Burger King'de Bach

San Francisco'da 8. ve Market'in KÖŞESİ'nde, bir Burger King'in dışındaki bir metro yürüyen merdivenle, sıradışı bir film müziği çalıyor. Uzun bir pencerenin üstüne monte edilen bej bir hoparlör, sağır edici hacimlerde Barok kundakçı patlatır. Müzik asla durmaz. Gece ve gündüz, Bach, Mozart ve Vivaldi Burger King çatılarından boş sokaklara yağarlar.

Bununla birlikte boş sokaklar bu konserin hedef kitlesi. Çalma listesi, kaldırım dinleyicilerini - özellikle de, bir zamanlar bölge sakinleri için bir mahalle merkezi olarak hizmet veren restoran kapılarının dışında toplanmış olan orta-pazar evsizliğini püskürtmek için seçildi. BART yürüyen merdiveninin dışında, market arabaları, uyku tulumları ve plastik asfaltlardan oluşan bir kamp çadırı, gecekondu mahalleleri ve sokak sakinleri çeken bir kaldırım gecekondu mahallesine dönüşmüştü. “Orada takılacak bir mafya vardı” diyor yerel sakin David Allen, “şimdi bir ya da iki kişi olabilir.” Köşeyi geçtiğimde, bulduğum hayatın tek işareti titreyen bir kadındı. kaldırımda çömelmiş, klasik kundakçı kulaklarını kuşatırken el ele tutuşmuş.

Bu taktik, misyon bildirisinin bir Orwellian notuna çarptığı mahalle mülk sahiplerinin kar amacı gütmeyen bir toplumu olan Central Market Community Benefit Bölgesi adındaki şifreli bir kuruluş tarafından önerildi: “CMCBD, Merkez Pazar alanını daha güvenli, daha çekici ve daha cazip bir yer haline getiriyor San Francisco Şehri'nin sağlayabileceği hizmetlerin ötesinde hizmet sunarak bir işyeri ve mülk sahibi olun, yaşayın, alışveriş yapın. ”Bu şehir dışı hizmetler temel olarak yoksulluğun yerini almanın zevkli yollarını bulmaktan ibaret görünüyor.

Bir CMCBD yetkilisinin yorumladığı Burger King planına yönelik ilham, Londra Metrosu'ndan geldi. 2005 yılında, metro sistemi bir pilot programın şaşırtıcı başarısından sonra “anti-sosyal” davranışı engellemek için bir planın bir parçası olarak 65 tüp istasyonunda orkestra müziği çalmaya başladı. Pilotun dikkat çekici sonuçları - tren soygunlarının% 33 düştüğünü, personel üzerindeki sözlü saldırıların yüzde 25 düştüğünü ve sadece 18 aylık klasik müziğin ardından yüzde 37 azaldığını - küresel yasa uygulayıcı topluluğun dikkatini çekti. Böylece uluslararası bir fenomen doğdu. O zamandan beri, silahlı klasik müzik İngiltere ve dünya çapında yayıldı: Gezegenin dört bir yanındaki polis birimleri artık suç örgütü arsenaline en son eklenen dize dörtlüsünü dağıtıyor ve memur Johann Sebastian'ı gücün en yeni üyesi olarak işe alıyorlar.

Uzmanlar, 1985 yılında İngiliz Kolombiyası'ndaki uykulu bir 7-Eleven'e geri döndüler ve bazı akıllı Kanadalı yöneticiler, otoparkın lobicilerini uzaklaştırmak için mağaza dışından Mozart'ı çaldılar. Mozart-in-the-Parking-Lot, 7-Eleven'in programı 150'den fazla mağazada uyguladığı, genç vahşileri cesaretlendirmek için çok başarılıydı ve vandalizmle viyola ile savaşan ilk şirket oldu. Daha sonra fikir, 2001 yılında polisin Beethoven ve Mozart'ı canlandıran bir hoparlör takarak uyuşturucu yüklü bir sokak köşesiyle karşı karşıya olduğu West Palm Beach, Florida'ya yayıldı. Dedektif Dena Kimberlin, “Memurlar gece saat 10'da köşede bir ruh olmadığında şaşırdılar. Yakında diğer polis departmanları “aramaya başladı.” Bu noktadan, Şimdi Polite Policeman'ın El Kitabında resmi bir manevra olarak kodlanmış olan taktik, hem özel şirketler hem de kamu kurumları için popülaritesi patladı. Son on yılda, senfonik güvenlik, Avustralya'dan Alaska'ya standart bir prosedür olarak tüm dünyaya yayıldı.

