးဆိုင္သို႔ ဝင္စား ေသာအခါ အရသာက မဆိုးလွ ဗိုက္ဆာေန၍ ထင့္။

ပိုက္ဆံရွင္းေသာအခါ ေျပစာတြင္ တဆိပ္ေခါင္းေလးမ်ားကပ္ေပးပါသည္။ မိမိလည္း အခြန္ထမ္း ျပည္သူ တေယာက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ယခုမွ သေဘာေပါက္လိုက္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿမိဳ႕ထဲသို႔ လာရင္း ကိစၥၿပီးသြားသျဖင့္ အိမ္ မျပန္ခ်င္ေသ၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဘယ္ေနရာ သြားလည္ရမလဲ စဥ္းစား ေသာအခါ ေရႊတိဂံု ဘုရားမွလြဲ၍ လည္ပတ္စရာ ေနရာ စဥ္းစားမရပါ။ အိမ္ျပန္၍ စာဖတ္ေနတာပဲေကာင္းပါတယ္ဟူ၍ ကားမွတ္တိုင္သို႔ သြားၿပီး YBS ကားေပၚသို႔ တက္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ ရပ္ကြက္ကေလးသည္ ဆိပ္ၿငိမ္ ရပ္ကြက္ ျဖစ္၍ ကားသံလူ သံမ်ားႏွင့္ ေဝးပါသည္။ ထို႔ အျပင္ ရပ္ကြက္ ဓမၼာ ရံု ႏွင့္လည္း ေဝး၍ မေနာသီခ်င္း ၏ ႏွိပ္စက္မႈႏွင့္လည္းကင္း ေဝးပါသည္။ တခါတရံ ထီသည္မ်ား ေရာက္လာလ်င္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ နားငရဲ ေရာက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္၏ တလမ္း ေက်ာ္တြင္ ရပ္ကြက္ ေစ်းရွိပါသည္။ ထိုေစ်းေလး အေၾကာင္းကို ေနာက္ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖၚျပေပးပါမည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Photos credit; Google Image

Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001