အ႐ိုးစြဲ … အစြဲ႐ိုး

အ႐ိုးစြဲ … အစြဲ႐ိုး

စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းၾကည့္ၾကသတဲ့။ ေအာင္သူေပ်ာ္၊ ႐ႈံးသူမႈိင္။ စာေမးပြဲက အားလံုးအေပၚ ဘာေၾကာင့္ တန္းတူအခြင့္အေရးမေပးဘဲ ခြဲျခားလိုက္ရသလဲဗ်ာ။

တစ္ခုေမးပါရေစ … စာေမးပြဲေအာင္လိုက္တာနဲ႔ ဘဝတိုးတက္ေအာင္ျမင္သြားၿပီလား

ေက်ာင္းဆိုတာက ဂုဏ္ထူးေတြအမ်ားႀကီးရဖို႔အတြက္ ေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့ေနရာလား။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဂိုးအမ်ားႀကီး သြင္းတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးလား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္မတို႔ အရည္အခ်င္းဆိုတာကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဂုဏ္ထူးနဲ႔ သတ္မွတ္ေပးပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ အဲဒီ အတားအဆီးႀကီးကေန “ေအာင္” ဆိုတာေလးေလာက္ေတာ့ စာရင္းပါေအာင္ လုပ္ေပးပါလို႔ ေက်ာင္းေတြမွာ ခယ႐ိုက်ိဳးစြာ လာေနရာရတာ “ပညာေရး” တဲ့လား။

ေကာင္းပါၿပီ … စာေမးပြဲႀကီးလည္း ေအာင္ပါၿပီ။ ဘြဲ႔ေတြလည္းရပါၿပီ။ ဘဝအတြက္ အသက္ေမြးဖို႔ အလုပ္ေပး ႏိုင္သလား။ ဘြဲ႔လက္မွတ္ႀကီးကိုင္ၿပီး “အလုပ္လက္မဲ့” ဆိုတဲ့ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ေက်ာင္းဆိုတဲ့ ၿခံစည္း႐ိုး လွည့္ပတ္ ခတ္ထားေသာ ဝင္းႀကီးအတြင္းမွာ (ဟိုဟာမလုပ္ရ၊ သည္ဟာ မကိုင္ရ၊ ဟိုလို မေျပာနဲ႔၊ သည္လိုေျပာ၊ ပါတာဖတ္၊ ဖတ္တာေရး၊ မေတြးနဲ႔) ဆိုၿပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးျခင္း ခံေနရတာ “ပညာေရး” လား။

ကမၻာမွာ စာေမးပြဲမရွိတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေတြကို တည္ေထာင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံရွိပါတယ္ဗ်ာ။ ပညာေရးမွာ ကမၻာ့အဆင့္ နံပါတ္ “တစ္” တဲ့။ အဲဒီႏိုင္ငံေတြမွာက ကေလးကို ဆရာေတြက ပိုင္းျဖတ္ၿပီး သတ္မွတ္ေပးသတဲ့။

ဆရာက ပိုင္းျဖတ္တယ္ဆိုတာ မွန္ကန္ပါ့မလား။ သူတို႔ႏိုင္ငံက ဆရာေတြရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးပညာအရည္အခ်င္းက မာစတာတဲ့။ ဆရာအတတ္သင္လက္မွတ္မရွိဘူးလား။ ပညာေရးေလာကမွာ ေဆာရီးပဲ။

တ႐ုတ္မွာ ကေလးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ ပိုင္းျဖတ္ဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာ (AI) စနစ္ကိုထြင္ေနၿပီဗ်။ တစ္ခ်ိန္လံုး အတန္းထဲမွာ ကင္မရာနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ။ ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာအေနအထားကို မွတ္သားၿပီး ကေလးေတြ ဘာျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ဆရာေတြကို သတိေပးေနမွာ။ ကေလးေတြကို သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ မွတ္တမ္းအေပၚ မူတည္ၿပီး အရည္အခ်င္းကို သတ္မွတ္မွာ။ ဆရာေတြကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အိပ္ငိုက္ရင္ ေဂ်ာင္းပဲ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ေျပာင္းလဲမႈကို စတင္ေနၾကတာ ေျပာပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာအေလးေပးသင္မလဲဆိုၿပီး လမ္းေၾကာင္းေတြ ခ်မွတ္ၿပီးၿပီဗ်

Communication

Computer

Entrepreneurship

စင္ကာပူကလည္း ဒီလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ျပင္ဆင္ေနတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းရမယ္။ ကမၻာနဲ႔ဆက္သြယ္ေပါင္းကူးႏိုင္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာ့စာျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္လိုေကာင္းေကာင္း တတ္ကၽြမ္းရမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ဘြဲ႔ေတြမ်ားမ်ားရေအာင္ ဘာသာရပ္ေတြကို ျမန္မာလိုေျပာင္းသင္ၿပီး ဘြဲ႔ရေတြ မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္ေပးၾကရေအာင္ဆိုလားပဲ။

ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ ဒီေခတ္မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေရွာင္လႊဲလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေျပာရလြန္းလို႔ ေမာေနၿပီ။ ပညာေရးျဖင့္ ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္အံ့ဆိုၿပီး ဖင္ပိတ္ေအာ္သြားတဲ့ေကာင္ေတြေနာက္မွာ ဖင္ဖြင့္ၿပီး ေျပာင္းေအာ္တာပဲရွိတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ကြန္ပ်ဴတာ ျပန္သင္ရမွာ ေသခ်ာတယ္။

ကေလးေတြကို လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္ေအာင္သင္၊ အလုပ္နဲ႔ပညာေရး ခ်ိတ္ဆက္ေပး၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ႏိုင္ရမယ္ဆိုကာ ေလ့က်င့္ေပးမွ Entrepreneur ေလးေတြျဖစ္လာမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြမွာ တီထြင္၊ ဖန္တီး၊ ထိုးေဖာက္၊ ေတြးေခၚ၊ ႏႈိင္းဆ၊ ဆင္ျခင္ ဉာဏ္အျမင္ရွိေအာင္သင္တာမွ “ပညာေရး” တဲ့ဗ်။

စာအုပ္ထဲပါတာေတြကို အလြတ္က်က္ၿပီး အတိအက်ျပန္ေရးမွ အမွတ္ေပးလို႔ရတဲ့ ပညာေရးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြဟာ သနားစရာေလးေတြပါ။

စင္ကာပူကို ေက်ာ္ခ်င္ရင္ အနည္းဆံုး စင္ကာပူ ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိထားသင့္ပါ တယ္ဗ်ာ။

အင္း … အထက္ကလူေတြ စာေလးဘာေလးဖတ္ၾကဦးဗ်။

အင္းေလ ဒီႏိုင္ငံမွာက စာဖတ္ဖို႔မွ မလိုတာ။ စာဆိုတာ ေတြ႔လိုက္ရင္ အလြတ္က်က္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အထက္ကို တင္ျပဖို႔ အလြတ္မရေသးလို႔ေနမွာ။

စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ

တင္ညြန္႔

photo : google