Günümüzde klasik müzikten caydırıcılık , Amerikan transit sistemleri için de bir gerçektir . Kıyıdan sahile ulaşım göbekleri, koruma amaçlı klasik müzik çalmaktadır. Brahms otobüs durakları ve bagaj talepleri üzerinden sıçrar. Gezginler Penn İstasyonu'nda Baroque Muzak'a Amtrak biletleri satın alıyor; Schubert scherzos, New York Liman İdaresi Otobüs Terminali'ndeki Greyhound bekleme bölgesini ödüllendiriyor; Handel'in Su Müziği , Atlanta'nın MARTA metro sisteminin platformlarına sızıyor. Büyük şehirlerin ötesinde, taktik kıtadaki küçük kasaba ve banliyölere uzanır. Duncan, British Columbia'da, Pavarotti'nin tenor tonları, gece geç saatlere kadar süren hooligerleri dağıtan halka açık parkı devriye gezerken, Virginia'daki Lynchburg Kütüphanesi, park yerini, böylesi parıltılı seslerin vurguladığı bir çalma listesiyle temizledi.Pazartesi Mornings ve Barok Diyet için Mozart . Concerto suçla mücadelenin en dramatik hesabında, Columbus, Ohio, YMCA'nın Vivaldi'nin Dört Mevsiminde sadece iki uyuşturucu satıcısı arasındaki bir kaldırım kavgasını çözdüğü bildirildi .

Barok müzik en güçlü iticiyi yapıyor gibi görünüyor. “[D], Mussorgsky ve Rachmaninoff gibi birkaç iddialı, geç Romantik istisna dışında,” diyor eleştirmen Scott Timberg, “kukuletaları dağıtmak için kullanılan müzik, Romantizm öncesi, Barok veya Vivaldi veya Mozart gibi Klasik dönem bestecileridir.” Kamu yöneticileri, müziğin neden bu kadar etkili olmasının altında yatan sebepler hakkında nadiren spekülasyon yapıyorlar, ancak sonuçlara genellikle kesin bir gururla katlanıyorlar. Bir Cleveland görevlisinin açıkladığı gibi, “Bahoque müziği ile ilgili makho kaza-gangster türlerinin nefret ettiği bir şey var.” Washington Tacoma'nın polis şefi aynı mantığı (ve aynı ifadeyi) yineledi: “Klasik müzik çalarak, yaratmayı umuyoruz. Suçlular ve gangster-wannabes için hoş olmayan bir ortam. ”Bir Londra metro gözlemcisi, stratejinin ardındaki cezai zihniyeti en kibarca dile getirdi:

¤

Başka bir yerde suçsuzluğunuzu ele alın , klasik suçla mücadele hareketindeki her melodinin altında bir alt yazı olabilir. Taktiğin suçu durdurmayı, hatta zorunlu olarak azaltmayı değil, onu yeniden konumlandırmayı amaçladığı unutulmamalıdır . Dahası, bu tür paralı askerî önlemler çoğu zaman vandalizm ve tedirginlik gibi küçük ihlalleri hedefler - mülklere zarar veren suçlar, insanlara değil ve genellikle güçlü olanın mülküne. “[B] fayda ve hükümet liderleri,” Lily Hirsch , Amerikan Suçu Önleme ve Cezalandırma'da Müzik'te gözlemledi“Klasik müziği olumlu bir ahlâkçı güç olarak değil, mekânın bir göstergesi olarak ele geçiririz.” Garip bir mutasyonda, klasik müzik, insanlığın evrensel insanlık dilinden tüm insanlıklarını bir sonik sınır çiti içine hatırlatır. ayrıcalıklı alanları ortak kalabalığından koruyarak, plebleri işitsel kodda “burada hoş karşılanmadığınızı” söyler.

