En hem te vragen me niet over mijn ziekte aan iemand te vertellen
Oh God ziek de ziektes die je overlaat aan je lethargische bediende "zachtjes terwijl je toch mijn bureau blijft typen, zoveel mogelijk zal ik deze pijn oplossen en er goed uitzien tegenover mijn werkvrienden, zodat niemand weet dat ik ' m worstelt tegen deze pijn. Mijn naam is Naima, op dit moment werk ik in een uitgeverij als een van de meest getalenteerde schrijvers.
Plots klonk de telefoon naast me grenzend, ja het was mijn manager die me onmiddellijk ruimtelijk riep. Maar in mijn voetsporen voelt het op de een of andere manier zwaar en moeilijk voor me om te bewegen, tot ik ten val ben gekomen, zoniet Zaskia die dit steeds zwakkere lichaam vasthoudt, "MasyaAllah, Nai. Je gezicht is erg bleek" hij maakte zich zorgen "Het gaat goed, Zas. Sukron ja" zei ik terwijl ik terugliep. Mijn pijn was echter terug op mijn hoofd, wat me uiteindelijk bijna schreeuwde pijn maakte, plotseling werd alles donker en ik kan me niet herinneren wat er daarna gebeurde. Langzaam opende ik mijn ogen, een lichtstraal trad door mijn hoornvlies.
De sfeer in deze kamer is bekend, ja dit ziekenhuis zag ik Zaskia met een gezwollen gezicht waarvan ik weet dat hij zojuist huilde. Ik groette hem, maar zijn tranen braken opnieuw. Ik probeer ook mijn vriend te troosten en te sterken heel erg, ik vind dit geweldig. En hem te vragen me niet over mijn ziekte aan iemand te vertellen, inclusief mijn ouders en mijn zus, waar ik niet zo bezorgd over was geweest, en Zaskia knikte alleen maar in overeenstemming. Met een trage zet klopte ik op mijn deur. Ik haal diep adem en maak me klaar, krijg weer scheldend van papa. Maar de nacht leek anders, het huis leek vol te zitten, tot de derde keer dat ik op de deur klopte om te worden geopend door Lia, mijn zus. Hij begroette me met een glimlach die ik heel erg vond.
Ik zeg ook hallo en ga dan, paskamer op kamer Papa stond meteen op toen hij me zag. Hij was zo kalm dat er geen teken was dat hij me zou uitschelden. "Hoe laat, zoon?" Ze vroeg zachtjes: "Naima ... Nai is net klaar met Ngerangkum-roman tot-5, Pa. Dat is waarom Nai te laat is," loog ik. Papa ziet er nog steeds rustig uit en glimlacht. "De volgende keer, hou van nieuws eerst, zoon. Oh ja, dit is familie van Pak Yoga, oude vriend Papa.
Ze kwamen je zus voorstellen, 'zei papa.Ik heb net ontdekt waarom papa zo kalm is, ik draaide me om en was verbaasd de man te zien.Ja, hij Kak Yusril, de figuur uit mijn verleden die ik tot nu toe niet kan vergeten. was zo geschrokken als ik, me haastend en mijn handen dichtend om hen te begroeten. "Dit is Naima ja, Tante weet niet dat jij ook de dochter van meneer Anwar bent", zei tante Mia. Ik ben nooit opgegaan, hij herinnert me nog steeds "Je ziet er mooier uit, ja, lieverd", prees hij "Naima, je ziet er bleek uit, kind?" Mama schold. "Naima is prima, MA" Ik voel iets dat zou smelten, ik raakte mijn neus aan en schrok omdat ik een Ik sloot mijn graaf en ging mijn kamer naar de badkamer.Nadat ik mijn sluier opende, spoelde ik onmiddellijk mijn hete hoofd op.Ik hoorde de deur van de badkamer klopte en het was Mama. Eens zeker dat het bloed niet meer uitkomt, zal ik vervang mijn natte gewaad door een badpak dat ik aan de deur van de badkamer heb gehangen.