ဟဲဗန္းရိႈင္းယား
အခန္း (၂)
ေမွာ္၀င္သတၱ၀ါဆန္းမ်ားေပ်ာ္စံရာ
ရြာထိပ္က လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ျဖစ္တဲ့ထင္ရွဴးပင္ဆီကိုေရာက္တဲ့အခါ ရူဘီေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ အန္တီဆက္ဖိုင္းယားတို႔ ကားတစ္စီးနဲ႔ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကားကိုမလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ထားၿပီး အပင္ေတြကို ေမွာ္ႏွင္တံနဲ႔လိုက္ေခါက္ေနၾကတာေလ။ သမီးျဖစ္သူ ရို႕စ္နဲ႔လည္း အေျခအတင္စကားမ်ားေနၾကေသးတယ္။
“အေမကလည္း ဘယ္ေတာ့မွကိုမမွတ္မိဘူး။ ထင္းရွဴးပင္တန္းကိုေရာက္ရင္ႏိႈးပါလို႔ဆိုတာကို အခုေတာ့ ဒီအပင္လား ဟိုအပင္လား မသဲမကြဲနဲ႔။” ရို႔စ္က ႏႈတ္ခမ္းကိုစူထားၿပီး သူ႔အေမကိုေျပာေနတယ္။
“ဟဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕ ငါကနင့္ကို အိပ္ေရးပ်က္ေနရွာမွာဆိုၿပီးမႏိႈးတာဟဲ့။ ေစတနာကို မေစာ္ကားနဲ႔။”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဟိုးရပ္စ္ကိုျမင္ပံုမရဘူး။ ဟုိးရပ္စ္မွာ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္းျပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္။
“ေဟး ရို႕စ္၊ အန္တီဆက္ဖိုင္းယား”
“အိုး ဘုရားသခင္မစလို႔။” ရို႕စ္ကေျပာၿပီး ဟိုးရပ္စ္ဆီကိုေျပးလာတယ္။ ရို႕စ္က အခုမွ ၁၃ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာ။ ေျပာရရင္ ဒါသူ႔အတြက္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္လာလည္တာလို႔လည္းေျပာႏိုင္တယ္။ ဟိုးရပ္စ္က ရို႕စ္ကိုဖက္လိုက္ၿပီး…
“ေနေကာင္းလားရို႕စ္” ဆိုၿပီးေမးတယ္။
“ေကာင္းတယ္။”
အန္တီဆက္ဖိုင္းယားကလည္း သူ႔ကိုျမင္ေတာ့မွစိတ္သက္သာရာရသြားသလိုနဲ႔…
“ငါ့မွာ မင္းတို႔ဆီလာတိုင္း လမ္းေပ်ာက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ရူဘီကလႊတ္လိုက္တာမလား။”
“ဟုတ္တယ္ အန္တီလမ္းေပ်ာက္ေနမယ္ဆိုၿပီးလာေခၚခိုင္းထားတာေလ။”
အန္တီဆက္ဖိုင္းယာက သူ႔ကိုဖက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
ထို႔ေနာက္ ဟိုးရပ္စ္က လမ္းညႊန္ထင္းရွဴးပင္ကိုလိုက္ျပၿပီး ေမွာ္ႏွင္တံနဲ႔ေခါက္ေစလိုက္တယ္။ ဒီအခါမွသာ ရြာထဲကို၀င္လို႔ရတဲ့လမ္းကို သူတို႔ျမင္လာရၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ကာ အိမ္ဆီသို႔ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းကနည္းနည္းဆိုးတာေၾကာင့္ ကားကိုျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းတယ္။ ရို႕စ္ကသူေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ရင္း ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႔ပဲ။ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ ရူဘီေရာ နီးလ္မန္းေရာရွိမေနဘူး။ အဲ့အခ်ိန္က်မွပဲ ဟိုးရပ္စ္က မနက္ကကိစၥကိုျပန္သတိရေတာ့တယ္။
အထုပ္အပိုးေတြကို သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ေနရမယ့္ အေပၚထပ္ကအခန္းထဲကို သယ္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔ေတြ ဧည့္ခန္းထဲကိုျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ၾကရင္း…
