စကၠဴေပၚက သစ္ပင္

စားပြဲေဘးမွ ႀကိမ္ျခင္းမွာ လံုးေခ် လႊင့္ပစ္ခဲ့ေသာ စကၠဴစုတ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေမာက္လုနီး ျဖစ္၍ ေနေလသည္။ အခန္းခ၊ ထမင္းဆုိင္သို႔ ေပးရန္ရွိေသာ ေႂကြးႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ က်ဆင္းျခင္း သည္လည္း ျပည့္ေမာက္လ်က္ ရွိသည္။ ကိုသက္ခုိင္ ဘဝတြင္ ေလာေလာဆယ္ လပ္ဟာေနေသာ အရာဆို၍ သူ႔အစာအိမ္ႏွင့္ သူ႔ေရွ႕မွ တစ္ေၾကာင္းသာ ေရးရေသးေသာ စကၠဴလြတ္ တစ္ရြတ္တို႔သာ ရွိေလသည္။

... ... ... ... ... ... ... ထုိ ဝါက်ျဖင့္ ကိုသက္ခုိင္သည္ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ကို ေရးႏုိင္ရန္ စတင္ အားထုတ္ခဲ့ ေလသည္။ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ျခင္းက နံနက္ခင္း တစ္ခုႏွင့္အတူ သူ႔ရင္ထဲက တက္ႂကြျခင္းကို တစ္စစီ တုိက္စား သြားခဲ့ၿပီ။ ႂကြားဝါရာ မက်ဘူး ဆိုလွ်င္ သူ႔ထံမွ စာမူကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေတာင္းခံတတ္ေသာ မဂၢဇင္းတုိက္ အနည္းအက်ဥ္း ရွိေၾကာင္း ေျပာလိုပါသည္။ (တကယ့္ကို အနည္းအက်ဥ္းပင္) ကိုသက္ခုိင္ အဓိက အားျပဳရပ္တည္ ေနရသည္ မွာလည္း ထိုစာမူခ ရေငြ မျဖစ္စေလာက္ အေပၚတြင္သာ ျဖစ္၏။ သို႔တုိင္ ၿပီးခဲ့ေသာ ေျခာက္လ အတြင္းတြင္ သူ႔ ဝတၳဳတုိ တစ္ပုဒ္တေလ ကိုမွ် ေရးထုတ္ႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့။ ေရးစရာ အေၾကာင္းကား ေျမာက္ျမားစြာ ရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္ ...

စာေရးႏုိင္ရန္ စားပြဲခံု တစ္ခံုတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနတတ္ေသာ သူ႔ကို မၾကာခဏ ျမင္ရေလ့ ရွိသည္။ ကိုေအာင္ဒင္က "က်ဳပ္သာ ခင္ဗ်ားလို အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ရရင္ ပ်င္းတာနဲ႔ ေသမွာပဲ" ဟု ေျပာဖူး၏။ ကိုေအာင္ဒင္သည္ ဆပ္ကပ္ တစ္ခုတြင္ က်ားမ်ားျဖင့္ ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖေသာ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္၏။ သူ႔အလုပ္က ပူေႏြးသည္။ ရင္ခုန္ေစသည္ဟု ဆုိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိန္လင္းေသာ မီးလံုးမ်ားေအာက္ က်ားေလွာင္အိမ္ သံတုိင္မ်ား အတြင္းတြင္ ၾကာပြတ္အနက္ တစ္ေခ်ာင္းကို လက္တြင္ ကိုင္ကာ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းျဖင့္ ဩဘာေပးမႈကို ရင္ေကာ့ ခံယူေနေသာ အခ်ိန္က ကိုေအာင္ဒင္၏ ေတာက္ပေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာမွာ အခုေတာ့ အတိတ္တြင္ ေမွးမိွန္ ပါးလ်ခဲ့ ေလၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က ေဖ်ာ္ေျဖျပသ ေနစဥ္ က်ား တစ္ေကာင္၏ မထင္မွတ္ေသာ တိုက္ခိုက္မႈကို ကိုေအာင္ဒင္ အျပင္းအထန္ ခံခဲ့ရ၏။ ထုိက်ားကုတ္ေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုး တစ္ဖတ္မွာ လံုးဝ ပ်က္စီးသြားကာ မ်က္ႏွာမွာလည္း ေသရာပါ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အမာရြတ္မ်ား ရခဲ့၏။ က်ားကိုက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ သြင္သြင္က်ိဳးသြားေသာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ကလည္း ျပန္မေကာင္းေတာ့။ ယခုထက္တုိင္ ထိုေျခေထာက္ တစ္ဖက္မွာ သူ သြားေလရာတြင္ အတိတ္က ကံၾကမၼာဆုိး တစ္ခုလို ေထာ့နင္း တရြတ္ဆြဲကာ လုိက္ပါ ေနေလသည္။ သူ ေဆး႐ုံတြင္ လေပါင္းမ်ားစြာ တက္ေရာက္ကုသ ခဲ့ရသည္။

