ဘဝက ဘာအဓိပၸါယ္​႐ွိ​ေတာ့မလဲ (What is the meaning of life?)

“လၻက္ထမင္း တပြဲ၊ ေမႊေၾကာ္ေမွာက္မယ္”
“ေပါ့ဆိမ့္တခြက္၊ မုန္႔လြတ္တပြဲ၊ လန္ဒန္ ၂၀၀ ဖိုး နံပါတ္ ၇ မွာ ရိွမယ္”
“ရွမ္းတပြဲ၊ ဆီေလွ်ာ႔၊ အခ်ဳိမႈန္႔ေရွာင္၊ ပဲနံျပားတပြဲ၊ ပဲမွာ အခ်ဳိမႈန္႔ေရွာင္မယ္ေဟ့ နံပါတ္ ၉ မွာ”
စားပြဲထုိးမ်ား၏ ေအာ္သံမ်ား၊ ဆိုင္ရွင္ျဖစ္သူ၏ စီမံခန္႔ခဲြ ေလာေဆာ္ေနသံမ်ား၊ စားသံုးသူမ်ား၏ စကားသံမ်ား ဆူဆူညံညံ အသံေတြ အၾကားမွာ အခ်ဳိမႈန္႔ေရွာင္မယ္ဆိုသည့္သူမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားသည္။ အမ်ဳိးသမီး ႏွစ္ေယာက္။ ခပ္ငယ္ငယ္ေတြ။ ေႀသာ္.. ေကာင္းေလစြ။ ေတာ္ေပစြ လို႔ စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ အခ်ဳိမႈန္႔ေရွာင္ခိုင္းတာ ငါတေယာက္တည္းမဟုတ္လုိ႔ ေတြးမိၿပီး အားရိွသြားသည္။ ဇီဇာေၾကာင္သလို ျဖစ္မွာ၊ စားပြဲထုိးေတြကို အလုပ္အပိုေတြေပးမိမွာ စိုးရိမ္ေနမိသည့္ စိတ္ကေနာက္ဆုတ္သြားသည္။
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ဆင္းရဲလွ်င္ အဲဒီႏိုင္ငံမွာရိွေသာလူေတြ၏ ပ်မ္းမွ်သက္တမ္းက တိုသည္တဲ့။ ေရာဂါကပ္ဆိုးေတြေၾကာင့္ မဟုတ္။ ငတ္ျပတ္ၿပီး အာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့လို႔ မဟုတ္တဲ့။ ေန႔တဓူ၀ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရေသာေၾကာင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ ထည့္တြက္မစဥ္းစား ႏိုင္ေတာ့တာတဲ့။ အာဟာရျဖစ္ေစမည့္ က်န္းမာေစမည့္ အစားအစာေတြ ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ အခြင္႔အလမ္းနည္းသြားတာတဲ့။ အဘယ္ပညာရွင္က အဘယ္စာရင္း ဇယားမ်ားျဖင့္ အဘယ္သို႔မွတ္တမ္းတင္ၿပီး မည္သို႔ေကာက္ခ်က္မ်ားခ်ခဲ့သည္ မသိ။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတာ့ အမ်ားၾကီးရိွသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိး အလြန္ၾကိဳက္သည့္ လၻက္ထမင္းကို ၾကည့္ၾကဦးစို႔။ လၻက္ႏွင့္ ထမင္းေရာေမႊၿပီး အခ်ဳိမႈန္႔မ်ားျဖင့္သုပ္ထားသည့္ အစား အစာ သည္ စရိတ္နည္း ၀န္ပါ ထမင္းတနပ္ေတာ႔ ၿပီးေစသည္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညႊတ္ဖို႔ ၾကေတာ႔ သိပ္ၾကီး ေမွ်ာ္လင္႔လို႔ မရဘူး ထင္သည္။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္ေလးေတြ မီတာ တရာ၊ မီတာႏွစ္ရာေလာက္မွာ တဆိုင္စီေတာ့ ရိွတတ္တာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ဆီေတြလား ေရေတြလား မသိေသာ ဆီလည္ေရလည္ အရည္ေတြထဲမွာ ဟင္းေတြက အဖံုးအကာမဲ႔စြာ ရိွေနတာမ်ားသည္။
ဒီလိုဆိုင္ေတြမွာ က်န္းမာေရးအသိအျမင္မရိွတဲ့လူေတြဘဲ စားမွာေပါ့ဆိုသည့္အေပါက္မ်ဳိးသြားခ်ဳိးလွ်င္ အေတာ္မသိတတ္ေသာလူျဖစ္မည္။ တလမွာ လစာေငြေၾကး ႏွစ္သိန္း၊ သံုးသိန္းခန္႔ရၾကသည့္ လူလတ္တန္းစားမ်ားအတြက္ ဒီလိုထမင္းဆိုင္ေတြ အားမကိုးလို႔ ဘယ္လို လုပ္မ လဲ။ အလုပ္အတြက္ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီး ေပးရသည္။ ေငြေရး ေၾကးေရးက စီစစ္ရအံုးမည္။ ေနဖို႔အတြက္ ေငြေၾကးသံုးစြဲရေသးသည္။ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ၊ သူ႔ဘ၀နဲ႔သူ မနည္းၾကီး ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနၾကရေသာ လူမ်ားကို ကိုယ္႔အိမ္မွာ ကိုယ္႔ဘာသာ အသီးအရြက္ ေၾကာ္စား။ ပဲအ မ်ဳိးမ်ဳိး မ်ားမ်ားစား။ ပင္လယ္စာ မ်ားမ်ားစား။ ငါးမ်ားမ်ားစား၊ ဆီေလွ်ာ႔စားႀကပါလုိ႔ သြားလုပ္ေနလို႔မွ မျဖစ္တာ။