“မင္းအေမဘယ္သြားတာလဲ… ေရာ့ဒီမွာ မင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ငါ၀ယ္လာတာ။” ဆက္ဖိုင္းယားက အညိဳေရာင္စာအိတ္နဲ႔ပစၥည္းတစ္ခုကို လွမ္းေပးတယ္။
ဟိုးရပ္စ္က လွမ္းယူရင္း …
“မနက္က သိုးေတြေပ်ာက္သြားလို႔ေလ။ အေဖကရြာလူႀကီးဆီသြားတုိင္တာ။ အေမပါလိုက္သြားတယ္ထင္တယ္။”
“မင္းတို႔ဆီမွာ ခိုးတာဖြက္တာေတြမၾကားဖူးဘူးလားလို႔ပဲ။”
“ဟုတ္တယ္…”
“ကိုႀကီး သမီးကို အမ္းေခ်ာင္းဆီလိုက္ပို႔ေပးရမယ္ေနာ္။ သမီး ဖယ္ရီေတြၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္” ဆိုၿပီး ရို႕စ္ကၾကားျဖတ္ေျပာတယ္။
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။”
ဟိုးရပ္စ္က ဆက္ဖိုင္းယားေပးတဲ့လက္ေဆာင္ကို ဖြင့္ၾကည့္မယ္လုပ္ေတာ့…
“ေမွာ္၀င္သတၱ၀ါဆန္းမ်ားေပ်ာ္စံရာစာအုပ္ေလ။ ဒီႏွစ္မွအသစ္ထပ္ထြက္တာ မၾကာေသးဘူး။ မင္းကစာအုပ္ႀကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ ၀ယ္လာေပးတာ။”
“ေက်းဇူးပါ အန္တီ”
သူတို႔အိမ္ေရာက္ၿပီး ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ရူဘီနဲ႔နီးလ္မန္းတို႔ ျပန္လာၾကတယ္။ ရူဘီနဲ႔ ဆက္ဖိုင္းယားတို႔ ဖက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ရူဘီ သိုးေတြေပ်ာက္လို႔ဆို။ ဘယ္ႏွေကာင္ေလာက္ပါသြားတာလဲ” ႏႈတ္ဆက္ရင္းကေန ရူဘီ့ကိုေမးတယ္။
“ဟုတ္တယ္ မေန႔ညကအခိုးခံလုိက္ရတာပဲ။ ၇ ေကာင္ပါသြားတယ္။ ကဲ အဲ့တာထားပါ ရြာလူႀကီးကိုတိုင္ထားၿပီးၿပီ။ အခု ကားအၾကာႀကီးစီးလာတာဆိုေတာ့ ေညာင္းေနမွာပဲ။ ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္ပါ့လား။ မနက္စာစားရေအာင္လို႔။”
“အိမ္ကခ်ိဳးလာခဲ့ၿပီ။ မနက္စာပဲစားရေအာင္။ ရို႕စ္ကလမ္းမွာတုန္းကဆာတယ္ပဲေျပာေနတာ။”
ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ေျပာေျပာဆိုဆုိနဲ႔ ရို႕စ္ကိုေခၚၿပီး မီးဖိုခန္းထဲ၀င္သြားၾကတယ္။ နီးလ္မန္းက ဟိုးရပ္စ္ေဘးကထိုင္ခံုမွာ ထိုင္လိုက္ေတာ့ ဟိုးရပ္စ္က…
“အေဖ ဘာထူးေသးလဲ။”
“ေအး… ရြာလူႀကီးကိုေတာ့ အေဖတိုင္ခဲ့လိုက္ၿပီ။ မင္းမွန္းၾကည့္စမ္း ဟိုမွာဘယ္သူေတြနဲ႔ေတြ႔တယ္ထင္လဲ။”
“အိုလီဗီယားတို႔လား” ဟိုးရပ္စ္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ေျဖတယ္။
“ဟုတ္တယ္။ သူတို႔လည္း မေန႔ညက ၾကက္ဆင္ေတြေပ်ာက္တယ္ဆုိၿပီးလာတိုင္တာပဲ။ ရြာလူႀကီးက ဒီကိစၥကို သူစံုစမ္းပါ့မယ္လို႔ေျပာတာပဲ။ အိုလီဗီယားတုိ႔က အရင္ခံရကတည္းက ျခံနဲ႔ေသခ်ာေဆာက္ၿပီးေမြးတာ။ မေန႔ကေတာ့ ေျခရာလက္ရာပ်က္ေနတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ သူတို႔လည္း အခိုးခံရတာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ လာတိုင္ၾကတာ။”
“ဒါဆို အေဖ… ရြာခံလူေတြကေတာ့မျဖစ္ႏုိင္ဘူးမလား။ ဒီရြာကမဟုတ္တဲ့ သူစိမ္းေတြမ်ား ေရာက္ေနတာရွိသလား။”
“အင္း ခရီးသြားရာသီမဟုတ္ေသးေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းလာလည္တဲ့သူေတြမရွိေသးဘူး။ ဟိုတေလာကေတာ့ တြန္႔ခ္တို႔ဆီကို သူတို႔ေဖာက္သည္လာသြားတာကလြဲလို႔ ဘယ္ကုန္သည္မွလည္းမလာေသးဘူး။”
“စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားစရာပဲအေဖ… သားတုိ႔ညေတာ့ ျခံမွာေစာင့္အိပ္မွျဖစ္မယ္။”
“ေအး လုပ္ၾကတာေပါ့ကြာ။ ကဲ ဒါနဲ႔ ယာထဲသြားခ်ိန္ေတာင္ အေတာ္လင့္ေနၿပီ။ သြားလိုက္ဦးမယ္ကြာ တစ္ခုခုဆိုရင္ ပက္ထရိုးနပ္နဲ႔သတင္းပို႔လိုက္။”
နီးလ္မန္းက ထိုင္ရာမွထၿပီး သူယာထဲသြားေတာ့မယ္အေၾကာင္း မီးဖိုထဲက ရူဘီကိုလွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။ ဆက္ဖိုင္းယားနဲ႔ ရို႕စ္ကိုလည္း အျပန္မွေတြ႔မယ္အေၾကာင္းေျပာရင္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ဟိုးရပ္စ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတဲ့သူခိုးေတြကိုစဥ္းစားရင္းကေန မနက္ကသိုးေတြကိုအစာမေကၽြးရေသးတဲ့အေၾကာင္းသတိရသြားလို႔ ဆက္ဖိုင္းယားေပးတဲ့စာအုပ္ကိုစားပြဲေပၚထားခဲ့ၿပီး ျခံဖက္ကိုထြက္လာခဲ့လုိက္တယ္။
ျခံကိုေရာက္ေတာ့ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့စည္းရိုးကို ေမွာ္ႏွင္တံနဲ႔ခ်ိန္ရင္း ျပန္ျပင္လိုက္တယ္။
“ရီပဲရို”
လဲက်ေနတဲ့ တုိင္ေတြျပန္ေထာင္သြားတယ္။ ကၽြတ္ထြက္ေနတဲ့ သံမိႈေတြနဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ျခံစည္းရိုးလည္း မေန႔ညေနက ရွိခဲ့တဲ့အတိုင္း အေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတစ္ခုခုကိုျမင္လိုက္ရသလိုပဲ။ ျပန္ျပင္လိုက္တဲ့စည္းရိုးနားကိုေသခ်ာငံု႔ၾကည့္တဲ့အခါမွာ အေတာ္ကိုႀကီးတဲ့ စြပ္ေၾကာင္းႀကီးတစ္ခု။ ဖုန္နည္းနည္းထူတဲ့ျခံေျမျပင္မွာ မထင္မရွားနဲ႔ျမင္ေနရတယ္။ သိုးေျခရာေတြနဲ႔ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေပမယ့္လို႔ ဒါမွားစရာမရွိဘူး။ စြပ္ေၾကာင္းပဲ။
“ေတာက္ ေခြးေကာင္ေတြ သိုးေတြကိုအိတ္နဲ႔ထည့္ၿပီး ဆြဲသြားၾကတာေနမွာ”
အဲ့ဒီေနာက္ ဟိုးရပ္စ္မွာ ေမွာ္ႏွင္တံတစ္ခ်က္ေ၀ွ႔လိုက္ၿပီး ျမက္ေျခာက္ထံုးေတြကိုဆင့္ေခၚလုိက္တယ္။ သိုးေတြၾကားထဲ ျမက္ေျခာက္ထံုးေတြ ခ်ေကၽြးခဲ့ၿပီး အိမ္ဖက္ကိုျပန္လာလိုက္တယ္။
ေန႔လည္ေရာက္ေတာ့ ရို႔စ္ကို အမ္းေခ်ာင္းဆီလိုက္ပို႔ေပးဖို႔ျပင္ဆင္ေပးတယ္။ ရူဘီနဲ႔ ဆက္ဖိုင္းယားကေတာ့ နီးလ္မန္းဆီသြားၾကမွာ။ ယာထဲကို မေရာက္တာၾကာလို႔သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး အန္တီဆက္ဖိုင္းယားကေျပာေနတာ။ ရို႕စ္ကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက အမ္းေခ်ာင္းပဲသြားမယ္ဆိုၿပီေျပာေနတာဆိုေတာ့ ဟိုးရပ္စ္ကလိုက္ပို႔ေပးတာေပါ့။ သူကိုယ္တုိင္လည္း အမ္းေခ်ာင္းဖက္ကို မေရာက္တာအေတာ္ၾကာၿပီ။ ရြာရဲ႕အေနာက္စြန္က ေတာအုပ္ေလးထဲမွာရွိတဲ့အမ္းေခ်ာင္းက သူတို႔ရြာကိုလာလည္တဲ့သူတိုင္း အျမဲသြားၾကတဲ့ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းပဲ။ ရြာအေနာက္စြန္းမွာေနတဲ့ အိုလီဗီယားတို႔အိမ္နဲ႔ဆို သိပ္မေ၀းဘူး။ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲေလွ်ာက္ရတယ္။ ဟိုးရပ္စ္က သူတို႔အိမ္ကို၀င္ခ်င္တာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ဒီအမ္းေခ်ာင္းမွာက စမ္းေခ်ာင္းဖယ္ရီေတြအရမ္းေပါတယ္။ တျခားဖယ္ရီအမ်ိဳးအစားေတြနဲ႔မတူတာက သူတို႔မွာသက္တံ့ေရာင္ေတာင္ပံေတြနဲ႔ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတာက္ပတဲ့အျပင္ လူေတြနဲ႔သိပ္ခင္ခ်င္ၾကတာ။ ရို႕စ္ကသူတို႔ကိုသိပ္ခ်စ္တာေလ။ သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ထြက္လာခဲ့ၾကတာ အိုလီဗီးယားတို႔အိမ္နားကို ေရာက္လာၾကၿပီ။
