အဘိုးေျပာေသာပံုျပင္မ်ား ( အပိုင္း-၃ ) ( Henry Aung )

မဂၤလာပါ။ ကၽြန္ေတာ့ အေနျဖင့္ အဘိုးေျပာျပေသာ သူ၏ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားအား ေဆာင္းပါး ေရးသား ေနရာ ေရးရင္း ေရးရင္း ျဖင့္ အဘိုး အေၾကာင္း တခုၿပီးတခု မွတ္မိလာပါသည္။ ဤ ေဆာင္းပါး ေရးေနရင္းကပင္ အဘိုးအား သာ၍ သတိရလာပါေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ ေရွ႕မွီ ေနာက္မွီ လူႀကီးမ်ား ယခု ရွိေနေသးလ်င္ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ကရားေရလႊတ္ ေမးမိ မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ အဘိုးမွာ လက္မႈပညာတြင္ အလြန္ေတာ္ပါသည္။ လက္မႈပညာဟု ဆိုရာတြင္ ဝါး၊ ႀကိမ္ တို႔ ျဖင့္ ရက္လုပ္ေသာ ဖ်ာ ၊ ျခင္းေတာင္း ၊ ယပ္ေတာင္ စသည္တို႔ကို ဆိုလိုပါသည္။ အဘိုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တြင္လာေနစဥ္က ရက္လုပ္ေပးသြားေသာ ႀကိမ္ျခင္း ၊ နွီးေခ်ာ ဖ်ာ ၊ ယပ္ေတာင္မ်ား မွာ အိမ္သံုးစရာထက္ ပိုလြန္၍ ေစ်းတြင္ သြားေရာင္း ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တြင္ ဝါးပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိရာ အဘိုး အတြက္ေတာ့ ကုန္ၾကမ္း အလကား နီးပါးရရွိေန၍ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ တခုမဟုတ္ တခု ရက္လုပ္ေနတတ္ပါသည္။ တခါတေလ ႏွီးျဖာ ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျမးမ်ား အား သူ႔ဘဝ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား ေျပာျပေနတတ္ပါသည္။ အဘိုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးရေသာ အလုပ္တခု မွာ သစ္ေခါက္ခြာေပးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအပင္ကို ျမန္မာလို ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ပါ။

အပင္အား ျမင္လ်င္ေတာ့ သိပါသည္။ ထို အပင္၏ အေခါက္အား ခြာ၍ အဘိုး ႀကိဳးက်စ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအပင္၏ အေခါက္မွ အျမႇင္ အျမႇင္မ်ား အဖတ္လိုက္ခြာယူ၍ ေနလွန္းရပါသည္။ ေျခာက္သြားလ်င္ အဘိုး ႀကိဳးက်စ္ပါေတာ့သည္။ အလြန္ခိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အိမ္တြင္ ႏြား ႏွင့္ ဆိတ္ေမြးသည္ ျဖစ္ရာ ႏြားခ်ည္ေသာ ႀကိဳး ဆိတ္ခ်ည္ေသာ ႀကိဳးအားလံုးမွာ အဘိုး က်စ္ထားေပးေသာ ႀကိဳးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

စကားၾကံဳ၍ ကၽြန္ေတာ့ ဖခင္ အား အဘိုးကဲ့သို႔ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းမ်ား ၊ ဖ်ာ မ်ား ရက္လုပ္တတ္ေၾကာင္းေမးၾကည့္ဘူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့ဖခင္ကေတာ့ ယခင္က အဘိုးသင္ေပး၍ ဝါးျခင္းေတာင္းမ်ား ရက္လုပ္တတ္ေၾကာင္း ယခု ျပန္လုပ္ရလ်င္ အေတာ္ အစေကာက္၍ လုပ္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့အား ဝါးလံုး တလံုးေပးလ်င္ ေခါက္ဆြဲစားေသာ တူ ၊ သို႔မဟုတ္ သြားၾကားထိုးတံ ေလာက္ေတာ့ လုပ္ႏိုင္မည္ဟု ထင္ပါသည္။

