Ben Küçükken 23 Nisan ve Garip Anım [Cointurk 26. Projesi] Sjomeath#3226

23 Nisan biz çocukken daha bir anlamlıydı sanki. Tabi biz çocuk olduğumuz için o zamanlar daha güzel geliyor olabilir ama şu anki durum da ortada. Tüm bayramların içi boşaltılmış halde sadece resmi tatil olarak görülüyor.

Resim

Benim çocukluğum şu meşhur 90’lara denk gelir. Hani facebook’ta falan övülüp durulan 90’lar. Şarkıları olsun, özgürlüğü olsun, mahalle kültürünün sonu olsun, bilgisayar ve cep telefonu bağımlılığının hiç olmadığı o güzel 90’lar. 23 Nisan o zaman sadece bir resmi tatil değildi. Şu an siyasetten dolayı ne kadar önemsiz bir gün haline gelmişse, o zaman da yine siyasetin etkisiyle çok önem verilirdi.

Resim

Eskiden 23 Nisan’da ne yapardım diye düşünürken aklıma ilk TRT’de yayınlanan ve tüm dünyadan çocukların katılıp yerel oyunlarını sergilediği çocuk şenliği programı geldi. Şu an bunu yazarken bile o programı izlerken hissettiğim o güzel hisleri hissediyorum. Keşke o günlere geri dönebilsek. Zaten dünyayı o zaman bile çok merak eden birisiydim. O ülkelerin yerel dansları benim çok ilgimi çekerdi. Gözümü ayırmadan, tuvalete bile gitmeden izlerdim. Tabi bu eğlencem sadece çocuklukta kalmadı. Biraz büyüyünce çocuk şenliği yerine Eurovision’u izlemeye başladım – ta ki eurovision’dan çekilene kadar-.

Gösteriden önce tüm çocukar Ankara'da resmi bir geçit yaparlardı.
Resim

23 Nisan ben ilkokula başladıktan sonra benim için hep heyecanlı ve hareketli geçti. Hep gösteri ekibindeydim. Ya halkoyunları, ya pop müzik eşliğinde danslar her türlü gösteride ben vardım. Esasında iyi dans ettiğim ettiğim söylenemez (hatta hiç dans ettiğim söylenemez) ama hep ekiplere girerdim. Sanırım bunda babamın kırtasiyeci olması ve benim sınıfın en çalışkanlarından olmam büyük etken olmuştur ( kırtasiye daha önemli tabiki :D). Bir gün gene 23 Nisan gösterisinde komşumuz fotoğraf çekmek için gelmişti. Akşam evde fotoğrafları bana verirken sanki silah zoruyla oynuyor gibiydin zorla mı aldılar yoksa ekibe seni demişti. Evet diyemedim çünkü ne kadar beceremesem de oynamak isterdim hep. Size o silah zoruyla oynarken çekilmiş birkaç resmimi göstereyim.

Tanrım lütfen beni burdan al! (Soldaki ben)

Uçan adam Sabri'nin küçüklüğü :)

Hadi çabuk çek de gidelim!

Gelelim esas anıya; bir çocuğun başına 23 Nisan’da gelebilecek en saçma şey benim başıma gelmişti. Sünnet ! Hayır başka zaman mı yok, kendi bayramımda böyle travmatik bir bir olayı yaşatmaya. 5 yaşındaydım henüz okula gitmiyordum o zamanlar. Bizimkilerin artık bu çocuğu sünnet edelim dediklerini hatırlıyorum (evet 5 yaşından hatırladığım bunlar :) ). Eve sünnetçi, imam vsvs. çağrılıp işlem yapılacaktı. O yüzden herkesin müsait olduğu 23 Nisan günü seçildi. Ben çok haşarı bir çocuk olmadığım için korkmama rağmen çok tepki göstermemiştim, tabi 23 Nisan olduğunu da o zaman bilmiyorum. Tam 10 yıl sonra lisede babam bana o acı gerçeği söylemişti. Evet gördüğünüz gibi 23 Nisan’da sünnet olan dünyadaki tek çocuk olabilirim.

23 Nisan 1993, Kendi bayramında sünnet edilen bahtsız çocuk.

Bu saçma anımla yazımı noktalamak istiyorum. Sonraki yazılarda görüşmek üzere…