Ik was 7 jaar oud toen ik met mijn vriendinnetjes naar school moest lopen elke dag liepen we voorbij een kruidenier de kruidenier had zijn waar op straat staan op een pak altijd een schortje een oranje schortje, en er stonden bij gratis, op een dag stonden er 10 van de dozen mijn vriendinnen en ik hebben onze gratis schortjes meegenomen en de dag er na deden we het weer, we voorzagen alle kinderen in de klas van een kadootje voor hun moeders. Van geen kwaad bewust werden we op een dag uit de klas gehaald, we moesten mee naar de kamer van de directeur, en daar stonden onze mamas ook! En nog een vreemde meneer. De vreemde meneer vroeg kennen jullie mij? Wij een beetje bedrempeld, nee? Jullie komen elke dag voorbij mijn winkel, en hij keek erbij alsof we het wel zouden weten, maar de nieuwe binnenweg had zoveel winkels... toen vroeg mijn moeder, dat schortje, waar had je dat vandaan? Nou van op straat er stond gratis op met grote letters, want lezen dat konden we wel. En moest je iets doen om het te krijgen ? Nee, alleen plakband loshalen... De vreemde man zei, diefstal ! En ik keek hem aan, en zei nee hoor meneer er stond gratis op, mijn dinnetjes knikte ijverig mee. Een van de moeders zei, ja gratis als je het wasmiddel koopt! En toen snapte we het wel! Alle moeders kochten een pak! Dat was echt maar een fractie van de schortjes die we gratis hadden meegenomen. Het hele verhaal kwam weer boven drijven, bij het leegmaken van mijn moeder haar lakenkast en ik het bewuste schortje vond. Een lach en een traan, memories...