အဘိုးေျပာျပေသာ ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနေသးေသာ ေၾကာင္း တခုရွိပါသည္။ ရွမ္း အမ်ိဳးသား မုဆိုးတေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ တရက္တြင္ အဘိုးတို႔ ရိန္းဂ်ား တပ္မ်ား စခန္းခ်ေနေသာ ေနရာသို႔ ရွမ္းအမ်ိဳးသားသက္လတ္ပိုင္း အရြယ္ မုဆိုးတေယာက္ သူပစ္ထားေသာ ေတာဝက္တေကာင္ ထမ္း၍ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ အဖိုးတို႔ တပ္တြင္ရွိ ကခ်င္ အခ်ိဳ႕ မွာ ရွမ္းစကားလည္း ေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုမုဆိုး ထမ္းလာေသာ ေတာဝက္အား ေရာင္းေပးရန္ ဝိုင္းေျပာၾကသည္ဟု ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အဘိုးတို႔မွ ထိုမုဆိုး ျဖင့္ ရင္းႏွီးသြားၿပီး ထိုမုဆိုးက သူလည္း စစ္တိုက္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလာသည္ဟု ဆိုပါသည္။

အဘိုး ကိုယ္တိုင္လည္း ရွမ္းစကားႏွင့္ အဇီး စကားကို အနည္း ငယ္ေျပာတတ္ပါသည္။ အဘိုးတို႔ ကလည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ သူတို႔ လူႀကီး ( အဘိုး အေခၚ ဆာဂ်င္ ၊ တခါတေလ ဂ်မဒါ ဟုလည္းေခၚပါသည္) အားေျပာျပေတာ့ အဘိုးတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကလည္း လက္ခံပါသည္။

သို႔ေသာ္ ေတာ အတြင္း ေရာက္ေန၍ သူ႔အား စစ္ပညာ မသင္ၾကားေပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အဘိုးတို႔အား စစ္ပညာ စစ္စည္းကမ္း မ်ား တတ္ႏိုင္သေလာက္သင္ေပးရန္ သာ ေျပာၾကားခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါသည္။ ထိုမုဆိုးကလည္း ကိစၥမရွိ သူ႔ေက်ာတြင္ လြယ္ထားေသာ ဒူးေလး ျဖင့္ သာ တိုက္ပြဲ ဝင္လို ေၾကာင္း ေသနတ္ကိုင္ရသည္မွာ ေလး၍ ခရီးမတြင္ ေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါသည္။ အဘိုး ေျပာျပခ်က္အရ ထိုမုဆိုးမွာ ရွမ္းေဘာင္းဘီ အနက္ သာဝတ္ထား၍ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ရင္ဘတ္ႏွင့္ ေက်ာကုန္းမ်ားတြင္ ေဆးနီျဖင့္ အကြက္ အကြက္မ်ား ထိုးထား၍ လက္ေမာင္းတြင္ ႀကိဳးနီ တခု စည္းထားေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ဒူေလး အျပင္ အကန္႔ႏွစ္ခုခြဲ ထားေသာ ႀကိမ္ျခင္း အေသးေလးလည္း လြယ္ထားေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ အကန္႔တခုတြင္ ျမႇားဘူး ထည့္ထား၍ ေနာက္တကန္႔တြင္ ေတာသံုး ဓါး တေခ်ာင္း ထည့္ထားပါသည္။

ဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္း ထိုမုဆိုးမွာ ဂ်ပန္မ်ား ျဖင့္ ေတြ႕ေသာအခါ ဒူးေလး တခ်ိန္ ခ်ိန္ႏွင့္ ပစ္ရ သည္ဟူ၍ မရွိပါ။ အေၾကာင္းမွာ ဒူးေလး ႏွင့္ ပစ္ရျခင္းထက္ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ရျခင္း က ပို၍ ထိေရာက္သျဖင့္ သူ႔မွာ ရန္ သူ ေတြ႕၍ ဒူးေလး ႏွင့္ ပစ္လ်င္ေတာင္ ထိေရာက္မႈ မရွိဟု ဆိုပါသည္။ ဒူးေလး မွာ ပစ္ကြင္းၿငိမ္ေသာ သားေကာင္မ်ား ပစ္လ်င္ ထိေရာက္သေလာက္ တိုက္ပြဲတြင္ ရန္သူမ်ားက ၿငိမ္ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါ။

