Tale

တစ္ခါတုန္းက သားေတာ္မရွိဘဲ သမီးေတာ္တစ္ပါးပဲ ရွိတဲ့ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိသတဲ့။
ဘုရင္ႀကီးက အသက္အရြယ္ႀကီးလာလို႔ သမီးေတာ္ကို ၾကင္ယာ ရွာေပးၿပီး ထီးနန္းလႊဲေပးဖို႔ စိတ္ကူးရသတဲ့။
ၾကင္ယာေရြးဖို႔ စဥ္းစားတာက ထူးထူးဆန္းဆန္းဗ်။
လူသာမန္ေတြ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ မ်ားၿပီး ပညာနည္းတယ္။ဒါေၾကာင့္ သူ ကိုးကြယ္ တဲ့ သူေတာ္စင
္ေတြထဲက တစ္ပါးပါးကို လူထြက္ခိုင္းၿပီး သမီးေတာ္ရဲ႕ ၾကင္ယာအျဖစ္ထားဖို႔ စဥ္းစားတာ။
ဒီေတာ့ သမက္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕အျဖစ္ အမတ္ တစ္သိုက္ကို သူေတာ္စင္ေတြေနတဲ့ ေက်ာင္းသခၤန္း ကို ေစလႊတ္လိုက္တယ္။
အမတ္တစ္သိုက္လည္း ေက်ာင္းသခၤန္း ကိုေရာက္တဲ့ အခါ ဝါအႀကီးဆံုးသူေတာ္စင္ ကစၿပီး ဒီအေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားၾကသတဲ့။
သူေတာ္စင္ေတြ က တစ္ပါးၿပီးတစ္ပါး ျငင္းပယ္ၾကသတဲ့။ေနာက္ဆံုး ဝါအငယ္ဆံုး သူေတာ္စင္ က လက္ခံလိုက္လို႔ အမတ္ေတြလည္း တာဝန္ေက်ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ဘုရင္ႀကီးကို ျပန္ေလွ်ာက္ၾကတာ
ေပါ့။
ဘုရင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း ငါ့ဆႏၵေတာ့ျပည့္ၿပီ။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ သူေတာ္စင္ ကို လူထြက္ ခိုင္းၿပီးအတီးအမႈတ္ အေဆာင္အေယာင္ နဲ႔ သမက္ ေတာ္ အျဖစ္ သမီးေတာ္နဲ့ ထိမ္းျမားမယ္ ေပါ့ဗ်ာ။
ဇာတ္လမ္းက ခုမွ စတာဗ်။
တျခားသူေတာ္စင္ေတြ က ဘုရင့္သမီးအေခ်ာအလွ ကို ယူၿပီး ဘုရင္ လုပ္ရမယ့္ ကိစၥ ကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းၿပီး ဒီသူေတာ္စင္ က် မွ ဘာလို႔ အားရဝမ္းသာ
လက္ခံ ရသတဲ့တုန္း။ ႐ုပ္ရွင္ ေတြထဲကလို Play back နဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၾကတာေပါ့။
သမက္ေတာ္ ရွာဖို႔ အမတ္တစ္သိုက္ ေက်ာင္းသခၤန္းကို လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဲမက္တစ္စု ကလည္း သူခိုး လိုက္ဖမ္းရင္း ေက်ာင္းကို ေရာက္လာၾကသတဲ့။
ေက်ာင္းနားက်မွ သူခိုး က ေျခရာေပ်ာက္သြားသကိုး။ေပ်ာက္မွာေပါ့ သူခိုး က လည္း လြတ္ဖို႔ လမ္းမျမင္ေတာ့ သူေတာ္စင္ေတြ ဝါစဥ္အလိုက္ထိုင္ေနတဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ခပ္တည္တည္ ဝင္ေရာေနတာကိုး။
အမတ္ေတြျမင္စကေတာ့ သူခိုးက နည္းနည္းေတာ့ လန္႔ေနတာေပါ့။ငါ့မ်ား လာဖမ္းၾကသလားေပါ့ေလ။
သူေတာ္စင္ ေတြ ကို ေလွ်ာက္ေနတာၾကားၿပီး တစ္ပါးခ်င္း ျငင္းလို႔ သု႔ဆီေနာက္ဆံုးေရာက္လာေတာ့ အားရဝမ္းသာ လက္ခံလိုက္တာေပါ့။ ခိုးစားလို႔
