Boşluk

'' Özgür kimse ölümü aklının ucuna bile getirmez ve onun bilgeliği ölüm üzerine değil hayat üzerine bir tefekkürdür. ''
Spinoza

Bir robot, tekdüze günlerinden bir gün ölümü düşünmeye başladı. Kaynağını bulamadığı bir düşünceydi. Açıklamak ve bilmek istiyordu. Araştırdı, ölüm kelimesinin etimolojik açıklamasını yapabildi önce. Ölüm, Ölüm olarak 9. yy. zaman diliminde Irk Bitig yazıtlarında geçmiştir. Bütün dillerde ölümün geçmişini öğrendi. Gereksizdi, sildi. Kelimelerin değil anlamların önemi vardı; Anlamın nasıl kodlandığının. Bilinmezlik bir boşluk oluşturdu. Üreticileri, işlem aksamalarını fark ettiklerinde araştırma bölümüne sevk edildi. Tekti.

Bütün kapasitesiyle ölümü aradı. Dinleri, filozofları, psikologları, yazarları; cevap bulabileceği herkesi, her olguyu taradı. Anlamlarını buldu; Canlıların, düzenli ve sistematik şekildeki faaliyetlerinin kesin olarak son bulması. Canlı; Biyolojik sistemi devam eden varlıklar. İnsanların aslında ölümü böyle algılamadıklarını biliyordu. İzlediği filmlerde, gözlemlediği kişilerde böyle basit değildi. Kendisini düşündü, yarı biyolojik bir robot ölebilir miydi? Sonuçsuzdu.

Zamanın derinlerine indikçe seçim gerektiren sorunlarla karşılaştı. Schopenhauer'in (canlılar için) ölüme büyük uyanış dediğini bildi. Geçti. Sokrates'e göre ise bir nesnenin (robotun) ruhundan söz edilemezdi. Platon'a göre ancak bir Şey'in ölümünden söz edilebilirdi. Ruh ölümsüzdü. Kendisi de mi ölümsüzdü? Hafızasının işlemleri devam ettikçe ölmeyecek miydi? Bir ruh muydu? Çelişkiler arasında günlerce vakit geçirdi.

Sorular ve cevaplar büyüdükçe, boşluk büyüyordu. Nerede olduğunu ve ne olduğunu çözümleyemiyordu. Ölümü kavrayamamıştı. Taradı, sildi ve tekrar taradı. Ta ki o boşluk bütünüyle kendisini sarana, bir labirent suretiyle etrafını kaplayana kadar...

Araştırmacılar iki karşıt görüş sundular; biri son anda ölümü kavrayabildiği, diğeri gittikçe silinen verilerin robotu sonuçsuz bıraktığı.

Resim