“အစ္ကို ပဲနံျပားမွာထားလား။ ဒီမွာရၿပီ”

စားပြဲထိုး ကေလး၏ အေမးေၾကာင္႔ မနက္ေစာေစာစီးစီး ေတာင္ေတာင္ အီအီ ဆရာၾကီး ဂိုက္ဖမ္းၿပီး ေတြးေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးစမ်ား ျပတ္သြားသည္။ အခုနက ပဲမွာ အခ်ဳိမႈန္႔ေရွာင္ဆိုသည့္ အမွာစကားေၾကာင္႔ နံျပားႏွင္႔ တြဲဖက္ခ်ေပးသည့္ ပဲကို သတိထားၾကည္႔လိုက္မိသည္။ “အား…ပါး…ပါး…” ဟု ျမန္မာစကားဟုတ္ဟန္ မတူသည့္ ေမြးစား အာေမၮိတ္ ျပဳမိသည္။ စေတာ္ပဲထဲမွာ အခ်ဳိမႈန္႔ေတြက အေတာင္႔လုိက္၊ အေတာင္႔လုိက္။ စေတာ္ပဲ၏ ပင္ကို အရသာကိုက ခ်ဳိၿပီးသား။ သူ႔ကို ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီေလး နည္းနည္း ဆမ္းလိုက္လွ်င္ အရသာကခ်ဳိၿပီး ေမႊးေန သည္။ နံျပားႏွင္႔ စေတာ္ပဲ ဘယ္ေလာက္လိုက္ဖက္သလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးျဖစ္သူ ကရိကထ မမ်ားေသာ သူေတာ္ေကာင္းၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပင္ သိခဲ့သည္ဘဲ။ ဒါကိုမွ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔မ်ား အခ်ဳိမႈန္႔အေတာင္႔လိုက္ထည္႔ၿပီး နယ္လာရ သလဲ။ ကိုယ္႔ဆိုင္က ပဲနံျပား ပိုၿပီး စားေကာင္း၊ ပိုၿပီး ခ်ဳိေအာင္ အခ်ဳိမႈန္႔ထည္႔ေပးပါလုိ႔ ဆိုင္ရွင္ကမ်ား မွာထားသလား။ မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူကမ်ား ေလာကြတ္ပိုသလား။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားသည္။ “မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ကြာ” လို႔ ေတြးမိၿပီး ျပန္လဲခိုင္းလိုက္ရသည္။ စားပြဲထိုး ကေလးေလး ကေတာ႔ “လူရွဳပ္ရတဲ့ အထဲ ဒီဘဲနာၾကီး သက္သက္မဲ့ အလုပ္ပိုေတြ ခိုင္းေနတယ္” လို႔ ထင္သြားဟန္ရိွသည္။ မတတ္ႏိုင္။

အခ်ဳိမႈန္႔ဆိုတာ ဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိဳင္ေတြထဲမွာ မပါလို႔ ကြၽန္ေတာ္သိထားသည္။ ကိုလံဘတ္စ္တို႔၊ ဒီဘရစ္တို (၀ါ) ငဇင္ကာ (မွတ္တမ္း မွတ္ရာနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ခဲ့ေတာ႔ ဒင္းေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ကရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာခြင့္ရခဲ့ႀကတာ။ ဒါက စကားခ်ပ္) တို႔ ေခတ္ေတြတုန္းက အခ်ဳိမႈန္႔သည္ ကူးသန္း ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားၾကေသာ ဟင္းခတ္ အေမႊးအၾကိဳင္ေတြထဲမွာ ပါေသးဟန္ မတူပါ။ အခ်ဳိမႈန္႔သည္ ဟင္း၊ အသုပ္ေတြ အတြက္ ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ ပိုၿပီးအရသာရိွေစတာမွန္ေပမယ္႔ မစားဘဲေနရင္ အေကာင္းဆံုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္သိထားသည္။ ဓာတု ေဗဒနည္းအရ ျပဳျပင္ထားေသာဟင္းခတ္မႈန္႔တမ်ဳိး။ အနည္းအက်ဥ္းစားမိရင္ ျပႆနာမရိွေပမယ္႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ားစားတာမ်ားလာရင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ေရာဂါေတြအမ်ားၾကီးရေစႏိုင္သည္လို႔ သိထားသည္။ စားစား မစားစား တခ်ိန္ၾကရင္ ေသၾကရမွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြလို သတိမွတ္ၿပီး သက္ေတာင္႔ သက္သာ အသက္မထြက္မယ္႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေရာဂါ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ အိုၿပီး ေသဖို႔ေတာ႔ ျပင္ဆင္ထားသင္႔သည္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္က ေတြးမိသည္။
တေလာက မိတ္ေဆြ တဦးက မုန္႔ဟင္းခါး သိပ္ေကာင္းသည္ဟု ညႊန္းေသာ နာမည္ၾကီး မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ တခုသို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ မုန္႔ဟင္းခါးက ကၽြန္ေတာ္႔ အႀကိဳက္ဆံုး အစားအစာမဟုတ္ေပမယ္႔ မုန္႔ဟင္းခါးၾကိဳက္သူကို ၾကံဳၾကိဳက္ရင္ လုိက္ေကၽြးဖို႔ ျမည္းစမ္း စားၾကည္႔ သည္။ မုန္႔ဟင္းခါးအရည္က ခ်ဳိတာမွ လွ်ာေတာင္ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္သြားသလို ခံစားရသည္။ ခ်ဳိၿပီး ေလးေနတာ မုန္႔ဟင္းခါးမွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ သံသယ၀င္ေစသည္။ အခ်ဳိမႈန္႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အသံုးျပဳထားသည္မသိ။ မိတ္ေဆြကေတာ႔ “အဲဒီလို ခ်ဳိလို႔ ၊ အရသာရိွလို႔ နာမည္ၾကီးတာေပါ့ ငတံုးရ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တြယ္သည္။ ဆိုင္ရွင္ကို ထၿပီး အခ်ဳိမႈန္႔ဘယ္ေလာက္သံုးထားသလဲဆိုတာ ေမးလို႔ ေကာင္းတာလဲ မဟုတ္။ ခပ္မဆိတ္ပင္ ေနလိုက္ရသည္။ “ဒီဆိုင္က နာမည္ၾကီး” ဆိုသည့္ မိတ္ေဆြ၏ ေျပာစကားကေတာ႔ မွန္ပံုရသည္။ ကားၾကီး၊ ကားငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္လာၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး စားၾကေသာ လူေတြက နည္းနည္းမဟုတ္။ ေနာက္က်ရင္ ရေတာင္ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေရာင္းေကာင္းသတဲ့။
လူ႔လွ်ာသည္ အလြန္အသံုး၀င္ေသာ အာရံုခံ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္း ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္ေတြက ၀ိုင္ထုတ္လုပ္ေသာ လုပ္ငန္းၾကီးေတြမွာ ၀ိုင္၏ အရသာကို ခံစား ဆံုးျဖတ္ေပးသည့္ ပညာရွင္ေတြ၏ လွ်ာေတြကိုေတာင္ အာမခံ ထားသည္တဲ့။ ျမန္မာစကားမွာ အေၾကာေပါင္း တေထာင္စိမ႔္ေအာင္ အရသာရိွသည္ဆိုသည့္ စကားက လွ်ာကိုရည္ရြယ္ဟန္တူသည္။ “ငါ၏ ကိုယ္ခႏၶာၾကီး လည္ပါတ္ႏိုင္ဖို႔ အစာအဟာရ အလို႔ငွာ ဒီအစားအစာကို စားသံုးပါသည္” ဆုိသည့္ သူေတာ္စင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ စားသလို အရသာကို လစ္လွ်ဴရွဴၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က စားႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ အရသာ ေကာင္းေကာင္းၾကိဳက္တတ္ၾကတာ မလြန္ဘူးလို႔ ထင္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးက လၻက္ရည္ဆို ခ်ဳိမွ။ ကက္ဆက္ဆို အသံက်ယ္မွ။ ဇာတ္ကား (ဗီဒီယိုကား)ဆိုလွ်င္ ခ်မွ (ဖိုက္တင္းပါမွ) ၾကိဳက္ၾကသည့္ လူမ်ဳိး။ အခုေတာ႔ အစားအစာဆိုလွ်င္ အခ်ဳိမႈန္႔အမ်ားၾကီး သံုးမွလို႔ ျဖည္႔ၿပီး ေတြးရမည္လား မသိ။