ေဆး႐ုံက ဆင္းေသာအခါ ဆပ္ကပ္ အဖြဲ႕က ေပးေသာ က႐ုဏာေၾကး အနည္းငယ္ႏွင့္ အတူ ကိုသက္ခုိင္တို႔ ေနထုိင္ရာ အေဆာင္သို႔ သူ ေရာက္လာေလသည္။ အခုေတာ့ ကိုေအာင္ဒင္သည္ တစ္ခ်ိန္က ထင္ရွားေသာ ဆပ္ကပ္အဖြဲ႕ တစ္ခုတြင္ က်ားဆရာ တစ္ဦး (သူ႔အခန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းမွ ကိုထင္ေဇာ္က ယခုကဲ့သို႔ ေခၚေလ့ရွိ၏) ျဖစ္ခဲ့ပါသည္ ဆိုေသာ အခ်က္ကို သက္ေသျပႏုိင္တာ ဆို၍ သူ႔ခုတင္ ေခါင္းရင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ၾကာပြတ္နက္ေလး တစ္ေခ်ာင္းသာ က်န္ခဲ့ေတာ့ေလသည္။

ကိုထင္ေဇာ္သည္ သူတို႔အဖြဲ႕ ထဲတြင္ သေဘာမေနာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္။ အျမဲ ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ ေနတတ္ေသာ ကိုသက္ခုိင္ကို မၾကာခဏ ထမင္းေကၽြး တတ္သည္။ အေဆာင္ကို ေရာက္စက ဆုိးဝါးလွေသာ သူ႔ ႐ုပ္ဆင္းသဏၭာန္ေၾကာင့္ ေခၚေျပာ ဆက္ဆံသူ ကင္းမဲ့ေနေသာ ကိုေအာင္ဒင္ ကိုလည္း သူကပင္ စတင္ကာ မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့သည္။ တစ္ေဆာင္လံုးတြင္ တစ္ဦးတည္း အထီးက်န္စြာ ေနတတ္ကာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရ ခက္ခဲသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္လို လူႏွင့္လည္း သင့္တင့္ေအာင္ အေဖာ္ျပဳႏုိင္ခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုထင္ေဇာ္တြင္ ရွိေသာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ႏုိင္သည္ဟု ထင္ရန္ရွိသည့္ အမူအက်င့္ တခ်ိဳ႕ကို သူ႔ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ခြင့္လႊတ္ လ်စ္လ်ဴရႈ ႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

