Filipino Poetry : "Nung Huli Kitang Makita"

Nung huli kitang makita
Batid kong ayaw mo pang kumalas
Pinanghahawakan ang nag-iisang alas
At yun ay ang pag-ibig na wagas

Ngunit hindi naging sapat na rason ang pag-ibig
Na kagaya ng isang kapeng mainit
Kapag ka napabayaan at lumamig
Mamumutawi pa rin ang pait

Nung huli kitang makita
Ikaw ay lumuluhod saking harapan
Naghihintay ng mga kasagutan
Sa iyong mga katanungan

Hindi kita pinaliwanagan
Hindi dahil sa gusto kitang saktan
Kundi dahil alam kong yun ang kailangan
At mas makabubuti kung tayo na lang ay magkalimutan

Ngunit sadyang mapagbiro ang tadhana
Tayo'y pinagtagpo't muling nagkita
Pansin kong kay laki na ng yong pinagkaiba
Subalit ang yong kakisigan ay di pa rin maipagkakaila

Ngayong mukha mo'y muling nasilayan
Di maipaliwanag ang aking nararamdaman
Ako'y di mapakali at naiihi na parang ewan
Naguguluhan at sobrang kinakabahan

Ngayong nakita kitang muli
Di alam kung ano ang dapat na igawi
Iiwas ba na parang di kita kilala kunyari
O kakausapin ka na parang wala lang nangyari

Mas namutawi ang kagustuhan kong iwasan ka
Nung huli kasi tayong nagkita ay pinagmukha kitang tanga
At ngayon ako'y nakokonsensya't nahihiya
Kung pwede lang sana'y lamunin na lang ako ng lupa bigla

Pero wala eh, tayo'y nagkatitigan
Kitang-kita ko sayong mga mata ang pagkamuhi at kalungkutan
Kalungkutang pilit na tinatago sayong mga ngiti
At pagkamuhing nararapat naman talaga sa akin

Nung huli kitang makita
Pagmamahal ang nababasa sa yong mga mata
Pero ngayon pakiramdam ko na kay sama-sama ko
Nang masaktan ang puso ng mabuting taong kagaya mo