တိုင္းျပည္တျပည္၏ ျပည္သူလူထု က်န္းမာေရး အသိအျမင္ရိွၾကဖို႔ အေျပာသာ လြယ္သည္။ တကယ္လုပ္ၾကမယ္ဆို ခက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ က်န္းမာေရး အသိအျမင္ ဘယ္ေလာက္ရိွရိွ တေန႔စာ တေန႔ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွား အလုပ္လုပ္ၾကရလွ်င္ လမ္းေဘးဆိုင္ဆိုၿပီး ဖုန္ေတြ ၀င္ေနမွာလို႔ ဘယ္မွာ ေရြးေနလို႔ ရမွာလဲ။ ဘာဆီအမ်ဳိးအစားသံုးထားသလဲလို႔ ေမးၿပီး ၀ယ္စားလုိ႔ ရတာလဲ မဟုတ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားလုပ္ဖို႔ သြားေျပာရင္ ဒီေလာက္ ကားေတြ ရွဳပ္၊ လမ္းေတြက က်င္း၊ ခ်ဳိင္႔ ေတြနဲ႔ ေသေအာင္ လုပ္ေနတာလားလို႔ ဆဲႏုိင္သည္။ ဆင္းရဲၿပီဆိုလွ်င္ ပံုမွန္စားရဖို႔ထက္ အေရးၾကီးတာ ဘာမွ မရိွ။ ၀တ္ဖို႔ သိပ္အေရးမၾကီး။ ေနဖို႔က ေက်ာတခင္းစာရရင္ ျဖစ္ၿပီ။ လမ္းေဘးက ဆိုင္ေလးမွာသြားၿပီး “ဆီေတြေလွ်ာ႔ေနာ္၊ အခ်ဳိမႈန္႔မထည္႔နဲ႔။ ဖုန္ေတြ ယဥ္ေတြ မနားေအာင္ အုပ္ထားရဲ႕လား။ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္ ႏွစ္ရာဖိုးနဲ႔ ၀က္သား သံုးရာတန္ တတံုး လုပ္စမ္းပါ” လို႔ သြား၀ယ္ရင္ အသက္ထြက္ေအာင္ ထုမလႊတ္လွ်င္ ကံေကာင္း။
သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ထုိင္ေနသည့္ လၻက္ရည္ဆိုင္လို စီးပြားေရးႀကီးေတြ ၾကေတာ႔ မလိုအပ္ဘဲ အခ်ဳိမႈန္႔ေတြ သံုးတာ လြန္သည္လို႔ ထင္သည္။ တကယ္က်ေတာ႔ သူတို႔ ဆိုင္တဆိုင္ထဲ မွ မဟုတ္တာ။ စားသံုးသူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးကို ထည္႔သြင္း စဥ္းစားၿပီး အလုပ္လုပ္ေသာ သူေဌးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရွား လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရမည္။ ငပိထဲမွာ ဓာတုပစၥည္းေတြ ထည္႔သည္။ ေရသန္႔ဆိုၿပီး လိမ္ေရာင္းသည္။ လၻက္ထဲမွာ ကင္ဆာျဖစ္ေစမည္႔ ဆိုးေဆးေတြ သံုးသည္။ ေကာ္ဖီမစ္ထဲမွာ ထန္းလ်က္ၾကိတ္ထည္႔သတဲ့။ အရက္ေတြထဲမွာ ျမန္ျမန္ေသေအးေရာဆိုၿပီး လုပ္ေနၾကသည္ဘဲေလ။
လၻက္ရည္ဆိုင္က ကြၽန္ေတာ္ထျပန္လာေတာ႔ ပါးစပ္ခ်ဥ္လာသည္။ ကြမ္းေလး တယာေလာက္ ၀ါးလိုက္ရရင္ အာဂပါးစပ္ လူျဖစ္က်ိဳး အလြန္နပ္မွာဆိုသည့္ အာရံုတပ္မက္မွဳက ေငါထြက္လာသည္။ “အို.. ငါ႔အသက္ ငယ္ေတာ႔တာ မဟုတ္ဘူး။ ေစာင္႔စီး ေအာင္႔အီးေနရတာေတြ သိပ္မ်ားတဲ့ ဘ၀။ ဒါေလးေတာ႔ ကိုယ္ ၾကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္စမ္းပါရေစ” လို႔ ေတြးၿပီး ကိုယ္႔ ေက်ာကိုယ္ ျပန္သပ္ၿပီး သနားသြားသည္။

“92 ႏွပ္ေဆးရည္နဲ႔ ႏွစ္ရာဖိုးေလာက္” လို႔ ကြၽန္ေတာ္စားေနၾက ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ၀င္ၿပီး ၀ယ္သည္။
