Δεν ήξερα τι θα γράψω, αλλά όταν μπήκαμε μέσα στο σταθμό ένιωσα ότι κάτι θα έβγαζα. Μετά κοίταζα τις φωτογραφίες, άκουγα και τη μουσική κι όλα γινόντουσαν σχεδόν αυτόματα. Όταν βάζω το μυαλό να σκεφτεί δεν βγαίνει πολύ καλό το αποτέλεσμα, γι αυτό το αφήνω να έρχεται αυθόρμητα. Κι αν με κόψεις την ώρα που "έχω πιάσει συναίσθημα" πάει, το χάνω και μετά η συνέχεια είναι τελείως πεζή. Είναι σαν να "μαστουρώνω" εκείνη την ώρα και μπαίνω τελείως σε άλλη διάσταση.
Μετά βέβαια το διαβάζω καμιά δεκαριά φορές και κάνω διορθώσεις, αλλά πιο πολύ σε λέξεις και συνώνυμα, διορθώνω επαναλήψεις κι ορθογραφικά που ξεφεύγουν από τη βιασύνη, λεπτομέρειες, δηλαδή.
Ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη! Μ' αρέσει όταν ο κόσμος διαβάζει κι αφήνει εποικοδομητικά σχόλια! Ελπίζω να μη σε έκανε να φοβάσαι τους σιδηροδρομικούς σταθμούς :Ρ