ကိုထင္ေဇာ္သည္ မဟာသိပၸံဘြဲ႕ ရၿပီးကာ 'သစ္ပင္တစ္ပင္၏ အတၳဳပၸတၱိ (သို႔မဟုတ္) ဗီဇႏွင့္ သဘာဝတၱိယာမ' ဆိုေသာ ႐ုကၡေဗဒက်မ္း တစ္က်မ္းကို ျပဳစုခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ သူ႔ဘဝတြင္ သစ္ပင္ တစ္ပင္တေလ ကိုမွ စိုက္ဖူးခဲ့သူ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ဝန္ခံခဲ့၏။ သူ႔အခန္းမွာ အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ ႐ုကၡေဗဒ က်မ္းမ်ား၊ ဒႆနိကေဗဒ က်မ္းမ်ားျဖင့္ မြန္းက်ပ္လ်က္ ရွိေလသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူသည္ အေရးႀကီးေသာ တိဏေဗဒ သုေတသန လုပ္ငန္း တစ္ခုကို လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ေရာက္ေလရာ ေနရာတြင္ ျမက္ပင္ကို ေတြ႕လွ်င္ သူသည္ ဆြဲႏုတ္ကာ စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္႐ႈ ေလ့လာတတ္၏။

သူက ...

"ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ေသးတဲ့ ျမက္ပင္ တစ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေအာင္ ရွာေနတာ၊ ေတြ႕ရင္ ကမၻာ့႐ုကၡေဗဒ ေလာက တစ္ခုလံုးမွာ ကမၺည္းတြင္ရစ္ေအာင္ အဲဒီ ျမက္ပင္ကို ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ မွည့္ေခၚေစရမယ္။ ကမၻာမွာ နကၡတ္တာရာ အသစ္ တစ္လံုးကို ေတြ႕ရင္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ အဲဒီ နကၡတ္ကို ရွာေတြ႕တဲ့သူရဲ႕ အမည္ မွည့္ခဲ့သလိုေပါ့"

တစ္ခါက စားပြဲ တစ္လံုးတြင္ ထုိင္ကာ ျမက္ပင္ တစ္ပင္ကို မွန္ဘီးလူးျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ကိုထင္ေဇာ္အား ျပက္လံုး ထုတ္ခဲလွသည့္ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ ကပင္ ...

"ဘာလဲ ... ျမက္ကေန ႏြားမပါဘဲ ႏြားႏို ့ထုတ္တဲ့ နည္းကို ရွာေဖြေနတာလား" ဟု ေနာက္ေျပာင္ဖူးသည္။ ထုိထင္ေဇာ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ပင္ သူက ႏြားႏို ့ႏွင့္ မတည့္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ႏွင့္ မတည့္။ တစ္ခါတေလ အေဖာ္ေကာင္း၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ပါလာလွ်င္လည္း သံပုရာသီး ညႇစ္ထားေသာ ေကာ္ဖီၾကမ္း ခါးခါးကိုသာ ေသာက္တတ္သူ ျဖစ္၏။ မဟာနဖူး ေပၚတြင္ ဝဲက်ေနေသာ ဆံပင္ တြန္႔ေခြေခြျဖင့္ တစ္ေဆာင္လံုးတြင္ ႐ုပ္ရည္ အေခ်ာေမာဆံုးဟု ဆိုရမည့္ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္သည္ အျမဲထာဝရ အရက္မူးယစ္ ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ကမွ အရက္ႏွင့္ မကင္းဘဲဟု ဆင္ေျခေပး တတ္၏။

