Historia o pewnym rowerze...

Chciałbym dzisiaj podzielić się z Wami historią pewnego roweru. Na początku w kilku zdaniach przybliżę od czego się zaczęło i dlaczego jest to dla mnie takie ważne, że uznałem ten materiał godnym do zaprezentowania.

Wszystko zaczęło się kilka lat temu kiedy to stwierdziłem, że już czas opuścić akademik i poszukać stancji bliżej pracy (łączenie studiów i pracy mieszkając w akademiku PWR to bardzo zły pomysł :P ale to może na inna opowieść); Po obejrzeniu kilku mieszkań trafiłem na dom jednorodzinny który oferował pokój w wysokiej piwnicy za porównywalną cenę do akademika i 15min od pracy. Zdecydowałem się... Dom zamieszkiwała zwykła rodzina na czele której stał Pan Heniek! To właśnie z nim będzie związana dalsza historia tego roweru.

Kilka słów o Heńku. Człowiek po 60-ce, o bardzo specyficznym poczuciu humoru i dobrym sercu. Większość czasu spędzał w nie wielkim pokoiku przy garażu. Pokój zwał się "Klubem" o czym się bardzo szybko przekonałem.. :P Heniek był duszą towarzystwa, umiał porozmawiać z każdym i miał podejście, ale jak go ktoś, delikatnie mówiąc, zdenerwował to umiał bez wahania powiedzieć osobnikowi co o nim myśli ;)

Po przeprowadzce, następnego dnia usłyszałem pukanie do drzwi. Otwieram i widzę Heńka a za nim rower widniejący na pierwszym zdjęciu. Dostałem info gdzie wyrzucamy plastik, gdzie szkło i tak przy okazji: "Tu masz rower jakbyś chciał pojechać po piwo, żebyś nie tracił czasu na pałętanie się :D". Zmieszany podziękowałem, ale nie brałem pod uwagę korzystanie z niego. Po kilku minutowej rozmowie gdy wracał do swojego pokoiku rzucił pytaniem: "To może po 50-ce?". I wszystko się zaczęło... Poznałem "klub"... Niepozorna kanciapa przy garażu w tym samym domu na tym samym poziomie okazała się nie gorzej wyposażona niż nie jeden pub w okolicy. Po kilku głębszych poopowiadaliśmy sobie kto z jakiej gliny ulepiony :P

Wracając do roweru to przejechałem się nim pierwszy raz chyba po miesiącu od kiedy go dostałem. Rower stary, pełno rdzy, ale jeździł i to wystarczało. Miał 3 biegi w tylnym bębnie które nie działały, obrotomierz analogowy który też szwankował, ale wyglądał epicko i był późniejszym zainteresowaniem nie jednego napotkanego osobnika.
Pewnego razu gdy miałem za dużo czasu wolnego i nie wiedziałem już w co grać to postanowiłem zajrzeć do "klubu" i przynależącego do niego garażu który był wyposażony w kanał i zaplecze techniczne ( Przypomniała mi się właśnie scena z filmu "Szybcy i wściekli" gdy Toreto powiedział: "Jeśli nie znajdziesz w tym garażu odpowiednich narzędzi do naprawy to żaden z Ciebie mechanik" ) Co prawda był to tylko rower, ale w późniejszym czasie wiele razy również naprawiałem tam sam auto i zaoszczędziłem wiele plnów. Naprawiłem przerzutki, w prędkościomierzu wskazówka prawidłowo robiła odczyt i ba, nawet licznik kilometrów działał. Zostały również naprawione przednie hamulce. Był to taki "rat style" który odzyskał drugą, techniczną, młodość. Najlepsze w tym rowerze było to, że mogłeś podjechać do sklepu zostawić bez zapięcia i pójść po zakupy bez obawy, że ktoś Ci go zakosi ^^.

Po kilku latach mieszkania na stancji u Heńka było mnie już stać na zakup własnego mieszkania, normalny właściciel przy wyprowadzce powiedziałby do widzenia... A tu zdziwko, nawet po wyprowadzce utrzymywałem kontakt, praktycznie co tydzień widzieliśmy się w piątek na tradycyjnej kawce gdy kończyłem pracę (kawce bo mieszkałem 8km dalej i jeździłem autem :P)

Długo myślałem nad odmalowaniem ramy i odświeżeniem roweru, ale jako, że mieszkam teraz w mieszkaniu i nie za bardzo gdzie mam to robić to przyjeżdżałem do mojego Mentora który posiadał zaplecze techniczne, niestety przeważnie kończyło to się "to może po 50-ce" i całą robotę szlak trafiał :P (nie chodzi tu o picie na umór nic w ten deseń)

I najgorsze, zwykłego dnia o zwykłej porze zadzwonił telefon. Wyświetlił się kontakt: "Żona Pana Heńka". Poinformowała mnie, że Heńka dopadła choroba która go męczyła przez kilka lat i jest w szpitalu w śpiączce. Niestety po tygodniu Pan Heniek zmarł. Trudno opisać co wtedy czułem. Mieszkałem u niego będąc ponad 650km od rodzinnego domu. Był mi jak ojciec, zawsze służył dobrą radą chociaż nie zawsze mi się to podobało. Co tu mówić wychował swoje dzieci i przygarnął mnie, nie raz do mnie mówił: "mój dzieciaku :)".

Został mi po nim tylko ten rower który towarzyszył nam przez ten cały okres przyjaźni. Więc postanowiłem go odnowić aby udowodnić, że nie obiecywałem odnowy a zrobiłem, co prawda nie ma już licznika analogowego bo niestety został uszkodzony nieodwracalnie. Ale rower jako pamiątka zostanie jeszcze na długie lata.

Przedstawiam wam model 2.0 by @Memty ku czci ś.p Henryka M.