4.gün

Ateş... yakacak kadar sıcak ama beni donduracak kadar soğuk. Hepsi o kuşlar yüzünzen. Gece yatağa biraz ispirto döktüm. İpide ıslattım ve bekledim elimde kibritle. Sabaha kadar. Ve sonra yaktım. Yatağımı. Uyuduğum tek yeri. Artık sığınacak hiçbir yerim yok. Çınarlara gelince onlar artık konuşmuyorlar benimle. Herhalde bu yaptığımda sonra tamamen kızdılar bana. Şimdi tamamen evsizim... Bir ormanın kenarında. Ama bu binlerce düşünce beynimi yoranlardan sadece birkaçı. Onlarında tıpkı gemideki fareler gibi gemi batarken ilk kaçacaklar olması üzücü. Aptal kuşlar artık asla uyuyamayacağım. Kahretsin! Ne yapsaydım. Kahrolası ağaçlardan özür mü dileseydim. Yada kuş tüylerinin içindemi uyusaydım. Ama hayır ben gözümdeki kızarıklık ve bedenimdeki dayanılmaz yorgunluktan memnunum. Çünkü o aptallardan hiç biri beni rahatsız edemez!