အပိုင္း ၁ ဖတ္ရွ ုရန္

ထို႔ေနာက္...

"ကိုေဇယ် ရွိပါသလားခင္ဗ်ာ..."
"ဟုတ္ကဲ့..ရွိပါတယ္.."ဟုျပန္ေျဖရင္း သူ႔အားလွမ္းေခၚသည့္၀န္ထမ္းရွိရာထံ ေလ်ွာက္လာလိုက္သည္။အဆိုပါ၀န္ထမ္းမွ အင္တာဗ်ဴ းေျဖဆိုရမည့္ တစ္ဖက္အခန္းသို႔ လမ္းၫႊန္ေပးေလသည္။

"ေဒါက္.ေဒါက္.ေဒါက္..."
သူအင္တာဗ်ဴးေျဖဆိုရမည့္ အခန္းထဲသို႔မ၀င္ခင္ တံခါးေခါက္လိုက္ၿပီး အထဲမွ ၀င္လာပါဟုေျပာေသာေၾကာင့္ တံခါးကို အသာအယာဖြင့္ကာ အခန္းထဲသို႔၀င္လာခဲ့လိုက္သည္။

Photo credit - Google image

အခန္းတြင္းသို႔ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖင့္၀င္လာေသာ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အင္တာဗ်ဴ းေမးျမန္းစစ္ေဆးမည့္သူနွစ္ဦးမွာ တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္
ၾကည့္လိုက္ၾကသည္ကို သူျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။သို႔ေသာ္ ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ထို႔ေနာက္သူ႔ကို ခံုတြင္ထိုင္ရန္ ၫႊန္ျပၿပီး ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္နွင့္ပတ္သတ္၍သိလိုေသာ
အခ်က္အလက္မ်ားကို ေမးျမန္းေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေမးျမန္းသူနွစ္ဦးအနက္မွ တစ္ဦးက
"သား၊စိတ္ေတာ့မရွိပါနဲ႔.. ဦး တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တယ္.."ဟု
ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဘာမ်ားေမးမလဲဟူေသာအေတြးျဖင့္ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားမိသည္။
"သား..ေျခေထာက္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ..ေျပာျပလို႔ရမလား.."
ဟုေမးေလသည္။
"ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့ပါ..ဦး။
ေျခေထာက္က အေၾကာေသေနတာပါ။ေမြးရာပါျဖစ္တာပါ..ဦး"
ဟူ၍ သူက ျပန္လည္ေျပာဆိုလိုက္သည္။
"အင္း...ေျပာရမွာလည္း အားေတာ့နာပါတယ္ကြာ။ဦးတို႔ဆီမွာက သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔အလုပ္လုပ္နိုင္မဲ့လူေတြပဲ ဦးစားေပးေခၚတာမို႔ သားနဲ႔ဆို အဆင္ေျပမယ္မထင္ဘူး။
အခုလိုေျပာရတာလည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ"ဟူ၍ေျပာေလသည္။

Photo credit - Google image

ေဇယ်တစ္ေယာက္လည္း
ထင္မွတ္မထားေသာ
စကားကိုၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္
ဘာျပန္ေျပာရမွန္းပင္မသိျဖစ္သြားသည္။
သူေတြးထားသည္က ေျခေထာက္မသန္ေပမဲ့
သူ႔အရည္အခ်င္းနွင့္ဆိုလ်ွင္ ဒီအလုပ္ကို
ေကာင္းေကာင္းလုပ္နိုင္မည္။
အလုပ္ေခၚသူမ်ားကလည္း အရည္အခ်င္းကိုသာ ဦးစားေပးေခၚယူမည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္သာ အေမ်ွာ္လင့္ႀကီး ေမ်ွာ္လင့္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုၾကားလိုက္ရေသာစကားေၾကာင့္ သူ႔ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ား ပ်က္စီးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
သို႔ေသာ္..သူ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္သာ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါသည္။အင္တာဗ်ဴ းသူနွစ္ဦးကို ေက်းဇူးတင္စကားဆိုကာ နႈတ္ဆက္၍ျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

ပထမဆံုးေလ်ွာက္သည့္အလုပ္အတြက္ ပထမဆံုးအင္တာဗ်ဴ းျဖစ္၍ သူ႔အေနျဖင့္ အမ်ားႀကီးေမ်ွာ္လင့္ထားခဲ့သည္။
ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို ယံုၾကည္သည္။မိမိအေနျဖင့္ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္နိုင္မည္ဟု
ယံုၾကည္ထားေသာ္လည္း ျငင္းခံရသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္က ေျခေထာက္မသန္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္တဲ့။

Photo credit - Google image

ဘာေၾကာင့္လဲ..။ေျခေထာက္မသန္တာနဲ႔ပဲ သူ႔အရည္အခ်င္းေတြထုတ္ျပခြင့္မရေတာ့ဘူးလား..။သူတို႔လို ဒုကၡိတေတြအတြက္ ေနရာမရွိေတာ့ဘူးလား..။
အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္သာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေမးရင္း အိမ္အျပန္လမ္းတေလ်ွာက္ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္သာ ျပန္လာခဲ့ရသည္။

ေနာက္ထပ္ ထပ္မံႀကိဳးစားခြင့္မ်ားရွိေသးသည္ကိုသိေသာ္လည္း ပထမဆံုး ပြဲဦးထြက္အေတြ႕အႀကံဳမွာပင္ ခါးသီးေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ရရွိသလိုျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ သူ အေတာ္ပင္
စိတ္ပ်က္သြားမိေလသည္။ေနာက္ထပ္လည္း ထပ္မံမႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့။ေနာက္ထပ္ အလုပ္မ်ားလည္း ထပ္မေလ်ွာက္ခ်င္ေတာ့။

မ်က္နွာမေကာင္းပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မိဘမ်ားက စိုးရိမ္ပူပန္စြာျဖင့္ေမးျမန္းေလသည္။
သူလည္း အေၾကာင္းစံုကိုေျပာျပလိုက္ေလရာ မိဘနွစ္ပါးမွာလည္း သားျဖစ္သူအတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကေပ။သူလည္း စိတ္ပင္ပန္းေသာေၾကာင့္ ခနနားအံုးမည္ဟုဆိုျာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွ အလုပ္ေလ်ွာက္လႊာေလးကိုထုတ္ရင္း ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ပထမဆံုးအလုပ္အတြက္ သူေသခ်ာျပင္ဆင္ထားသည့္ cv formေလး။

Photo credit - Google image

သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ သူအျငင္းခံလာရသည္။ျပန္ေတြးရင္းေတြရင္း မ်က္ရည္မ်ားက်လာကာ ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုမိေလေတာ့သည္။

(ေနာက္တစ္ပိုင္း ေမ်ွာ္..)

@htetwaihin

MSC - 039