ထို႔ ေၾကာင့္ သူ႔ အေနျဖင့္ တိုက္ပြဲတြင္ ပါဝင္ခြင့္ မရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ အဘိုးေျပာျပသည္မွာ တိုက္ပြဲ တခုတြင္ သူ႔အေနျဖင့္ စိတ္မရွည္ ႏိုင္ေတာ့၍ ထင္သည္ တိုက္ပြဲ အတြင္း တို႔ ေျပးဝင္သြား ၍ ဂ်ပန္မ်ား အား သူ၏ ေတာသံုး ဓါးျဖင့္ လိုက္ခုတ္ပါေတာ့သည္။ တိုက္ပြဲ အတြင္း သို႔ ႐ုတ္တရက္ ေျပဝင္သြား သျဖင့္ မည္သူမွ် ထို မုဆိုးအား တားခ်ိန္မရလိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

ဂ်ပန္မ်ားကလည္း သူတို႔ထံသို႔ ေျပးဝင္လာသူအား ေသနတ္ျဖင့္ ဝိုင္းပစ္ၾကသည္ဟု ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးဆန္းစြာ ဂ်ပန္တို႔ ၏ ေသနတ္မွာ က်ည္မထြက္ပါ။ ထိုမုဆိုးကလည္း ဂ်ပန္မ်ားအား အတင္းဝင္လံုး၍ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဓါးျဖင့္ ခုတ္သတ္ေနပါေတာ့သည္။

ဂ်ပန္မ်ားကလည္း ေသနတ္ၿပီး ေသာ ထိုလူႀကီးအား ေၾကာက္ကာ ေျပးလိုက္သည္မွာ တန္း ေနေၾကာင္း အဘိုးေျပာျပေသာ အခါ အံ့ၾသမိပါေတာ့သည္။ တိုက္ပြဲ ၿပီးသြားေသာအခါ အဘိုးတို႔ ေခါင္းေဆာင္က ထိုသို႔ တိုက္ပြဲ အတြင္း အတင္း မေျပးဝင္သင့္ေၾကာင္း စစ္မိန္႔မ်ား လိုက္နာရန္ ရွင္းျပသည္ဟု ေျပာျပပါသည္။

သို႔ေသာ္ ထို မုဆိုးကေတာ့ ဂ်ပန္ေတြ႕တိုင္း အတင္း ေျပးဝင္လံုး၍ ဓါးျဖင့္ ခုတ္သတ္ေနခဲ့ပါသည္။ အဘိုးတို႔လည္း အံ့ၾသ လြန္း၍ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေသနတ္ ၿပီးေနေၾကာင္း ေမးေသာ အခါ ထိုမုဆိုးက သူတြင္ သူ႔ဆရာေပးထားေသာ ( ရွမ္းဆရာ) ဓါး ၿပီး ၊ ေသနတ္ၿပီး ေသာ ဓါတ္လံုး ရွိေနေၾကာင္း ရွင္းျပ၍ သူ႔လက္ေမာင္းမွ ႀကိဳးနီေလး အား ျဖည္ျပပါသည္။

ထို ဓါတ္လံုးမွာ ေဂၚလီလံုး အေသးစားခန္႔ရွိ၍ လက္ေမာင္း အသား အတြင္း၌ ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ႀကိဳးနီ ျဖဳတ္လိုက္သည္ႏွင့္ လက္ေမာင္း အတြင္း သားတြင္ ထို အေဆာင္ ဓါတ္လံုး ေလးမွာ တေရြ႕ေရြ႕ သြား ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူကလည္း ႀကိဳးနီေလျဖင့္ တျဖည္း ျဖည္း ျပန္ပင့္တင္၍ လက္ေမာင္းတြင္ ျပန္ခ်ည္ထားလိုက္ပါသည္။ ထို႔ အျပင္ အဘိုးေျပာျပသည္မွာ ထိုမုဆိုးမွာ အကၤ်ီ မဝတ္ထားေသာ္လည္း မွက္ ၊ ျခင္ ၊ ပိုးေကာင္မ်ား မကိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ထိုးထားေသာ ေဆးနီမ်ားေၾကာင့္ မည္သည့္ အေကာင္မွ မကိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ အဘိုးတို႔လည္း မယံု၍ ခါခ်ဥ္ အံု တခုအားယူ၍ သူ႔ ေခါင္း ေပၚမွ ခါ ခ်လိုက္ေသာ အခါ ထူးဆန္းစြာပင္ ခါ ခ်ဥ္ တေကာင္မွ မကိုက္ပါ။ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွ အကုန္ဆင္းေျပးကုန္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ထို႔ ေနာက္ အဘိုး တို႔လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းသပ္ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သူ႔အသားအား ဓါးျဖင့္ ခုတ္လည္း ကားတာယာအား ဓါးျဖင့္ ခုတ္သကဲ့သို႔ ျပန္ကန္ထြက္လာ ေၾကာင္း ႏွင့္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္လည္း တကယ္ပင္ က်ည္မထြက္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ပြဲ တခုတြင္ ထိုမုဆိုးမွာ ဂ်ပန္မ်ား ရွိရာတို႔ အတင္းေျပးတက္သြား စဥ္ ဂ်ပန္မ်ားက လက္ပစ္ဗံုး ျဖင့္ ထုသည္ဟု ေျပာျပပါသည္။