Bu yüzden, müzik gücüne yönelik metaforumuz, estetik ya da ruhsal yenilikten ekonomik yeniden yerleşime doğru kaydığı için, birleşme noktasından ayrılmaya kadar, her derde devadan cezaya doğru değişmelidir. Mozart, kariyerinde doktorun fakir için tahliye edici bir ajan haline gelmesi için bir meslek olarak ticaret yapmıştır.

Böylece müzik, en eski evrimsel işlevine geri döner: toprak talep etmek. Zoolojik araştırmalar, kuşların orijinal işlevinin sadece Darwin'in öne sürdüğü gibi (aynı zamanda Darwin'in iddia ettiği gibi) değil, aynı zamanda toprak haklarını da öne sürdüğünü ileri sürmektedir. Deneyler, kuşların genellikle kaydedilmiş kuşların oynadığı sesleri duydukları bölgelere girmekten kaçındıklarını göstermiştir. Kuşların bu saldırgan yönleri erken insanlara uzanıyordu. Primatolog Thomas Geissman, şunları söylüyor: “[E] arly hominid müziği, aynı zamanda, bölgesel reklam da dahil olmak üzere, yüksek sesli çağrılara benzeyen işlevler sunmuş olabilir; gruplar arası tehdit ve boşluklar. ”Şarkılar değişti, ama melodi aynı - Uyarı: Özel Mülkiyet. Müzik, kamusal alanı özel bölgelere ayırır, belirli alanların orkestra “sindirme” yoluyla belirli gruplara sınırlama getirdiğini işaret eder. Ve hiçbir tür klasik müzikten daha fazla korkutucu üst sınıf birliği taşımamaktadır.

Bununla birlikte, bu senfonik ayrışmanın zaferi, klasik müzik için daha büyük bir yenilgi önerir. Hepimiz biliyoruz ki müzik, aktif düşünce seviyesinin altındaki insanları etkiliyor, eğer bilinçli zihnimize, eğer fısıldayacaksa, fısıldayarak. Klasik müziğin davet edilemez derneklerini şatafatlı bir güç olarak kışkırtarak, halkın önyargıya kayıtsızlıktan dolayı sanat biçimine karşı varsayılan tavrını da ekliyor. Herhalde, orkestra sindirme stratejisi, yalnızca potansiyel serserilerin değil, aynı zamanda potansiyel izleyicilerin nesillerinin de uzaklaşmasına yol açar. Klasik müzik artık çocuk suçluları ve çocuk adanmışları cesaretlendirebilir. Hem tiksinme hem dinlemeyi engeller.

Belki bir zamanlar senfonik klasikleri içinde sonsuzluğun suşlarını duyduk. “Beethoven'ın Beşinci Senfonisi” EM Forster, “insanın kulağına hiç nüfuz etmiş en yüce sestir.” Ancak, Burger King kaldırımındaki hoparlörle Beethoven'ı duyduğunda, melodi, yüce bir toprağa daha az benziyor “hareket et” için çirkin bir hatırlatmadan daha fazlası.

¤

Silahlı klasik müzik, türün metalaştırılmasında sadece bir sonraki adımdır. Günümüzde çoğu genç, popüler bir sanat biçimi olarak değil klasik bir müzikle karşılaşır, ancak sınıfsal bir işaretleyici olarak, ticari işletmelerin toplumsal derneklerimizi orkestra sesiyle yeniden kurmak için kullandığı daha büyük bir şifreli iletişim sistemindeki bir dizi küme. Yıllar süren kültürel şartlandırma, halkı, sosyal statü için sonik kestirme olarak senfoniyi tanımlamak için kamuoyunu eğitti ve bu statüden dışarıda bırakıldı. Ortalama bir Amerikalı açılış akorları tanımıyor Four Seasons baharın sesi olarak ama snobbery sesi olarak. Ekranda, Barok Eski Para, Yüksek Toplum ve vesayet için arka plan müziği. Özünde, müziği takdir edilmek istenmiyor, ama ilişkili - ve bu çağrışımlar ezici bir biçimde elitist.