သူသည္ ဟုိတယ္ တစ္ခုတြင္ အရက္လာေသာက္ သူမ်ားအား စႏၵရားတီးကာ ေဖ်ာ္ေျဖရသူ ျဖစ္သည္။ အရက္ေသာက္စား ေနသူမ်ား ေတာင္းဆိုရာသီခ်င္းကို သူ တီးေပးရ၏။ တခ်ိဳ႕က မူးမူး႐ူး႐ူး အသံေသး အသံေၾကာင္ျဖင့္ ဝင္ဆိုသည္။ ဖန္ခြက္ခ်င္း ထိသံ၊ ေလွာင္ရယ္သံ၊ ႏုိင္ငံျခား စီးကရက္ မီးခို္းေငြ႕မ်ား၊ အရက္ငွဲ႔သံ၊ စႏၵရားခံုေပၚသို႔ က်လာေသာ ေဘာက္ဆူးေပးသည့္ တြန္႔ေၾကေၾက ေငြစကၠဴမ်ား၊ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ မ်က္လံုး တခ်ိဳ႕၊ ပူေလာင္ေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား၊ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ လႈပ္ရွားေနေသာ ရြံရွာဖြယ္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား ေအာက္တြင္ အျဖဴအနက္ စႏၵရား ခလုတ္မ်ား၏ နာက်င္စြာ ေအာ္ဟစ္မႈ အားလံုး အားလံုးသည္ အရက္ခြက္ထဲမွ ေရခဲတုံးမ်ားလို ေပ်ာ္ဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ခ်ိန္၌ သူသည္ လူေျခတိတ္ေသာ လမ္းမေပၚ မူးယစ္ထံုေဝစြာ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း သတိထားမိျမဲ ျဖစ္၏။ သူ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိတာလား၊ ေရြးခ်ယ္မႈ မွားယြင္းခဲ့တာလား စဥ္းစားမိခ်ိန္၌ အရာရာသည္ ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီ။

---

ကိုသက္ခုိင္ ကိုယ္တုိင္ပင္ အေၾကာင္းသိစက ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ကို အေပါစား စႏၵရားဆရာ တစ္ေယာက္ဟု ထင္မွတ္မွားခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ လသာေသာ တစ္ည၌ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ ျပတင္းဝတြင္ ထုိင္ကာ ေဘထိုဗင္၏ 'မြန္းလိုက္ ဆိုနာတာ' ဆိုေသာ ေတးကို ပီျပင္ ၾကည္ျမစြာ တေယာထိုး ေနသည္ကို ၾကားျမင္ လိုက္ရၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ထိုအထင္မွားမႈမွာ ေၾကပ်က္သြား ေလသည္။ ကိုထင္ေဇာ္က ...

"ဒီလူက ကမၻာ့ ဂႏၴဝင္ ဂီတကို ငယ္ငယ္ ကတည္းက စနစ္တက် ေလ့က်င့္သင္ၾကား လာခဲ့တဲ့သူဗ်" လို႔ တုိးတုိးေလး ေျပာခဲ့သည္။

ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္၏ အေဖသည္ အင္မတန္ ခ်မ္းသာေသာသူ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခား သြားကာ အလုပ္ လုပ္လိုသူမ်ား၊ သေဘၤာသားမ်ား အျဖစ္ လိုက္ပါ လိုသူမ်ားကို အလုပ္ ရွာေဖြေပးသည့္ ကုမၸဏီ တစ္ခုကို ပုိင္ဆုိင္သူ ျဖစ္၏။ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ ကေတာ့ 'ခင္ဗ်ားအေဖ ဘာလုပ္သလဲ' ေမးလာသူတိုင္းကို တုိတုိတုတ္တုတ္ပင္ 'ကၽြန္ကုန္ကူးတယ္' ဟု ေျဖေလ့ရွိ၏။ တစ္ခါက လူစံုခိုက္ "ကၽြန္ေတာ္ ဂီတကို ခုလို ဝါသနာ ပါလာတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ေၾကာင့္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ ခုႏွစ္ႏွစ္သား ကတည္းက အေဖက အိမ္မွာ ဆရာတစ္ေယာက္ ေခၚၿပီး စႏၵရားတီး သင္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသးေတာ့ တစ္ခါတေလ စႏၵရားတီးဖို႔ သင္ခန္းစာေတြ ပ်က္ကြက္ တတ္တယ္။ အဲသလို ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေခ်ာင္းေတြကို အေဖ ေပတံနဲ႔ ႐ိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြ လာရင္ စႏၵရား တီးျပရတယ္။ ဧည့္သည္ေတြက ကေလးေလး ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေတာ္လိုက္တာလို႔ ခ်ီးမြမ္းရင္ အေဖက သေဘာက်ၿပီး ျပံဳးေနတတ္တယ္"

က်ားဆရာ ကိုေအာင္ဒင္က ၾကားျဖတ္ကာ ...

