Mutluluk... Happiness... (ENG-TR)

We think we will be happy if we have a lot of money. If we have a home, we are brand new, our house has a balcony, hele hele has a terrace, if everyone loves a brand car, if the car's tannery opens, we can see the sky we never looked at ...

If our home is clean, neat and tidy enough to give a feeling that it has never been experienced ... We think that our phones are the biggest number according to their peers and that a model with expressions like "gold, plus, calss"

If we get rid of our credit cards, we will rub on the devices ... If we take every exit, if we do not go back to consumption, we will be most handsome, the most beautiful, the most handsome, the most beautiful ... We'll find our food in a plateau on wooden cutting boards like plates, it will not stop ...

We have coffee, a blanket, and a book with a "bestseller", as if it were a picture of a pose, in front of a rainy window ... We think that we would be happy to record our phone calls without watching the concerts ...

If we sell ourselves like that person we are not, and kill me inside of us, we think we are ruthlessly dying of happiness.

If we spend a couple of hours in the summer with a lot of starred hotels, we keep ourselves cautiously for two weeks, we constantly paint the pictures, we share them with our virtual friends who we do not share anything and we share a lot of admiration ... If we travel a lot and see what we see as a "realistic" artificial- we think that we are happy to store the MB in order not to open it.

If we go to the place where the glory is gone, if we wear what we wear, if we make the makeup of the lady, I do not know who we suppose to be happy to imitate the brain hair? If people like us, care for us, envy us, jealousy, compared to our own lives, can not reach the desired level of life once again hate our face ... Do we want this? If others are unhappy, ill, if we have trouble, do we not look after ourselves and be thankful? Do we grieve and pity him badly? Are we not blinded to our pathetic gazes and hidden from our inner secrets?
Those lousy things never come to us, we are never sick, we are never abandoned, we are alone, we always love.

What kind of madness is this? What kind of love is it to take out your own happiness from someone else's misery? Have not they ever been okay when we were children? Have we ever been able to have a cuddle of cuddling? Did not this smile ever hostile? Could not that make us human? Have we ever eaten - after taking a picture of it - has not it been filled with joy and pleasure? With a clear glass of clear water, with a clear, clean smell and a bitter taste that resembles a snake, is not our resurrection a sigh? Did not a bird have a wing-beating voice and a fanfare?

To kiss a lover, to smell the fragrance-not the parfum but the smell of the flesh-and feel nothing more than this scent ... In our bank accounts, under our photographs, as much as the most abstract thing in the world, which does not mean anything in our title deed bills? Have we lived up to those numbers?

#############################################################################################################################################################################

Çok paramız olursa mutlu oluruz sanıyoruz. Evimiz olursa, eşyalarımız yepyeni olursa, evimizin balkonu hele hele de terası varsa, herkesin sevdiği bir marka arabamız olursa, arabamızın tavanı açılırsa hiç bakmadığımız gökyüzünü görebilmek için…

Evimiz tertemiz olursa hatta içinde hiç yaşanmamış hissi verecek kadar temiz ve düzenli olursa… Telefonlarımız emsallerine göre en büyük sayıyı ve de “gold, plus, calss” gibi ifadeleri içeren bir modelse –bir yenisi çıkana dek- mutlu oluruz sanıyoruz.

Kredi kartlarımızın nefesi kesilirse cihazlara sürtünmekten… Her çıkanı alırsak, tüketmede kimseden geri kalmazsak, modaya en çok biz uyarsak, en yakışıklı, en güzel olursak… Yanımıza yaraşır birini de bulursak hele… Yemeklerimizi tabakların suyu çıkmış gibi ahşap kesme tahtalarında yersek, hatta bir kütük hiç fena durmaz…

Kahvemiz, battaniyemiz ve “çok satan” kitabımızla bir poz çekimi kadar haşır neşir olursak yağmurlu pencere önlerinde… Konserleri izlemek yerine yılmadan telefonlarımıza kaydedersek mutlu oluruz sanıyoruz… Zaten binlerce kaydına ulaşabilecekken hem de…

Olmadığımız o insan gibi kendimizi pazarlayıp içimizdeki beni öldürürsek acımasızca mutluluktan ölürüz sanıyoruz.

Yazları bol yıldızlı otellere kendimizi iki hafta hapsedip durmadan yersek, yediklerimizi durmadan resimlersek, bunları durmadan hiçbir şey paylaşmadığımız sanal dostlarımızla paylaşırsak, bolca beğeni toplarsak… Çok gezersek ve gördüklerimizi “tam gerçekçi” bir yapay göze –tabii ki kendimizinki değil- kaydedersek, bir daha hiç açıp bakmamak için MB cinsinden depolarsak mutlu oluruz sanıyoruz.

Filanca ünlünün gittiği yere gidersek, giydiğini giyersek, falanca kadının makyajını yaparsak, bilmem kim beyin saçını taklit edersek mutlu oluruz mu sanıyoruz? İnsanlar bizi beğenirse, bize özenirse, imrenirse, kıskanırsa, kendi hayatlarıyla karşılaştırıp istediği beğeniye ulaştıramadığı yaşamından bir kere daha bizim yüzümüzden nefret ederse… Bunu istemiyor muyuz? Başkaları mutsuzsa, hastaysa, dertliyse biz kendimize bakıp şükretmiyor muyuz? Alçakça, aşağılıkça şükredip ona acımıyor muyuz? Acınacak hâllerimize bakan gözlerimizi kör etmişçesine içimizden gizli gizli mutlu olmuyor muyuz?

O berbat olaylar bizim hiç başımıza gelmez, biz hiç hasta olmayız, hiç terk edilmeyiz, yalnız kalmayız, hep seviliriz sanıyoruz.

Nasıl bir deliliktir bu? Kendi mutluluğunu başkasının mutsuzluğundan çıkarmak nasıl bir sevgisizliktir? Hiç okşamadılar mı başımızı çocukken? Biz hiç keyifle gırlayan bir kediyi okşamadık mı? Bu tebessüm ettirmedi mi hiç düşman yüzümüze? Bu bile insanlaştıramadı mı bizi? Yediğimiz yemekle –tabii fotoğrafını çektikten sonra- içimiz neşeye ve hazza benzer bir hisle dolmadı mı hiç? Bir bardak suyu hasretle içerken onun berrak, temiz kokusu ve demiri andıran acımsı tadıyla benliğimiz dirilmedi mi bir yudumda? Bir kuşun kanat çırpışı sesine ve ahengine hayran bırakmadı mı benliğimizi?

Bir sevgiliyi öpmek, kokusunu –parfüm değil teninin kokusunu- içine çeke çeke ve bu kokudan başka hiçbir şeyin uyandıramayacağı hislerle… Hiç huzuru tattırmadı mı bize? Banka hesaplarımızdaki, fotoğraflarımızın altındaki, tapu senetlerimizdeki hiçbir şey ifade etmeyen ve dünyadaki en soyut şey olan sayılar kadar? O sayılar kadar yaşadık mı biz?

Thank you for stopping by, liking, sharing and following! Check back tomorrow for another post or visit my profile to see past posts!