Bryan, sığınaktan ürkek adımlarla dışarı çıkarken bir eli silahının tetiğindeydi. Yıllarca dış dünyanın tehlikelerle dolu ve yaşanmaz oluşuna dair hikâyeler dinleyerek büyümüştü ama Rachel kadar cesur olamamıştı.
O bunlara inanmadığını ve bambaşka bir dünyanın onları beklediğini söyleyip, birlikte yola çıkmak istese de korkularına yenilmiş ve bu fare deliğinde sıkışıp kalmıştı.
Şimdiyse O'na yaklaştığını düşünüyordu.

Çocukluğunun travmalarla geçmesine neden olan korkularına da hiç böylesine yakın olmamıştı. Hem de zor bir görevi sırtlanmıştı, acaba 15. sığınağı bulup çipi alabilecek miydi?

Aslında bunlar değildi onu heyecanlandıran. Rachel'in hiç unutamadığı gözlerine bakıp, O'na bir an olsun dokunabilme ihtimâli, kalbini yerinden çıkarmaya yeterdi...

Dünyaya adımını attığında her yer zifiri karanlıktı ve paniklemeye başladı. Ateş yakıp yerini belli etmek istemedi hayali düşmanlarına. Orada bulduğu bir kovuğa kıvrıldı, hayallere dalmak onu fazlasıyla yormuştu.

Kuş seslerinin o müthiş sesiyle uyandığında, gördüğü manzaraya inanamadı. Rüyalarında bile böylesini görmemişti. Kimin eseriydi acaba?

Hani her yer yıkılmış, virâne ve terk edilmişti? Hani yaşanılmayacak, nefes dahi alınmayacak bir yerdi de yerin yedi kat altında yaşamaya çalışıyorlardı? Adeta bir peri ülkesiydi ve kendini kandırılmış hissetti.

Yanımdan geçen insanlar neden bana tuhaf tuhaf bakıyor, silahımdan olsa gerek,

diyerek saklamaya çalıştı. Ayrıca onlar nasıl olur da ölmemişti? Çok farklı görünüyorlardı kendisi gibi bembeyaz değildi.

Böyle düşüncelere dalmışken ayakları onu bir meydana götürdü. Büyük ekrandaki kadına değdi gözleri, büyülenmişti Rachel'dı, evet O'ndan başkası olamazdı...

Mekanik bir ses, Rachel'ın yeniden Başkan seçildiğini söylediğinde kulaklarına inanamadı. Artık çipe ihtiyaçları yoktu. 40 sığınak içindeki zavallı halkın bu güzelliklerden mahrum kalmaması gerekiyordu.

O'na gidip her şeyi anlatmalıydı ama nasıl?..

sudefteri#0910