ရဲမက္လိုက္တာလည္း မခံရေတာ့တဲ့အျပင္ ဘုရင့္သမီးရၿပီး ဘုရင္ေတာင္ျဖစ္အံုးမွာ ငါလိုလူ ဇမၺဴ မွာ ရွိေသးလာလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးေနတာေပါ့။
ဇာတ္႐ွိန္က ခုမွ တက္လာၿပီ။
အမတ္ေတြလည္း ျပန္သြားၾကၿပီ။သူလည္း အားရ
ဝမ္းသာနဲ႔ မနက္ျဖန္ကို ႀကိဳေတြးၿပီးေပ်ာ္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ပညာဓာတ္ခံရွိတဲ့ သူခိုးက စဥ္းစားသတဲ့။ ဒီသူေတာ္စင္ ေတြဟာ ဘုရင့္သမီးရၿပီး ဘုရင္ျဖစ္မယ့္ အခြင့္အေရးကိုေတာင္ စြန္႔လြတ္ႏိုင္ရေအာင္ သူတို႔က်င့္ေနတဲ့ တရားက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေနလို႔လဲေပါ့။ ဝါအႀကီးဆံုး သူေတာ္စင္ႀကီးကို အရွင္တို႔က်င့္တဲ့ တရားကို သင္ေပးပါလို႔ ေလွ်ာက္ၿပီး တရားကို စိတ္ပါလက္ပါ အားထုတ္သတဲ့။အဲဒီ ညမွာ တင္ သူဟာ တရားကို သိျမင္သြားသတဲ့။
မနက္မိုးေသာက္လို႔ အေဆာင္အေယာင္အခမ္းအနား ေတြ နဲ႔ သမတ္ေတာ္ ပင့္ေဆာင္ေရး အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါ သူကေျပာသတဲ့။
အခ်င္းတို႔ ငါဟာ မေန႔က အတုျဖစ္လို႔ သင္တို႔ကိစၥကို လက္ခံျခင္းျဖစ္တယ္။ဒီေန႔ငါဟာ အစစ္ျဖစ္သြားၿပီ။သင္တို႔ကိစၥကို လက္မႏိုင္ေတာ့ပါ။တကယ္ေတာ့ ငါ ဟာ သူခိုး တစ္ေယာက္ပါ။မေန႔ကအထိ ငါ့အျပစ္ကို ဝန္မခံရဲပါ။ဒီေန႔ ဝန္ခံရဲၿပီ သင္တို႔ အလိုအတိုင္း
ေဆာင္ရြက္ပါ တဲ့။ အမတ္ေတြလည္း မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အေျခအေနေၾကာင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ဘုရင္ႀကီး ကို ျပန္ေလွ်ာက္ရတာေပါ့။ဘုရင္ႀကီး က အျပစ္မယူပဲ သူေတာ္စင္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္တယ္တဲ့။
က်ေနာ္တို႔ ဘဝမွာ က်ေနာ္တို႔ေတြ အတုေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ရွိေနၾကမွာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အစစ္ျဖစ္တဲ့ တစ္ေန႔ကို ေရာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ဘဝ ကို တန္ဖိုးမဲ့ေစမွာ အမွန္ပါပဲ။
ပံုျပင္ထဲမွာေတာ့ အတု နဲ႔ အစစ္ တစ္ညပဲကြာခ်င္ကြာ မယ္ေပါ့။က်ေနာ္တို႔ လက္ရွိ ဘဝ မွာေတာ့ တစ္ည ရခ်င္မွ ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတု က အစစ္ ျဖစ္ ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ ဘာေတြလိုအပ္သလဲ ဒီပံုျပင္က
ေပးထားပါတယ္။
ဘာေတြ ေပးထားသလဲ ဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ရွာၾကည့္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
အတု ျဖစ္ေနခဲ့သူမ်ား အစစ္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။