İnsan yaranışdan ta ölüm anına qədər ümidlə yaşayar, hətta öləndə də ümidini üzməz. Bəlkə, də Sizə qəribə gələcək. İnsan öldü getdi. Cismlə bərabər bütün hissiyatı düşüncəsi belə məhv oldu. Belə olduqda , insan necə, nəyə və kimə ümid edə bilər? Bunun özü də dərin bir mövzudur. Xülasə ümidsiz yaşayan insan mənim fikrimcə yeriyən ölüdür. Sadəcə gəzir, görür, yeyir, içir nə üçün yaradıldığını, həyatda nəyə və kimə ümid etməsini bilmir. Ancaq biraz dərin düşünsə insanın həyatda ümidini üzməsinə heç bir əsas yoxdur. Və bunun yüksək mərtəbəsində insanın psixologiyası dayanır. Ən birinci pillə də demək olar. Çünki, insan psixologiyası elə mürəkkəbdir ki, bunun sayəsində fiziki zəif olan insan güclüyə, xəstə olan insan xəstəliyinə qalib gələ bilər. Bir neçə dəfə rastlaşdığım vəziyyətlər olubki, xəstə insan psixoloji yardımların, motivasiyanın sayəsində sağala bilib(lap ağır xəstələrə aid deyil) vəya sağlam insan yalnış psixoloji düşüncəsi nəticəsində ağır xəstəliyə düçar olub. İnsan bunu çox vaxt hiss etməsə də, orqanizmlə beyin arasında güclü bir rabitə var....