သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း အပိုင္း ၂၃

႐ုံးမွာ လံုးေပါႀကီး သြားမဲ့သူေတြေရာက္ေနေတာ့ လူအမ်ားႀကီးပဲ။
ယိုးဒယားနယ္စပ္ဆိုေတာ့ ေငြေတြအမ်ားႀကီးပါလာၾကတယ္။
ခရီးစရိတ္ေတြလဲ ရလာပုံေပၚတယ္။
ေမွာင္တာနဲ႔ ဦးစိန္ေမာင္ ဖဲဝိုင္းေထာင္တယ္။
သူဝိုင္းစပုံက တစ္မ်ိဳးပဲ၊ စားပြဲ၂လုံးဆက္ေပၚ တက္ထိုင္ၿပီး ကုလားဖန္ထိုးေနတယ္။
လာၾကည့္တဲ့သူ႐ွိရင္ ကစားမလားေခၚတယ္၊ ၂ေယာက္ စကစားတယ္။
ေနာက္ ၃ေယာက္၊ ေနာက္ ၄ေယာက္နဲ႔ ဝိုင္းျပည့္သြားတာပဲ။
လူမျပည့္ရင္လဲ က်ေနာ့္ကို ေခၚတယ္၊ သူနဲ႔ လက္လွန္ကစားရတယ္။
အ႐င္းျပန္ေပါ့ဗ်ာ၊သူ႐ႈံးလဲ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မေပးရဘူး။
သူႏိုင္လဲ က်ေနာ္က ေပးစရာ မလိုဘူး။
ဒီေန႔ေတာ့ သူ႔ဝိုင္းျပည့္ေနလို႔ က်ေနာ့္ကို မေခၚေတာ့ဘူး။
လူမ်ားေတာ့ ၾကည့္သူေတြ မ်ားလာတယ္။
ေနာက္ ဖဲထုပ္႐ွိေသးလား ေမးလာၾကတယ္။
ဖဲထုပ္အေဟာင္းေတြ ထုတ္ျပေတာ့ မႀကိဳက္ၾကဘူး။
ခင္ေမာင္ဝင္း ေရာက္လာတာ အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။
သူ႔ကို ဖဲထုပ္အသစ္ သြားဝယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။
သူျပန္လာေတာ့ ေနာက္၁ဝိုင္း ကစားၾကတယ္။
ဘူႀကီးဘင့္ ကစားတယ္၊ ကုလားဖန္ထိုး ဖဲခ်ိဳးၿပီး ၁အိမ္၁ခ်ပ္စီ ေဝတယ္။
ႀကီးတဲ့သူက ဒိုင္လုပ္ရမယ္၊ ပန္းကန္ထဲ ပိုက္ဆံ ႀကိဳက္သေလာက္ထည့္လို႔ရတယ္။
၃ဆ ရ႐င္ ဝမ္နင္ ၃ခါ ေခၚမယ္၊ ၃ခါျပည့္လို႔ ပန္းကန္ထဲက်န္တာ ဒိုင္စားေပါ့။
မက်န္ရင္ ဒိုင္ျပဳတ္တယ္၊ အမ်ားႀကီးစားရရင္ ပန္းကန္ေပါက္တယ္ ေခၚတယ္။
ၿပီးရင္ ေအာက္အိမ္က ဒိုင္လုပ္ရတယ္၊ ဒိုင္ေျပာင္းတာေပါ့။
ဒိုင္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြားတယ္။
ေပါက္တဲ့ဒိုင္လဲ႐ွိတယ္၊ ျပဳတ္တဲ့ဒိုင္လဲဲျပဳတ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔က ေဘးထိုးေတြေပါ့၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အိမ္က ထိုးရတာ။
႐ႈံးလိုက္ ႏိုင္လိုက္၊ ဖဲသမားအိပ္ကပ္ ႏွဲသမားပါးစပ္ ပဲ။