Yalnızlık insanın kendisini hapsettiği, kimisine göre bir köşktür, kimisine göre bir hapishanedir. Bunun da belli durumlar sonucu oluştuğu kanaatindeyim. Çevresinde sürekli çıkarcı ve sülük gibi gezen insanlar barından bir kişi için yalnızlık bir saraydır. Ama kimi insanlar ise o sülüğe bile razıdır. Şahsi görüşüm bu durumun bir seçenek veya zorunluluktan ziyade bir ödül olduğu yönündedir. Elbette çoğumuzun içinde zaman zaman hiç tanımadığı bir insanı karşısına alıp bütün hayat hikayesini anlatma hasreti vardır. Ancak günümüzde, karşımızdaki insan bizi dinlemeye gerçekten razı mıdır?