"ခင္ဗ်ား အျဖစ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကာပြတ္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ က်ားေတြကို ကုလားထုိင္ေပၚ တက္ထို္င္ခုိင္းတာနဲ႔ တူေနတာေပါ့။ ဆပ္ကပ္ လာၾကည့္တဲ့လူေတြ လက္ခုပ္တီး ဩဘာေပးရင္ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တာပဲ"
"ဟုတ္တယ္၊ ခက္တာက ဝါသနာ ဆုိတာ ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ယူရင္ ရတဲ့ အရာမ်ိဳးနဲ႔ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စထက္ တစ္စ စႏၵရား တီးရတာကို စြဲသြားတယ္။ ထမင္းစား ေရေသာက္သလို ေန႔တုိင္း စႏၵရားတီးတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ျမန္မာ သီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခန္႔ေတြသာ မကဘူး ကမၻာ့ဂီတထဲက ဂႏၴဝင္ ဆိုတဲ့ ဟိုက္ဒင္၊ ရွဴးဗတ္၊ ခ်ိဳက္ေကာ့စကီး၊ ႐ႈိပန္၊ မုိးဇက္ အဲဒီလို လူေတြရဲ႕ ပီယာႏုိ ဆိုနာတာေတြ၊ ဆင္ဖိုနီေတြေတာင္ စမ္းသပ္ တီးေနၿပီ။ အိမ္မွာ သူတို႔ ဓာတ္ျပားေတြလည္း အကုန္ရွိ ေနတာကိုး" ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္က အားတက္သေရာ ေျပာေနရာမွ စကားကို ခတၱမွ် ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက မႈန္မႈိင္းသြား၏။ ၿပီးမွ အသံကလည္း မိုိင္းပ်ပ် ျဖစ္ကာ ...

"ကၽြန္ေတာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္သား ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ေျပာတယ္၊ မင္းအရြယ္က စႏၵရား တီးရမယ့္ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ စႏၵရားကိုလည္း တစ္ခါတည္း ေသာ့ခတ္ၿပီး ေသာ့ကို သူ သိမ္းထားလုိက္တယ္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ေအာင္ေျဖ၊ ဒါဂ်ီလင္မွာ ေက်ာင္းသြား ေနမလား ေျပာ၊ ဘြဲ႕ရရင္ အေမရိကားမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ ရမယ္တဲ့။ အဲဒီေန႔က စၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္အိမ္တည္း အတူတူ ေနၾကေပမယ့္ တစ္ကမၻာစီ ျခားသြားၾကတာပဲ"

ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူ႔ အလိုဆႏၵႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ ၾကံဳရာတြင္ စႏၵရား တီးေနေသာ၊ ဆယ္တန္းကို သံုးႏွစ္ဆက္တုိက္ က်႐ႈံးကာ ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲကိုပင္ မေျဖေတာ့ေသာ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ကို သူ႔အေဖက အိမ္က ႏွင္ခ်လုိက္ေလသည္။ စႏၵရား တီးေသာ အလုပ္ကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ ရပ္စဲပစ္မွ သူ႔အေမြမ်ားကို ဆက္ခံခြင့္ ေပးမည္ဟုလည္း ဆိုလိုက္၏။

ကိုသက္ခုိင္က စာနာစိတ္ျဖင့္ ...

"ဒီေလာက္ေတာင္ ရင္းႏွီးထားရတဲ့ ဘဝကို ဘာျဖစ္လို႔ အရက္နဲ႔ လဲပစ္ ေနတာလည္း ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္၊ ခင္ဗ်ား ရည္ရြယ္ခ်က္ အတုိင္း ထူးခၽြန္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ စႏၵရားဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပလုိက္ ပါလားဗ်ာ"
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ"

ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္က အသက္မဲ့စြာျပံဳးရင္း ...