လက္ပစ္ဗံုး ကြဲ ေသာ အရွိန္ႏွင့္ ထို မုဆိုးမွာ အေတာ္ေဝးေဝးသို႔ လြင့္သြားပါေတာ့သည္။ အဘိုးတို႔လည္း ဒီတခါေတာ့ တကယ္ေသၿပီ ဟူ၍ ထင္မွတ္ ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ တိုက္ပြဲ ၿပီး၍ အဘိုးတို႔ ထိုမုဆိုးအား သြားၾကည့္ ေသာအခါ ဒါဏ္ရာ အနာတရ မရွိပါ။ ႏွာေခါင္းမွ ေသြးအနည္းငယ္ထြက္၍ သတိေမ့ေနေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ အဘိုးတို႔ ဝိုင္းျပဳစုၾက၍ နာရီဝက္ခန္႔ တြင္ ျပန္သတိလည္လာပါေတာ့သည္။ ထူဆန္းစြာပင္ အနာတရဟူ၍ ျခစ္ရာပင္မရွိေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေတာ္နာက်င္သြားဟန္ေတာ့ ရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္ ေတြ႕လ်င္ အတင္း ေျပးမတက္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

အဘိုး တို႔လည္း က်ည္ဆံမ်ား ရိကၡာ မ်ား နည္းပါလာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေတာတြင္းတေနရာတြင္ စခန္းခ်၍ ေလထီးျဖင့္ ခ်ေပးမည္ ျဖစ္ေသာ က်ည္ဆံမ်ား ရိကၡာ မ်ား ေစာင့္ဆိုင္း ေနစဥ္ ထိုမုဆိုးကလည္း " မိန္းမကို လြမ္းလာၿပီ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ " ဟူ၍ ေျပာၿပီး ေတာအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္သြားေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

ထို အေၾကာင္း အရာမ်ားအား အဘိုး ေျပာျပစဥ္က နားေထာင္ေကာင္း၍ သာ နားေထာင္ခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့ အေနျဖင့္ ယခု အခ်ိန္အထိ အေဆာင္ ၊ လက္ဖြဲ႕ မ်ားအား အယံုအၾကည္မရွိလွပါ။ သို႔ေသာ္ တေလာက အင္းစိန္ ေအာင္စိုး ေရးသားထားေသာ ေထာင္တြင္း အေတြ႕အၾကံဳမ်ားတြင္ ထိုကဲ့ သို႔ေသာ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕မ်ား အေၾကာင္းထည့္ေရးထားသည္ကို ဖတ္ခဲ့ရပါသည္။

သူကိုယ္တိုင္ သံုးခဲ့ရ၍ သူ႔ အေတြ႕အၾကံဳ မ်ား ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ ဤကဲ့သို႔ ထူးဆန္းေသာ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ မ်ား တကယ္ရွိေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ မယံုဘူးဆိုလ်င္ အင္းစိန္ေအာင္စိုး သက္ရွိထင္ရွား ရွိပါေသးသည္။ သြားေရာက္ေမးျမန္ႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္ေဆာင္း ပါးတြင္ အဘိုးေျပာျပေသာ ေတာတြင္း ရတနာမ်ားႏွင့္ ေရငုပ္ေနေသာ ထူဆန္းေသာ ဘုန္းႀကီး အေၾကာင္းကို ေဖၚျပေပးပါမည္။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Photo Credit :Original source
Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001