Klasik müzik bir kez popüler kültürün hoş bir parçasıydı, parodisi yeterince meşhurdu. Bugs Bunny Seville Berberi ; Fıstık piyanisti Schroeder'in belirleyici özelliği Beethoven'e olan hayranlığıydı. Bununla birlikte, 2014'te NBC'nin Hannibal Lecter, osso buco için imza reçetesini hazırlarken, ilk kez on dokuzuncu Senfoni'ye kadavracıyordu.. Çağdaş Hollywood için klasik müzik, eksantrik dehaların, dokuz yaşındaki çocukların ve kayıtlı psikopatların sorunlu çağrısıdır. Kemanı uygulamak bipolar dedektifler ve suçlu beyni için bir karakter tuhaflığıdır - ama normal insanlar için sağlıklı bir alışkanlık değildir. Karikatürlerden canniballere kadar, kültürümüzün klasik müziğin resmi temsilcileri, rahatsız edici bir demografik değişim geçirdi.

Kitle-medya çağında, halk kitlesi öncelikle klasik müziği, sembolik gücünü ticari bir gündem haline getirmek için çıkardığı daha büyük parçaların müstakil parçacıkları aracılığıyla deneyimler. Sanatçılar ve reklam verenler klasik eserleri kısa melodilere ayırıyorlar - orijinal bağlamlarından koparılabilen satılabilir pasajlar - mesajlarını istenen bir ton, ruh hali veya ilişki ile desteklemek için bir müzikal leitmotifler menüsü oluşturuyorlar. Kulağa yapay tatlandırıcı gibi, bu senfonik alıntılar sahnelere seçimin sentetik duygusu ile aşılar. Avrupa zarafetine mi ihtiyacınız var? Mozart bu minivan reklamını aniden berbat hale getirecek. Endişe yavaş bir dizi seyircinizi erteliyor? Anında adrenalin için “William Tell Overture” ile uyanın. Gözleme promosyonunuz yumruk atmıyor mu? Wagner'in “Valkyries'in Ride'sini” Valhalla'dan Uluslararası Krep Evi'ne yönlendirin.

Bu tür uygulamaların sanatsal sonuçları yıkıcıdır. Wagner'in Valkyries'inin gözleme satış kadınları olarak görevlendirilmesi, opera binasındaki etkilerini mutlaka azaltmaktadır. Bazı parçalar, ikincil çağrışımlarının orjinal müziği soluduğu ve ucuzladığını sık sık alıntılar. Carmina Burana kalıcı bir müzikal klişe olarak var. Orff'ın “O Fortuna” sadece kitsch'i çağrıştırıyor; hangi koşullar altında bir dinleyicinin şu anda koro-felaket felaketiyle gerçek bir karşılaşması olabilir?

Böyle bir ısırık kültürü, klasik kompozisyonun kesin değerini ortadan kaldırır: karmaşık müzikal temaların genişletilmiş gelişimi. Genişletilmiş müzikal formlar dinleyicinin motif ve hareketin ince etkileşimini takdir etmesine izin verir - ve alıntı-kırpmanın geçersiz kıldığı tam olarak bu nüanslı takdirtir. Bir melodiyi çıkarmak ve nakletmek için iki kısımlı bir mekanizma vardır: 45 dakikalık bir senfoniden (organik bir bütün halinde entegre bir parça olarak çalıştığı) 15 saniyelik bir temayı ayırın ve onu bir uzaylı nesneye bağlayın. Latin kantatından “O Fortuna” yı sökün, bu yüzden bir Domino'nun Super Bowl noktasında aşılanabilir. Bu transplantlar, başka bir sinsi yan etkiyi tetikleyen sarsıcı mashup'lar üretir: her zaman bağlamdan eserler alıntılayarak halkın bir bağlamı olduğunu unutur. Seyirci, “O Fortuna” nın orijinal bağlamında görkemli olabileceğini unuttu çünkü Domino's Pizza'nın saçma sapan bir hali. Özetle, remix medya ekosisteminde, ünlü müzikal kompozisyonlar, banal niyetler üzerinde dokunaklı bir yüzey oluşturmak için duvar kağıdı gibi uygulanan ciddi müzikten dekoratif sese dönüşmektedir.