"လူ႔စိတ္ ဆိုတာကလည္း ခက္သားကလား ...၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု စႏၵရား တီးေနတာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို ဆန္႔က်င္ခ်င္တာ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ဗ်၊ အဲဒါအျပင္ တျခား ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိေတာ့ဘူး"

ကိုထင္ေဇာ္က ...

"အေမရိကန္ စိတ္ပညာရွင္ ကားလ္ မင္နင္ဂ်ား ေရးတဲ့ Man Against Himself 'လူႏွင့္ သူ၏ ပဋိပကၡ' ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ အရက္ကၽြန္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ ခရီးတစ္ဝက္ ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြလို႔ မွတ္ခ်က္ခ် ထားတယ္"
"အဲဒါထက္ တစ္ဝက္ ေသဆံုးေနတဲ့ သူေတြဆိုတဲ့ စကားက ပိုမွန္တယ္ ထင္တယ္၊ ကမၻာေက်ာ္ ဂီတ ပညာရွင္ႀကီး မိုးဇက္ ေသေတာ့ မိုးေအးေအးမွာ ေခြးကေလး တစ္ေကာင္ကပဲ အသုဘ လိုက္ပို႔ခဲ့တယ္လို႔ ဖတ္ဖူးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လိုေကာင္ ေသရင္ ..."
"ခင္ဗ်ား ေၾကာင္ႀကီးက လုိက္ပို႔မွာေပါ့ဗ်"

ဟု ကိုထင္ေဇာ္က ခပ္ျပံဳးျပံဳး ဝင္ေျပာသည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္သည္ သူ႔အခန္းတြင္ ေၾကာင္နက္ႀကီး တစ္ေကာင္ ေမြးထားသည္။သူ မည္မွ် မူးေနေစကာမူ အျပန္တြင္ ဤေၾကာင္နက္ႀကီး အတြက္ ဟိုတယ္မွ စားႂကြင္း စားက်န္မ်ား စုထားသည့္ အထုပ္ကေလး ကေတာ့ လက္တြင္ တြဲေလာင္းေလး ပါလာတတ္စျမဲ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ ဤေၾကာင္ႀကီးကို ႐ိုက္ႏွက္မႈျဖင့္ တစ္ဖက္ခန္းတြင္ ေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ ရန္ျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ေယာက္က တစ္ဖက္သတ္ ဝုိင္းကာ ထိုးႀကိတ္ ေနသည္ကို ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ ခံေနရစဥ္ သူ႔အခန္းမွ ၾကာပြတ္ တစ္ေခ်ာင္းဆြဲ၍ ကိုေအာင္ဒင္ ထြက္လာရင္း ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ ဘက္က ဝင္ကူခဲ့ ေလသည္။ သို႔ျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ႐ုပ္ရွည္ရွိေသာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ခန္႔မွန္းရ ခက္ေလာက္ေအာင္ပင္ ရင္းႏွီးခင္မင္ သြားေလသည္။

က်ားေတြထဲမွာ ေနထုိင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူေတြထဲမွာ ေနထိုင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကာပြတ္တစ္ေခ်ာင္း လိုတယ္ဟု ကိုေအာင္ဒင္က ေျပာခဲ့သည္။ ထိုစကားမ်ား ေျပာခုိက္၌ သူ၏ တစ္လံုးတည္းေသာ မ်က္လံုးမွာ ၾကယ္ပြင့္လို ေတာက္ပေနတာ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ သတိျပဳမိလိုက္၏။

တစ္ေန႔တြင္ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္က ...

