“Korku,bilinmezim gölgesi gibidir taki aydınlık var olana kadar”

Kalbinin hiç bu kadar attığını hatırlamıyordu. Akademik bilgilerle tanıdığını düşündüğü bir maceraya doğru ilerliyordu.Sığınak 10’ un kahramanı olabilirdi.
Yeryüzüne açılan kapı, alışık olmadığı şekilde zorlama ile açıldı. Güneş ışınlarını hissedemiyordu ya geceydi ya da öğrendiği ‘nükleer kış teorisi’ gerçekti. İlk adımını attı. Toprak kuru ve hassastı,dağılıyordu.Yaşam hala yok,düşüncesi kalıtsallaştı. Gözbebekleri büyümüş, göz kapakları kısılmış etrafa bakıyordu. Öğreniyor ve hafızasına alıyordu. Haritayı çıkardı, haritada belirtilen yerler ile bulunduğu yerarasında tezatlık vardı. Anlam verememişti. Korkusu daha da arttı. Elindeki lanet olasıca harita hiç bir iline yaramıyordu. Sadece pusulası ve hangi yöne gideceği tek gerçekliğiydi. Emaneten verdikleri silahları aldı, teorik olarak hazırladı ve dua etti. Yalvarırım kullanmaya ihtiyacım olmasın!
Aynı yöne ilerlerken tuhaf gökyüzünü izliyordu, çok ama çok yükseklerde toz tabakası vardı ve tüm gökyüzü bunlarla kaplıydı. Karanlığa kızıllığın tonları verilmişti.
‘Hey, Sen! Dur orda... Kıpırdama!’
Sesi duyan Bryan korkudan hareket bile edemiyordu. Elindeki silahı kullanmak zorunda kalacaktı. Kafasını sese doğru çevirdi. Gördüğü şey onu daha da etkiledi ve korku ile tiksinti arasında gidip geldi. Üç gözlü ve karnından kola benzeyen bir uzvu olan tanımlayamadığı bir şeyle karşılaştı. Ve bu şey konuşabiliyordu.
‘Sen, bizim sağlama ne kadar da çok benziyorsun. Onun eşyaları ve aletlerini taşıyorsun. Benimle gelsen iyi olur, birazdan yağmur yağacak ve bu pek de iyi değil.’
Bryan aniden taş kesilmişti. Kendisine benzeyen ve aynı aletleri taşıyan sağlam biri... Biri demişmiydi? Kekeleyerek ve tedirginlikle bir kaç kelime döküldü ağzından; ‘Ben-iiim bu tara-fa gitmem gerekiyor ama’
Derin bir sessizlik oldu, sadece yüzünü hafif yakan rüzgarın ve de toz zerreciklerinin elbisesine çarpanken duyulan sesleri duyuyordu.
‘Sen benimle gel,tabi yaşamak istiyorsan. Korkma, hem cinslerimizi yemiyoruz. Diğerleri için bir şey diyemeyemem’ Cümlenin sonunda manasız bir gülüş oldu, Bryan anlam veremedi... İsminin hakkını vermesi gerektiğini düşündü. Belki de cahil cesareti tam da buydu.

Discord ID : Mahfi#6172