Kapitalist kültürümüzde klasik müziğin çatışan konumunun en önemli örneği, G Major'daki Bach'ın 1. Çeyreğine ait Prelude'dir . Tek bir köşe yazarı tarafından “Sadece Şarkılar Var” başlıklı dublaj, iki dakikalık kompozisyonun şaşırtıcı bir dizi nedenden ötürü konuşlandırıldı. IMDB, primetime mainstays Smallville ve ER , Sağlıklı Seçim dondurulmuş brokoli ve Pedigree köpek maması için reklam kampanyaları ve Elysium ile The Hangover Part II'den Mega Shark ve Giant'taki kısa bir cameo'ya uzanan büyük ekran hareketleri içeren, 73 yıllık ilk krediyi sunuyor. Ahtapot. Tuhaf bir tezat olarak, yaratıcı film yapımcıları ve kurumsal reklamcılar, iki çelişkili duyguyu çağrıştırmak için başlangıçtaki dernekleri sınıf statüsünün sembolü olarak kullanırlar. Bir yandan, filmler, zenginliği, herkesin yüksek toplumda yerinden çıkmadığının altını çizerek, zenginliğin sinsi ikiyüzlülüğünün altını çizecek şekilde, başlangıcı kurdular; bunun tersine, ticari markalar, sığ satış sahalarını zarif bir hava ile aşılamak ve ürünü kamuya ait daha iyi bir yaşam için son derece rahatsız edici bir şekilde birbirine bağlayan bir alıntıdır. Diğer bir deyişle, başlangıç, üst sınıfın ikiyüzlülüğünü şişirmek ve halkın ona katılma isteklerini ortadan kaldırmak için eşzamanlı olarak kullanılır.

Yeni bir Cadillac CTS reklamı Bach'ın başlangıç ​​ismini bile isimlendiriyor. Bu noktada, şık bir çift bir sokak sokağında ilerliyor ve radyoyu açıyor. “ G Major'da Bach Suite No. 1 ”, aydınlanmış sürücüyü ilan ediyor ve kamera, aracın iç kısmına dönerek, parçanın elektronik olarak kumanda panelinde aydınlatılmasını gösteriyor. Elbette ki ima, sadece bir araba almamanız, aynı zamanda elit bir sosyal sınıfa üye olmanızdır. Bach takımlarını isim ve numaraya göre tanıyan bir kişi olmak için özel bir kulübe katılma daveti. Birkaç viyolonsel vurgusuyla, bir insansız araç promo, daha mutlu bir geleceğe dair büyük bir vizyona dönüşür: kişisel alışverişin gücü aracılığıyla kişisel dönüşüm vaadi.

¤

Bu başlangıçta - ve klasik müzikten - nerede ayrılır? Uyanış Megasharks'tan Cadillacs'a, Bach'ın Prelude'sine Cello Suite No. 1'ebirçok nedeni desteklemek için hazırlanmıştır. Ama birisinin nadiren desteklediği bir şeydir. Reklam, film ve polis işçiliği gibi pek çok dış gündemin hizmetine girdikten sonra, başlangıç, kimliğini bağımsız bir sanat eseri olarak kaybeder ve kendi şartlarıyla alınmasını talep eder. Prelüdün gerçekten “saf” bir dinleme deneyimi ile modern bir izleyici sunması zordur. Bu erozyon, popüler sanat için ortak bir kaderdir. İkincil çağrışımlar yavaş yavaş birincil deneyimleri boğar. Zamanla Hollywood, Madison Avenue ve Market Street gibi bireysel bir parçanın ne kadar güçlü olursa olsun, hiçbir şey kalmayıncaya kadar en büyük müziğin canlılığını yok etmekle tehdit ediyor.