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ အေတာ္ၾကီး ႏြမ္းေနၿပီျဖစ္သည့္ ႏွစ္ရာက်ပ္တန္ကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ကြမ္းယာသည္ ေကာင္ေလးက သူ႔လက္ျဖင့္ ပိုက္ဆံ ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္ၾကီးကို အရင္သိမ္းသည္။ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္ကာလက ခ်ိတ္ထားသည္ မသိေသာ ဘာအေရာင္လဲဆိုတာ ဓားထမ္းျငင္းရမည္႔ အေရာင္အဆင္း မဲ႔ေနၿပီျဖစ္သည့္ အ၀တ္စုတ္မွာ သူ႔လက္ကို သုတ္သည္။ ကြမ္းကို ျမန္ျမန္ယာသည္။ လက္သည္းဂ်ီးေတြ အထပ္ထပ္ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔လက္ၾကီးထဲမွာ ကြမ္းယာေတြကို ညွပ္ၿပီး “တယာစားအံုးမွာလား အစ္ကို” လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွမ္းေမးသည္။ ေခါင္းျငိမ္႔ျပလုိက္ၿပီး သူလွမ္းသည့္ ကြမ္းယာကို ပါးစပ္ထဲ ထည္႔၀ါးလိုက္ေတာ႔ စားေကာင္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ေလးေလးပင္ပင္ ရိွလွသည္။ ေလးမွာေပါ့ သူ႔လက္က ဂ်ီးေတြ နဲ႔ ေဆးရြက္ၾကီး တန္ခိုးေတြ ေနမွာေပါ့။
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို တားမယ္႔ ဆီးမယ္႔သူလဲမရိွ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ငဲ႔ညွာေနစရာမလိုဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကီး လုပ္ခြင္႔ရလွ်င္ ခံစားရသည့္ ေက်နပ္ ပီတိျဖာမွဳမ်ားလို ကြမ္း၀ါးရျခင္း အရသာကို ခံစားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အေတြးအစဥ္မ်ားလဲ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ တကယ္က်ေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္းမာေရးကို သိပ္ၿပီး ဂရုစိုက္ဖုိ႔ မလိုဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးေျပာင္းသြားသည္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ က်န္းမာေရး လိုက္စားလို႔ အသက္ေတြ ရွည္ေနရင္လဲ ဒီလူေတြ မရ မက ဆြဲဆန္႔ၾကအံုးမည္႔ စည္းကမ္းျပည္႔၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ စနစ္၊ ေခတ္ၾကီးမွာ ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲ။ ျမန္ျမန္ေသ ေအးတာဘဲလို႔ ေတြးၿပီး ကြမ္းယာကို ပါးေစာင္မွာ ၾကိတ္၀ါးရင္း ကြမ္းေသြးကို လမ္းေပၚသို႔ “ျပစ္” ခနဲ႔ အသံျမည္ေအာင္ ေထြးထုတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ႔ “ဒါမ်ဳိးမွ အေၾကာေပါင္း တေထာင္စိမ္႔တဲ့ ျမန္မာျပည္သားကြ” လို႔လဲ ကိုယ္႔ဘာသာ ဂုဏ္ယူ ၾကည္ႏူး ပီတိျဖာေနမိသည္။ ေလာကၾကီးက ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာခ်ည္းဘဲ မို႔လား။ ဘာလုပ္မွာလဲ အသက္တိုတိုေလးမွာ။ က်န္းမာေရးေတြ၊ ဆင္းရဲတာေတြ၊ နိမ္႔က်တာေတြ၊ အဆင္႔အတန္းမမွီတာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနရင္ ဘ၀က ဘာအရသာ ရိွေတာ႔မလဲလို႔ ေတြးရင္း ကြမ္းကိုသြာ ဖိ ဖိၿပီး ႀကိတ္၀ါးျပစ္လိုက္သည္။

@ahtaroo
MSC- 004
Photo Credit; Google image & FB image