“ရို႕စ္ ခဏေနာ္။ ကုိႀကီး အိုလီဗီယားတို႔ဆီခဏ၀င္ဦးမယ္။”
“ဟုတ္ ၀င္ေလ”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပါက္၀ကေနရပ္ရင္း ဟိုးရပ္စ္ကမစၥတာအိုလီဗီယားကို လွမ္းေခၚတယ္။ အိုလီဗီယားတုိ႔ရဲ႕သားအငယ္ဆံုးေလးပဲထြက္လာၿပီး အေဖက ၾကက္ဆင္ျခံဖက္ကိုသြားေၾကာင္းကိုလာေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုးရပ္စ္တို႔လည္း သူတို႔ရဲ႕ျခံဖက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။
“ဟယ္လို မစၥတာအိုလီဗီယား”
“ေဟး ဟိုးရပ္စ္။ ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲ။” ၾကက္ဆင္ျခံ၀မွာရွိေနတဲ့ မစၥတာအိုလီဗီယားက သူ႔ကိုျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ၾကက္ဆင္ေတြကို အစာေကၽြးၿပီထြက္လာပံုရတယ္။
“အမ္းေခ်ာင္းကိုသြားမလို႔။ လမ္းႀကံဳတာနဲ႔၀င္လာခဲ့လိုက္တာ။ သတင္းလည္းေမးခ်င္လို႔ေလ။”
“ေအး မင္းတုိ႔လည္း သိုးေတြေပ်ာက္တယ္ဆုိ။”
“ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္ေရ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထူးဆန္းတာေတြ႔ခဲ့လို႔ဗ်။”
“ဘာတုန္းေကာင္ေလးရ။”
“ကၽြန္ေတာ္ မနက္ကျခံထဲတစ္ေခါက္တျပန္သြားေတာ့ စြပ္ေၾကာင္းႀကီးေတြ႔ခဲ့လို႔။”
မစၥတာအိုလီဗီယားမွာ သူ႔ဆီလည္းအဲ့လိုရွိေၾကာင္းေျပာၿပီး လုိက္ျပတယ္။ ဒီမွာစြပ္ေၾကာင္းကပိုၿပီးထင္ေနတယ္။ ရို႕စ္က ကေလးပီပီစြပ္ေၾကာင္းအတိုင္းလိုက္ၾကည့္တာ ေတာအုပ္ထဲထိေရာက္ေၾကာင္းေတြ႔ရတယ္။ ဟိုးရပ္စ္နဲ႔ မစၥတာအိုလီဗီယားက ဒီစြပ္ေၾကာင္းကိစၥကိုေဆြးေႏြးၿပီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ ရို႕စ္က ေတာစပ္ကေနျပန္လွည့္မယ္အလုပ္မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို ႀကိတ္ၿပီးနင္းလာတဲ့အသံကိုၾကားလုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ သူ႔အစ္ကိုဆီျမန္ျမန္ျပန္ေျပးလာခဲ့ေတာ့တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မစၥတာအိုလီဗီယားကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္လာေတာ့ ရို႕စ္က ေတာထဲမွာၾကားခဲ့ရတဲ့အသံကို ေျပာရေကာင္းမလား မေျပာရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပဲ ေၾကာက္ေနတယ္အေျပာခံရမွာစိုးတာနဲ႔မေျပာေတာ့ပဲ ေခါင္းထဲကထုတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အမ္းေခ်ာင္းကိုေရာက္တဲ့အခါ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေရေဆာ့ေနၾကတဲ့ဖယ္ရီေလးႏွစ္ေကာင္ကိုေတြ႔ေတာ့ ရို႕စ္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ေျပးသြားတယ္။ ဟိုးရပ္စ္ကေတာ့ ေခ်ာင္းေဘးက ေက်ာက္တံုးတစ္ခုေပၚထိုင္လိုက္ၿပီး မနက္ကသူ႔အန္တီ၀ယ္လာေပးတဲ့စာအုပ္ကို ဖြင့္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ရို႕စ္ကေခ်ာင္းထဲမွာ ဖယ္ရီေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ေကာင္းတုန္း။ ေနာက္ထပ္ဖယ္ရီေလးေကာင္ထပ္ေရာက္လာၿပီး စိန္ေျပးတမ္းေဆာ့ၾကတယ္။ ရို႕စ္ရဲ႕ရယ္သံက ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ နည္းနည္းေတာင္ ဆူညံေနသလိုပဲ။
