MEMORIES WITH COVID19😭😰😣

අද ගොඩක් කාලෙකට පස්සේ මම steemit එකේ මේ සටහන තියන්නේ මගේ අත්දැකීම් බෙදා ගන්න හිතාගෙන.
මම කියන්න යන්නේ කොරෝනා එක්ක ගෙවුණු දින 14 ක ලැබුණ වෙනස් අත්දැකීම් ගැන.

මම මුලින්ම මෙහෙම පටන් ගන්නම්.✍️ අහම්බෙන් වගේ දවසක් අපිට rapid antigen test එක කරන්න කියලා campus එකෙන් Matara hospital යවනවා. අපි ගියේ හරිම බයෙන්. මොකද මේ වෙනකොටත් මේ වසංගතේ හැමතැනම පැතිරිලා.

මුලින්ම අපෙන් විස්තර ගත්තේ doctor කෙනෙක්. එයා අපිට කිව්වේ ඇයි කිසිම symptom එකක් නැතුව hospital ආවේ කියන එක තමයි. ටිකකින් අපිව එක්ක ගියේ 18 වාට්ටුවට.

අපි හිතුවේ PCR ගන්න යනවා කියලා. එතකොට තමයි දැනගත්තේ අපිට PCR කරනකම් එහෙ ඉන්න වෙනවා කියලා. අපි hospital යනකොට උදේ 9 ට විතර ඇති. කාගේ වැරැද්දක් නිසා ද දන්නේ නෑ අපිට PCR කළේ රෑ 10 ට. නිකං මරු කටට ගිහින් දැම්මා වගේ හැඟීමක් තමයි අපි හැමෝටම දැනුනේ.18 වාට්ටුව කියන්නේ PCR result pending ward එකක්. ඇත්තටම කියනවා නම් එතන බලන් ඉද්දි ගොඩක් අය positive වෙනවා. මරණ බය වගේ දෙයක් නොදැනුනාම නෙමෙයි. ඒ නිසා වෙන්න ඇති වතුර ටිකක් වත් බොන්න අපි මාස්ක් එක වත් ගැලෙව්වේ නැත්තේ. උදේ ඉඳන් හම්බ උන කෑම රෑ වෙනකොට විසික් කරනවා ඇරෙන්න අපිට වෙන විසඳුමක් තිබුණේ නෑ.

3 වෙනිදා ගත්ත PCR වල report ආවේ 5 වෙනිදා රෑ. 4 වෙනිදා හවස ඉදන් ගෙවුණේ හරිම බවකින්. අපිව එදා 26 වාට්ටුවට මාරු කළේ මායි මගේ යාළුවෝ දෙන්නයි negative වෙයි කියලා එයාලට තිබුණ බලාපොරොත්තුවට. එදා තමයි අපි බය නැතුව වතුර උගුරක්වත් බිව්වේ. ඒත් ඒ නිදහස තිබුණේ ටික වෙලාවයි. එහා ඇදේ ආච්චි අම්මා නැතිවුණේ අපි ward එකට ඇවිත් විනාඩි 15කට විතර පස්සේ. ඒ වෙලාවේ ඉඳන් body එක පාන්දර 2 විතර වෙනකම් ඉටිකොළ වලින් ඔතලා අපිට එහා පැත්තේ ඇදේ තිබුණේ. දවස් 2 මං අපි තුන් දෙනෙකු ට තිබුණේ එක ඇදයි. තව ඇදක් ලැබෙනවටත් අපේ හිතේ වැඩි කැමැත්තක් තිබුණේ නෑ. තනියම මැරුණ අය මැද්දේ තනි ඇදක් ඉන්න තරම් හිතේ හයියක් තිබුණේ නැති නිසා වෙන්න ඇති.

පහුවෙනිදා හවස 6 විතර වෙනකොට මම ගෙදරින් දැන ගත්ත ආරංචිය නිසා මම ගොඩක් බය වුණා. ඒ මම විතරක් positive වෙලා කියලා. ඒ වෙනකොට ward එකෙන් මට ඒක කියලා තිබුණේ නෑ. මගේ යාළුවෝ කොයිම වෙලාවකවත් මාව තනි කළේ නෑ. මම එයාලට මගේ ළඟ ඉන්න එපා කිව්වත් මගේ හයිය වුණේ එයාලා.

රෑ 7.30 ට විතර nurse කෙනෙක් ඇවිත් යාළුවොන් ට වෙන ඇසකට යන්න කියනකොට මට තේරුණා මම positive කියලා hospital එකට call එකක් ඇවිත් කියලා. ඒ වෙලාවෙන් පස්සෙ මම මගේ හිත හයිය කර ගත්තා. ඒත් ඉවසන්න බැරි උන එකම දේ මගේ යාළුවෝ ඉකි ගහ ගහ අඩනවා බලන් ඉන්න එක.
PHI sir මට කිව්වා පැය දෙකකට විතර පස්සේ වෙන hospital එකකට යන්න ලෑස්ති වෙන්න කියලා. මට ඕන කරන ඔක්කොම දේවල් ඒ වෙද්දි මට campus එකෙන් එව්වා. මාව ගෙනියන්න එද්දී රෑ 12 ට කිට්ටුයි. PHI ඇවිත් මට එන්න කියනකොට මට දැනුන අසරණකම වචන වලින් කියන්න අමාරුයි.

මට මගේ යාළුවෝ දාලා යන්න වුණා. එයාලා මාව පේන දුරක් වෙනකන්ම මම දිහා බලන් ඉන්නවා මම ආපහු හැරිලා එයාලා දිහා බලනකොට දැක්කා. මගේ ඇස් වලිනුත් කදුළු වැටුනේ මටත් හොරාම වෙන්න ඇති. මට මම යනවා කියලා විතරයි කියන්න පුළුවන් උනේ.

මාව එක්කන් යන්න ambulance එකක් ඇවිත් තිබුණා. රෑ 12 ට විතර තනියම දන්නේ නැති තැනකට යන්න උනා මට. PHI Uncle කතා කරලා මගේ හිත හැදුවා. මාව එක්කන් ගියේ කඹුරුගමුව ට.

එහේ මම දවස් 11 ක් ඉදලා ගෙදර ඇවිත් නිරෝධායනය වුණා. එහේ දි හම්බ උන මතක හරිම ආදරණීය යි. එහේදි මට කිසිම බයක් වෙන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ. මම අද covid positive උනාට හොඳින් ඉන්නවා.

ඒත් මම දැකපු දේවල් නිසා මට ඔයාලට කියන්න තියෙන්නේ ගොඩාක් පරිස්සමට ඉන්න. අපි හිතන්නේ නැති තරම් අපි ආදරය කරන මිනිස්සු මේ වසංගතයට ගොදුරු වෙනවා. අපි හැමෝම අපේ වගකීම් ඉෂ්ඨ කරමු මේ වසංගතය ලෝකයෙන් ම තුරන් කරලා දාන්න. හැමෝම පරිස්සමින් ඉන්න..