"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အံ့ဩတယ္ ကိုေအာင္ဒင္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အေနၾကာ လာတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေၾကာင္ကေလးကို လက္ေပးတတ္ေအာင္ သင္မေပးႏုိင္ေသးဘူး၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ႐ုိင္းစုိင္းတဲ့ က်ားေတြကို လိမၼာေအာင္ ခင္ဗ်ား လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာလဲ"

ကိုေအာင္ဒင္က ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ခါသည္။

"ျခေသၤ ့တစ္ေကာင္ကို သိုးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေအာင္ ဘုရားသခင္က လြဲၿပီး ဘယ္သူမွ လုပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ခုိင္းတာ လုပ္ေအာင္ က်ားေတြကို ၾကာပြတ္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေလ့က်င့္ ေပးထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ က်ားေတြဟာ အမ်ားထင္သလို ယဥ္မေနပါဘူး၊ အ႐ိုင္းေတြ ပါပဲ။ ယဥ္သြားရင္ ခိုင္းမရေတာ့ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင္ လိုေပါ့၊ အိမ္ေမြး တိရစၧာန္ေတြဟာ ကေလးေတြနဲ႔ တူတယ္၊ ေမြးတဲ့လူက အလိုလုိက္ထား ခံရလြန္းေတာ့ စည္းကမ္း ပ်က္တာမ်ိဳးေပါ့"

အတူရွိေနသူေတြက သက္ျပင္းခ်သည္။ ကိုထင္ေဇာ္က ...

"ဒါဆို ခင္ဗ်ား အလုပ္က ေတာ္ေတာ္ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အလုပ္ပဲ"
"႐ူးတယ္ပဲ ဆိုဆို၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီအလုပ္က လြဲၿပီး တျခား ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသရမယ္ ဆိုရင္လည္း တျခားနည္းေတြထက္ က်ားကိုက္ ခံရၿပီးေတာ့ပဲ ေသခ်င္ပါတယ္"

ကိုေအာင္ဒင္သည္ ဆပ္ကပ္အဖြဲ႕ တစ္ခုတြင္ က်ားဆရာ အလုပ္ရရန္ အျမဲ အာ႐ုံစိုက္ စံုစမ္း ေနေလသည္။ တစ္ေန႔ ဆပ္ကပ္အဖြဲ႕ တစ္ခုတြင္ က်ားကိုက္ ခံရ၍ ေသသြားေသာ က်ားဆရာ ေနရာအတြက္ အေရးေပၚ လူလိုေနခိုက္ျဖင့္ ၾကံဳသျဖင့္ သူ အလုပ္ရ သြားေလသည္။ ကိုေအာင္ဒင္ အေဆာင္က ထြက္သြားေသာ အခါ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္သည္ ေငြအေတာ္မ်ားမ်ား အကူအညီ ေပးလိုက္ေလသည္။ (သူ အီတလီလုပ္ တေယာျပားေလးကို ေရာင္းခ်ရေသာ ေငြ ျဖစ္၏)။ ကိုေအာင္ဒင္ ကေတာ့ သူ႔ၾကာပြတ္ကို ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္အား လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးထားခဲ့၏။

ကိုေအာင္ဒင္ အေဆာင္မွ ထြက္ခြာသြားၿပီး မၾကာျမင့္မီ တစ္ေန႔၌ သတင္းစာထဲတြင္ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ကို သူ႔အေဖက အေမြျဖတ္သည့္ ေၾကာ္ျငာ ပါ၍ လာသည္။ ကိုသက္ခုိင္ကို ဤအေၾကာင္း ကိုထင္ေဇာ္က သတင္း လာေပးရင္း

"ခင္ဗ်ား ၾကည့္ရတာ တစ္ေန႔လံုး ဘာမွ စားရေသးပံု မေပၚဘူး။ လာ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္" ဟု ဖိတ္ေခၚ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲတြင္ ထုိင္ၾကခိုက္ ကိုထင္ေဇာ္က ရွည္လ်ားစြာ စကား ေျပာေနခဲ့သည္။

"ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ အေဖနဲ႔ ကိုေအာင္ဒင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ တူတယ္ဗ်ာ၊ ေလာကကို ၾကာပြတ္နဲ႔ တည္ေဆာက္ခ်င္ ေနတဲ့ လူေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူေတြ အေၾကာင္းထက္ သစ္ပင္ေတြ အေၾကာင္းကို ပိုသိတဲ့ လူပါ။ အင္းေလ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ (အနည္းငယ္ ရယ္ေမာလ်က္) ဘဝဆိုတာ တုိက္ပြဲပါပဲ။ သစ္ပင္ေတြေတာင္ ဒီသဘာဝနဲ႔ မကင္းၾကဘူး။ ေဟာဟိုက ျမင္ေနရတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ၾကည့္စမ္း ကိုသက္ခုိင္၊ သူတို႔ ဘာလို႔ မေျဖာင့္တန္းတာလဲ၊ တစ္ပင္နဲ႔ တစ္ပင္ ေပါက္ေနတဲ့ ပံုသဏၭာန္ခ်င္း ဘာလို႔ မတူညီၾကတာလဲ၊ အဲဒါဟာ အလကား မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သူ အသက္ရွည္ ရွင္သန္ဖို႔ အတြက္ သစ္ပင္ဟာ ေျမေပ်ာ့ရာကို ေရြးၿပီး စတင္ တိုးထြက္ရတယ္။ ေနေရာင္ရွိရာ လူးလြန္႔သြားရင္း ေကာက္ေကြးရသလို၊ ေလတုိက္ခတ္ရာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရပ္ကို ယိမ္းညႊတ္ရင္း ရြဲ႕ေစာင္းရျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သစ္ပင္ တစ္ပင္ရဲ႕ ေကာက္ေကြ႕ျခင္းနဲ႔ ရြဲ႕ေစာင္းျခင္း ဆိုတာ သစ္ေစ့ ဘဝကေန ထြင္းေဖာက္ ရွင္သန္ လာရတဲ့ အဲဒီသစ္ပင္ရဲ႕ ျဖစ္ေပၚမႈ သမိုင္းပါပဲ"

လ အတန္ၾကာျမင့္ခဲ့ ျပန္ၿပီ။ သူတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကသလို ကိုေအာင္ဒင္ က်ားကိုက္ ခံရ၍ ေသဆံုးၿပီ ဆိုေသာ သတင္းကား ေရာက္မလာ၊ ကိုေအာင္ဒင္သည္ ၾကာပြတ္သံ တရႊမ္းရႊမ္း ေပးကာ ပရိသတ္ လူပံုအလယ္၌ က်ားမ်ားကို ကုလားထုိင္ေပၚ တက္ထုိင္ခုိင္း ေနေပလိမ့္မည္။ ကိုေက်ာ္ေဆြျမင့္ကား မုိးခ်ဳပ္လွ်င္ မူးယစ္ကာ ျပန္လာျမဲ။ လသာေသာ္လည္း သူ႔အခန္းဆီမွ မြန္းလိုက္ ဆိုနာတာ ေတးသြားကို မၾကားရေတာ့။ တစ္ခါတစ္ရံသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ေနေသာ ၾကာပြတ္ တစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ေၾကာင္နက္ႀကီးက လက္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ ေဆာ့ကစား ေနတာ ျမင္ရတတ္သည္။ ဘယ္သူမွ ရွာေဖြ မေတြ႕ေသးေသာ ျမက္ပင္ တစ္မ်ိဳးကို ကိုထင္ေဇာ္လည္း ရွာမေတြ႕ေသးေခ်။

ကိုသက္ခုိင္ လံုးေခ် လႊင့္ပစ္ခဲ့ေသာ စကၠဴစုတ္မ်ားမွာ အမႈိက္ျခင္းမွ ျပည့္လွ်ံက်ကာ အခန္း၏ ၾကမ္းျပင္ တစ္ဝက္အား ဖံုးအုပ္၍ လာဆဲ၌ ထံုးစံ အတုိင္းပင္ ကိုသက္ခုိင္သည္ စကၠဴလြတ္ တစ္ရြက္ကို ေရွ႕တြင္ခ်ၿပီး ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ကို ေရးသားႏုိင္ရန္ စတင္အားထုတ္ ေနျပန္ေလသည္။