ေခ်ာင္းက ေရတိမ္တဲ့အခ်ိန္မို႔ ဟိုးရပ္စ္လည္းစိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔စာအုပ္ကိုဖြင့္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ သူဖြင့္ဖတ္ေနတုန္း စပ္စုတဲ့ဖယ္ရီတစ္ေကာင္က သူ႔ဆီလာၿပီးဘာဖတ္ေနတယ္ဆိုတာ လိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ေျပာရရင္ သူဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ဖူးတယ္။ ေဟာ့ဂ္၀ပ္ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားတုိင္း ဒီစာအုပ္ကိုသိၾကတယ္ေလ။ ဒါကေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္မဟုတ္လား။ အခုဒါက Edition အသစ္လို႔ သူ႔အန္တီကေျပာတယ္။ သူ႔အန္တီက ေမွာ္၀င္သတၱ၀ါေတြကို စိတ္၀င္စားတဲ့သူဆိုေတာ့ ဒီစာအုပ္၀ယ္လာတာ မဆန္းပါဘူး။ ဟိုးရပ္စ္ စာအုပ္ကိုဖတ္ေနရင္းကေန သူတို႔ပထမႏွစ္ကအေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးမိတယ္။ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာ လႊမ္းေမာစရာပဲ။ ေဟာ့ဂ္၀ပ္ကို အခါသင့္ရင္ေတာ့သူသြားလည္ဦးမယ္လို႔စိတ္ထဲကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကတိေပးလိုက္ေသးတယ္။
စာအုပ္ထဲကအေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို သူမွတ္မိေသးတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအံ့ၾသမဆံုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အသစ္ေတြလည္းပါတာေတြ႔ရတယ္။ ဒီမွာအသစ္ထပ္ျဖည့္ထားတဲ့အေကာင္ေတြကိုဖတ္ရတာ ဘ၀မွာတစ္ခါေလာက္ေတာ့ အေမရိကန္၊ အရီဇိုးနားျပည္ကိုသြားၿပီး မိုးႀကိဳးငွက္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚလာသလိုလိုျဖစ္မိတယ္။ စာဖတ္ရင္းကေန ရို႕စ္ကိုလည္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရေသးတယ္။ အခု ရို႕စ္နားမွာ ဖယ္ရီေတြ အေကာင္ ၂၀ ေလာက္ရွိၿပီ။ ၀ိုင္းထိုင္ရင္း ရိုစ္ေျပာတာကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနၾကသလိုပဲ။ သူတို႔ လူစကားကိုနားလည္မလည္ေတာ့သူမသိဘူး။
ညေန ၄ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ဖို႔သင့္ၿပီဆိုၿပီး ရို႕စ္ကိုေခၚတယ္။ ေရစိုေနတာကိုေျခာက္ေအာင္လို႔ ေမွာ္ႏွင္တံနဲ႔သူမန္းမႈတ္ေပးတယ္။
“ကိုႀကီးရြတ္တာကလည္းေႏွးလိုက္တာ။ ေမေမဆိုရင္ တစ္ခါပဲရြတ္ရတယ္။ အကုန္ေျခာက္သြားၿပီ။”
ရို႕စ္ကေျပာင္ျပရင္းစလိုက္တယ္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စပ်ိဳးေတာ့မယ္။ ရို႕စ္က ဖယ္ရီေတြကိုအိမ္ျပန္ေခၚမယ္လုပ္ေနတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားတာ။
JK Rowling ၏ ေမွာ္ကမာၻကိုမွျငမ္းပါသည္။
Photo credit to google image